Το πένθος στα αγγλικά είναι grief.
Η μετάφρασή του στα ελληνικά όμως, είναι θλίψη και πένθος, και τα δύο.
Και πάντα μου έκανε εντύπωση αυτό.
Έτσι έκατσα και σκέφτηκα:
Μα μήπως κάθε θλίψη δεν έχει πένθος;
Μήπως κάθε θλίψη δεν ξεκινά από μια απώλεια;
Έχουμε μάθει να μιλάμε για πένθος μόνο όταν κάποιος άνθρωπος πεθαίνει.
Αλλά τι γίνεται όταν τελειώνει μια σχέση;
Όταν τελειώνει ένα καλοκαίρι;
Όταν μεταβαίνουμε από μια κατάσταση σε μία άλλη;
Οι αποχαιρετισμοί κάθε είδους, δεν έχουν πάντα μια θλίψη μέσα τους;
Ένα πένθος;
Έχει μια επισημότητα η λέξη πένθος, όταν την χρησιμοποιούμε είναι σαν να θεσμοθετούμε, σαν να φέρνουμε στο φως τα συναισθήματά μας,
σαν να επιτρέπουμε στον εαυτό μας και στους γύρω μας, να νιώσουν την θλίψη.
Για αυτό έχει σημασία μεγάλη, να αναγνωριστεί το πένθος.
Αλλά να αναγνωριστεί και η θλίψη.
Φέτος πενθήσαμε συλλογικά (ενδεικτικά: Τέμπη, φωτιές, το ναυάγιο της Πύλου), και ατομικά (χωρισμούς, θανάτους, επαγγελματικές αλλαγές, μετακομίσεις, οικονομική δυσχέρεια, και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό).
Δεν υπάρχει μέρα που να μην έχει πένθος.
Γιατί δεν υπάρχει μέρα που να μην φέρνει την αλλαγή. Έτσι είναι!
Αν το σκεφτείς λίγο καλύτερα, επειδή τα πάντα ρει και τίποτα δεν μένει σταθερό, θα μπορούσε κανείς να πει ότι είμαστε σε μια διαρκή διαδικασία πένθους, κάθε στιγμή αποχαιρετούμε την προηγούμενη, κάθε στιγμή κάτι αλλάζει, εμείς αλλάζουμε, συνεχώς και αέναα, το σώμα μας, η ψυχή μας, όλα μετακινούνται συνεχώς,
απλά κάποια είναι λίγο πιο δύσκολα,
και δεν μπορούμε να τα δεχτούμε, να τα αποδεχτούμε, έτσι απλά.
Και ναι, όπως δεν μας έμαθε ποτέ κανείς πώς να αγαπάμε τον εαυτό μας, έτσι δεν μας έμαθε ποτέ κανείς και πώς να πενθούμε, πώς να θλιβόμαστε.
Κρύβουμε τα συναισθήματά μας,
ζητάμε συγγνώμη όταν κλαίμε,
δεν θέλουμε να μιλήσουμε για να μην στενοχωρήσουμε τους γύρω μας.
Πόσες μικρές ματαιώσεις μένουν μέσα κρυμμένες,
δεν βρήκαν ποτέ τον χώρο να βγουν,
γιατί τρέχει η καθημερινότητα,
και είναι τόσες οι υποχρεώσεις,
και σώπα τώρα όλα καλά είναι,
τι να πουν άλλοι,
κι έτσι εσύ καταπίνεις την θλίψη σου,
για ό,τι σε πονάει, μεγάλο, μικρό,
ποιος άραγε ορίζει το μέγεθος,
μόνο εσύ το ορίζεις το μέγεθος,
που το φοράς,
που το κουβαλάς,
μόνο εσύ,
που τώρα ετοιμάζεσαι για μια νέα αρχή,
μετά το καλοκαίρι,
κι έχεις στις αποσκευές σου τις καλοκαιρινές τόσα πολλά,
μια πληθώρα σκέψεων, και συναισθημάτων, και εμπειριών,
ξεδιάλεξέ τες αγαπημένη,
αγαπημένε,
κάτσε ένα απόγευμα και νιώσε,
γράψε,
τι αποχαιρέτησες φέτος,
τι σε πόνεσε φέτος,
τι σε γέμισε φέτος,
αυτό το καλοκαίρι,
μην αδειάσεις μόνο τις βαλίτσες,
άδειασε σιγά-σιγά,
απαλά,
και την ψυχή σου,
και όλα όσα σήκωσε,
ξανά,
δες, τα κατάφερε πάλι,
αλλά θέλει να αναπνεύσει,
δώσ’ της το χώρο να
πενθήσει, δηλαδή να αγαπήσει και να τιμήσει
ό,τι άλλαξε
ό,τι χάθηκε,
ό,τι έμεινε πίσω.
Η 30η Αυγούστου είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ευαισθητοποίησης για το Πένθος, για τη Θλίψη.
Δώσε χώρο σε σένα, στους γύρω σου,
να βγει η αλήθεια προς τα έξω,
μην λογοκρίνεις, άκου μόνο,
δεν μας έμεινε τίποτε άλλο
από τον εαυτό μας
και τους αγαπημένους μας,
μόνο έτσι θα προχωρήσουμε.
Μόνο αναγνωρίζοντας και κοιτάζοντας
κατάματα το πένθος, τη θλίψη,
θα μπορέσουμε να ζήσουμε, ξανά.
Σε φιλώ
Μαρία – Love and Grief
#grief #griefsupport #loss #goodbye #griefawarenessday #loveandgrief