Τις γνωρίζετε τις reborn baby dolls; Εγώ τις ανακάλυψα πριν λίγο καιρό, μου τις σύστησε η μαία Μαρία Νικόλη που μου ζήτησε να γράψω δύο λόγια για αυτές, στον λογαριασμό της στο Instagram @mariawithwoman.
Στις πρώτες φωτογραφίες ομολογώ ότι ξαφνιάστηκα, σε κάποιες τρόμαξα και λίγο με το πόσο ρεαλιστικές είναι. Όμως άφησα στην άκρη τα έντονα συναισθήματα, και προσπάθησα με γνήσιο ενδιαφέρον και παρατήρηση να βουτήξω λίγο παραπάνω στο περί τίνος πρόκειται. Για πάμε λοιπόν να το δούμε το θέμα παρέα:
Οι reborn baby dolls είναι κούκλες που μοιάζουν πολύ σε αληθινά μωρά. Η κατασκευή τους ξεκίνησε τις αρχές του 1990 στην Αμερική,μετά από ανάγκη ανθρώπων που συνέλεγαν κούκλες, να είναι αυτές όσο πιο ρεαλιστικές γίνεται.
Από τότε και μέχρι σήμερα, πολλοί καλλιτέχνες ασχολούνται παγκόσμια με το να φτιάχνουν τέτοιες κούκλες, που μοιάζουν η αλήθεια είναι πολύ σε αληθινά μωρά, και σε όψη αλλά και στην υφή.
Τις αγοράζουν ως επί το πλείστον ηλικιωμένες γυναίκες, ενώ χρησιμοποιούνται και από γυναίκες που έχουν βιώσει απώλεια εγκυμοσύνης ή δεν μπορούν να κάνουν παιδιά.
Η Λουσίντα είναι μια γυναίκα που δεν θα μπορέσει ποτέ να μείνει έγκυος, έχοντας σύνδρομο πολυκυστικών οωθηκών και ενδομητρίωση σταδίου τέσσερα. Μετά από πολλές εγχειρήσεις και με το δεδομένο της μη-μητρότητας, έπεσε σε βαριά κατάθλιψη. Όταν μια μέρα έμαθε για τις reborn baby dolls, κάτι σκίρτησε μέσα της, και αποκτώντας τις, η ζωή της βρήκε νόημα ξανά.
Στις ερωτήσεις των ανθρώπων γύρω της, απαντά ότι πρόκειται για έργα τέχνης που την κάνουν να νιώθει καλά, και δεν είναι αντικατάστατα αληθινών μωρών.
Παράλληλα δηλώνει ότι έχει αφήσει ανοιχτό με τον σύζυγό της και το ενδεχόμενο της υιοθεσίας. Επίσης τα μωρά της τα βγάζει έξω βόλτα σε καρότσι, τους αγοράζει ρούχα, και αυτό είναι κάτι που κάποιες φορές ξενίζει τους ανθρώπους γύρω της.
Δες εδώ και ένα βίντεο με την Λουσίντα, και άλλη μία γυναίκα την Monroe, που απέκτησε reborn dolls όταν τα παιδιά της είχαν ήδη μεγαλώσει αρκετά:
Μια ακόμα ιστορία, αυτή της Λίζας:Κάποιες παραμέτροι της ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής με την οποία έχει διαγνωστεί η Λίζα, δεν της επιτρέπουν να κάνει παιδιά. Ξεκίνησε να συλλέγει τις κούκλες μετά από μια σειρά τραυματικών γεγονότων στη ζωή της, συμπεριλαμβανομένου του θανάτου των γονιών της.
“Τα μωρά μου με έχουν βοηθήσει να διαχειριστώ το πένθος μου”
Προσθέτει επίσης ότι αποτελούν ό,τι πιο κοντινό θα μπορέσει να έχει σε μωρό στη ζωή της. Η Λίζα παρακολουθείται από ψυχολόγο, ενώ παράλληλα είναι και σε φαρμακευτική αγωγή. “Ήμουν πάντα ειλικρινής και ανοικτή στον θεραπευτή μου σχετικά με τις κούκλες”, επισημαίνει. “Και πάντα ο ίδιος είχε το ενδιαφέρον να μάθει για την σχέση μου με αυτές”. Με την καλύτερή της φίλη δεν μιλάει πια, γιατί δεν μπόρεσε η τελευταία να διαχειριστεί το όλο θέμα. Επίσης η Λίζα έχει φτιάξει και ένα group στο Facebook που αριθμεί περισσότερα από 2.000 μέλη, κυρίως γυναίκες, που όλες έχουν στην κατοχή τους τέτοιες κούκλες.
Είναι υγιές να έχεις μια reborn doll;
“Τα παιχνίδια ρόλων συνιστούν βασικό στοιχείο στην ανθρώπινη ανάπτυξη”, δηλώνει η ψυχαναλύτρια Bethany Marshall. “Τα παιδιά παίζουν με κούκλες, ή έχουν ένα κουβερτάκι στον ύπνο τους σαν μεταβατικό αντικείμενο, που τα συνδέει με τους γονείς-φροντιστές τους, μέχρι να μπορέσουν να κάνουν την μετάβαση και να διαχωριστούν από αυτούς”, συμπληρώνει.
“Κάποιοι μηχανισμοί αντιμετώπισης μας βοηθούν να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα της ζωής, αγκαλιάζοντας μια κούκλα για να αποφορτιστούμε, ή για να κρατήσουμε την μνήμη του παιδιού μας που χάσαμε, ζωντανή, και άλλοι μπορεί να μην είναι βοηθητικοί, με το να συντηρούν την αποφυγή δημιουργίας αληθινών σχέσεων, ή να μην μας επιτρέπουν να πλησιάσουμε το πένθος μας”.
“Οι σχέσεις με ανθρώπους έχουν και πόνο, και ευθύνη. Για κάποιες γυναίκες, το να “γίνονται μητέρες” σε κούκλες τους δίνει τον πλήρη έλεγχο στην σχέση, αντί για την ανταπόκριση σε πραγματικές ανάγκες ανάπτυξης και εξέλιξης”, καταλήγει.
Η dr. Katherine Shear, καθηγήτρια ψυχιατρικής, λέει ότι οι άνθρωποι τείνουμε να σκεφτόμαστε διχοτομικά, δηλαδή ότι κάτι είναι είτε υγιές είτε ανθυγιεινό, ή φυσιολογικό ή μη φυσιολογικό. Όμως η ζωή δεν είναι έτσι, μας λέει η καθηγήτρια.
Και συμπληρώνει: “Το πένθος και η διαχείρισή του είναι πολύ διαφορετικές διαδρομές για τον κάθε άνθρωπο. Η απώλεια μπορεί να μας κάνει να παγώσουμε, να ακινητοποιηθούμε. Και χρειάζεται να βρούμε τρόπους να αποδεχτούμε το γεγονός ότι μάλλον θα πενθούμε για πάντα, αν και όχι με τον ίδιο τρόπο κάθε φορά, και όσο περνάει ο καιρός”.
Να και η δική μου άποψη στο θέμα αυτό:
Κατανοώ ότι πρόκειται για μια ενασχόληση που ξενίζει και ίσως να μας κάνει να νιώθουμε και άβολα. Παρόλα αυτά, πιστεύω βαθιά στο ότι χρειάζεται να ακούμε αληθινά τους ανθρώπους, να σεβόμαστε την δική τους μοναδική εμπειρία και να προσπαθούμε να μπούμε στη θέση τους, παρατηρώντας με προσοχή το πλαίσιο μέσα στο οποίο διαμορφώνουν την κάθε σχέση τους, ακόμα και αυτή με μια ανθρωπόμορφη κούκλα, έχοντας παράλληλα πάντα τις κεραίες σηκωμένες για εκδήλωση τυχόν παθολογικών συμπτωμάτων (π.χ. παραληρηματικές συμπεριφορές), και με την παρακολούθηση ψυχολόγου-ψυχιάτρου για πιθανή υποθάλπουσα διαταραχή.
Και ας κάνουμε μια δοκιμή: Ας αφήσουμε στην άκρη την κριτική που προκύπτει από δικές μας προκαταλήψεις και πεποιθήσεις που μπορεί να μην ταιριάζουν σε όλους, και ας είμαστε ανοιχτοί στο να παρατηρούμε, να αγκαλιάζουμε, να αποδεχόμαστε τους τρόπους που ο κάθε άνθρωπος επιλέγει για να διαχειριστεί τα συναισθήματά του, και να ζήσει τη δική του ζωή.
Κάθε άνθρωπος έχει μέσα του την σοφή γνώση του τι χρειάζεται για να είναι ισορροπημένος και ικανοποιημένος. Και μπορεί να αγγίξει την γνώση αυτή με πολλούς τρόπους, και αν μια κούκλα μπορεί να γίνει ένας από αυτούς τους τρόπους, τότε γιατί όχι;
Eσένα πώς σου φαίνονται οι reborn baby dolls;
#reborndolls #rebornbabydolls #grief #griefsupport #copingmechanisms