Συνεχίζουμε με τις επόμενες τρεις ιστορίες της καμπάνιας “Για πάντα μωρά μας”:

Η Μαριάννα μοιράζεται μαζί μας την ιστορία της κόρης της, που είδε το φως του κόσμου για δύο μήνες:

“Πολλά αυτά που μας ενοχλούν όταν λέμε χάσαμε τη κορούλα μας 2 μηνών. Ο πόνος της απώλειας του μωρού μας είναι τόσο μεγάλος που δεν συγκρίνεται με τίποτε. Με την γέννηση φάνηκαν διάφορα προβλήματα που σίγουρα δεν περιμέναμε ότι θα είχε κάτι τόσο σπάνιο γενετικό σύνδρομο…”μα δεν το ξέρατε;” Με ένα σκληρό υπονοούμενο γιατί δεν το σκοτώσατε από πιο πριν; Ένα πλασματάκι πανέμορφο τέλειο…που υπήρξε μέσα μου με έκανε μητέρα για 3η φορά…που την θέλαμε τόσο πολύ…Πολλά τα όνειρα πολλές και οι απώλειες. Απώλεια για μένα για τον πατέρα της για τα αδέρφια της. Και όμως υπήρξε!!!κάθε μέρα αυτό λέω…ήρθε στο κόσμο! Κάναμε σαν γονείς ότι μπορούσαμε αλλά δυστυχώς…έσβησε στα χέρια μου… στην αγκαλιά μας και το προσωπάκι της έλαμψε ακόμα πιο πολύ. Θα μπορούσα μέρες να γράφω. Είναι τόσα πολλά…θα τελειώσω με κάτι θετικό όμως.. Μας έδειξε μια αγάπη που δεν την ξέραμε. Μας λείπεις αγάπη μου…σε θέλουμε σε αγαπούμε όσο τίποτε άλλο στο κόσμο. ”

Η Μαρία αναρωτιέται γιατί το γεγονός ότι έχει τρία ζωντανά παιδιά, θα την κάνει να μην πονέσει το τέταρτο που δεν είναι πια κοντά τους:

“Έγκυος στο 4ο παιδί και στον 5ο μήνα γέννησα φυσιολογικά μετά από 3 καισαρικές. Το μωρό (αγόρι) εφόσον ζούσε, μπήκε θερμοκοιτίδα και κατάφερε σε ηλικία κύησης 23 εβδομάδων να ζήσει για 2 μέρες και κάτι ώρες.
Του κάναμε κανονική ταφή, αεροβαπτίστηκε με το όνομα Μιχαήλ-Λάζαρος.
Αυτός ο πόνος ήταν πρωτόγνωρος για εμένα.
Αυτό το αγόρι μου χάρισε την θεϊκή στιγμή του φυσιολογικού τοκετού. Τον πόνεσα τόσο πολύ και ήμουν ανίκανη να τον βοηθήσω.
Κάποια στιγμή μάθαμε ότι γίναμε πολύτεκνοι! Θεέ μου, είναι δυνατόν;!
Αυτό το πλάσμα με σκλάβωσε. Η μεγαλοψυχία του, η ευγένεια του, ο σπουδαίος χαρακτήρας που έδειξε, η μαχητικότητα του με έκαναν να νιώσω τόσο μικρή. Εκείνη την ημέρα έκλαψα ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΠΛΑΧΝΑ ΜΟΥ.
Κλαίω κάθε μέρα μέσα στην ημέρα. Τον ήθελα και τον περίμενα πολύ. Νιώθω το κενό του. Τα δάκρυα είναι ποτάμια. Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι είναι ένα μοναχικό πένθος που πολύ λίγοι άνθρωποι μπορούν να κατανοήσουν.
Δηλαδή αφού έχω τρία παιδιά σημαίνει ότι το τέταρτο ΔΕΝ θα το πονέσω;
Αααα… “και να μην σε βλέπουν τα παιδιά σου έτσι τα στενοχωρείς”… κλπ. κλπ.
Οπότε να βλέπουν μια τρισευτυχισμένη μαμά που να αγνοεί όλον αυτόν τον πόνο…;
Ο Μιχαήλ-Λάζαρος Με Δίδαξε…
Έχασα την χαρά μου…”

Η επόμενη ιστορία είναι η δική μου, της Μαρίας Στραγαλινού, ιδρύτριας του Love and Grief και μητέρας δύο παιδιών, του Χρήστου και του μπέμπη που η καρδιά του σταμάτησε να χτυπά λίγες μέρες πριν τον 8ο μήνα της κύησης:

“Θυμάμαι την φράση αυτή. Ήταν από ένα πρόσωπο που δεν περίμενα να μου την πει. Την είχα ακούσει από πολλούς ανθρώπους, αλλά όχι και από αυτόν τον άνθρωπο. Με πόνεσε πολύ εκείνη τη στιγμή.
Το μωρό μου πέθανε λίγο πριν μπω στον 8ο μήνα της κύησης. Ήταν και είναι, ο μεγαλύτερος πόνος που έχω ζήσει. Αλλά έγινε και το μεγαλύτερο δώρο τελικά, γιατί το παιδί αυτό με έφερε σε αυτόν τον δρόμο, άλλαξε τελείως τη ζωή μου, με έχει συνδέσει με ανθρώπους που βίωσαν αντίστοιχες εμπειρίες, και μέσα από την σύνδεση μαζί τους βρίσκω ξανά και ξανά, την ουσία της ζωής, που είναι η κατανόηση, το μαζί, το αγκάλιασμα όλων των κομματιών μας, όλης μας της ύπαρξης, κάθε στιγμή.
Η δράση αυτή έχει ανακινήσει πολλά. Στον καθένα μας, διαφορετικά πράγματα. Είναι όμως σημαντικό να βγουν στην επιφάνεια, να βγουν στο φως οι μοναδικές ιστορίες των γονιών της περιγεννητικής απώλειας, να τις βλέπουμε κατάματα για να κατανοήσουμε την σημασία τους, για να πάρουν τον χώρο που τους αναλογεί.
Και είναι βαθιά συγκινητικό και δυνατό να βλέπεις τα πρόσωπα των ανθρώπων αυτών, να διαβάζεις τα λόγια τους, κάθε ιστορία, και ένα μικρό διαμάντι. Όμως δεν βγαίνουν όλες οι ιστορίες στο φως.
Μου έρχονται μηνύματα στο inbox, από γυναίκες που δεν μπορούν, ή δεν θέλουν να μιλήσουν ανοιχτά για αυτό. Αλλά θέλουν κάπου να το ακουμπήσουν.
Και είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν και άνθρωποι που παρακολουθούν σιωπηλά, και δεν έχουν επικοινωνήσει τις απώλειές τους, σε κανέναν.
Στους ανθρώπους αυτούς, έχω να πω, πως αν πονάς, χωράς.
Αγκαλιάζουμε όλους τους ανθρώπους που δεν έχουν το μωρό τους μαζί τους, με όποιον τρόπο και αν έγινε αυτό, αγκαλιάζουμε τους ανθρώπους που λαχτάρησαν ένα μωρό και αυτό δεν ήρθε ποτέ, ούτε για λίγο, γιατί σημασία έχει η αποδοχή, η αλληλοκατανόηση, η αγάπη.
Αγκαλιάζουμε τους ανθρώπους που πονάνε. Η δράση αυτή έχει στόχο την ορατότητα. Την ορατότητα της κάθε μοναδικής ιστορίας, της κάθε μοναδικής οπτικής.
Φως σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε μοναδική διαδρομή.
Όλοι μας προσπαθούμε να βρούμε τον δρόμο μας σε αυτή τη ζωή.
Ας δώσουμε τα χέρια ο ένας στον άλλον, και μέσα από τον πόνο, ας ξαναβρούμε τη ζωή.
Με αγάπη και με μεγάλη συγκίνηση για όλο αυτό που συμβαίνει, και με ένα τρυφερό χάδι σε ό,τι κι αν νιώθει ο καθένας και η καθεμιά από εμάς.
Αν πονάς, χωράς. Σε αγκαλιάζουμε.
Μαρία – Love and Grief”

Και οι ιστορίες συνεχίζονται…

Μείνετε συντονισμένοι και συντονισμένες στα social media του Love and Grief (Facebook – Instagram) για να παρακολουθείτε τις νέες αναρτήσεις της καμπάνιας.

Θα ανεβούν όλες και εδώ, στο blog του Love and Grief.

Αν θέλετε να λάβετε μέρος στην δράση, δείτε εδώ.

Είμαστε οι γονείς της απώλειας.
Τα μωρά μας δεν είναι πια εδώ, όμως εμείς είμαστε εδώ.
Ας γίνουμε η φωνή τους!

#γιαπάνταμωράμας#οκτώβριος#ιστορίες#ενημέρωση#ευαισθητοποίηση#περιγεννητικήαπώλεια#απώλειαεγκυμοσύνης#νεογνικήαπώλεια#loveandgrief