Φαντάζομαι πως έχεις ακούσει τον όρο triggers. Στα ελληνικά θα μπορούσαμε να τον αποδώσουμε ως “πυροδοτήσεις”, και αναφέρεται σε οτιδήποτε μπορεί να αναζωπυρώσει ένα παλιότερο τραύμα, μια απώλεια, ένα πένθος.

Μια μαμά με μωρό στο καρότσι για παράδειγμα, μπορεί να σου πυροδοτήσει το δικό σου αίσθημα απώλειας και πόνου, το οποίο εκείνη τη δεδομένη στιγμή μπορεί να μην το ένιωθες, όταν όμως είδες το μωρό και τη μαμά, σου ξύπνησε.

Και αν παρατηρήσεις τον εαυτό σου, θα δεις ότι υπάρχουν διάφορα τέτοια triggers, άλλοτε είναι τα ίδια -μια φωτογραφία, ένας υπέρηχος, κι άλλοτε μπορεί να είναι κάτι που δεν το είχες φανταστεί νωρίτερα.

Εμένα ας πούμε, ένα πολύ κλασικό trigger σε σχέση με το μωρό μου, είναι όταν βλέπω το παιδί μιας φίλης που είχαμε ίδια προτεινόμενη ημερομηνία τοκετού. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι το βιώνω κάθε φορά με την ίδια ένταση, και μάλιστα υπάρχουν και φορές που θα μου ξυπνήσει η ανάμνηση, αλλά δεν θα πονέσει, όπως πονούσε παλιά. Παρόλα το παιδί αυτό είναι πάντα, μια ανάμνηση της δικής μου απώλειας.

Και έχει επίσης ενδιαφέρον να εντοπίζουμε ποια είναι τα triggers μας, και με τι σχετίζονται, γιατί με αυτόν τον τρόπο μπορούμε είτε να τα αποφύγουμε, είτε να τα φροντίσουμε, είτε να δουλέψουμε με αυτά και να ανακαλύψουμε περισσότερα για τον εαυτό μας.

Αυτά λοιπόν για τα triggers, που τα ξέρουμε καλά, κι εσύ κι εγώ.

Όμως υπάρχει και ο αντίποδας, που είναι τα glimmers! Τα έχεις ακούσει; Εγώ πριν λίγες μέρες τα ανακάλυψα, όταν μια φίλη ανέβασε μια εικόνα στα αγγλικά στο Facebook, την οποία μετέφρασα και ιδού τι έλεγε:

Tα glimmers θα μπορούσαμε να τα πούμε “αχτίδες”. Μικρές αχτίδες φωτός, που σε κάνουν να νιώθεις σε σύνδεση με τον αληθινό σου εαυτό.

Μπορεί να είναι το αίσθημα που σου αφήνει:

• η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού,
• το να δεις ένα λουλούδι,
• να σε λούσει ο ήλιος,
• να φας ένα φαγητό που σου ξυπνά όμορφες αναμνήσεις.

Βρήκα κι ένα ενδιαφέρον σκίτσο που δείχνει τις διαφορές ανάμεσα στα triggers και τα glimmers:

Τα triggers λοιπόν τα ξέραμε. Αλλά τα glimmers όχι! Και σκέφτομαι να εισάγω και αυτόν τον όρο στην καθημερινότητα μου.

Να μην ψάχνω, να μην παρατηρώ και να μην ασχολούμαι μόνο με τα triggers μου.

Αλλά να ψάχνω, να παρατηρώ και να ασχολούμαι και με τα glimmers μου.

Γιατί όσο τα ψάχνω, όλο και περισσότερα θα βρίσκω.

Και οι πονεμένες μας ψυχές χρειάζονται όχι μόνο επούλωση μέσω της επίγνωσης του τι μας ξυπνά το τραύμα, αλλά και μέσω του εντοπισμού του τι μας γαληνεύει!

Γι’ αυτό και δεν πιστεύω όμως ότι είναι αντίπαλες αυτές οι δύο έννοιες.

Θεωρώ ότι λειτουργούν συμπληρωματικά, ότι χρειάζονται παρατήρηση και οι δύο, και φροντίδα και οι δύο, έτσι ώστε να αξιοποιηθούν προς όφελός μας,

οι πυροδοτήσεις γιατί θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε περισσότερα πράγματα για τα τραύματά μας,

και οι αχτίδες γιατί θα θρέψουν την ψυχή μας με ομορφιά και σύνδεση,

ποιότητες που τόσο χρειαζόμαστε στους δύσκολους καιρούς που ζούμε.

Για πες λοιπόν, εσύ τι σχέση έχεις με τα triggers σου;

Και πώς σου φάνηκαν τα glimmers;