“Μια υπέροχη φάλαινα όρκα, που ονομάζεται Tahlequah γέννησε, και τράβηξε την προσοχή όλου του κόσμου.

Το μωρό της πέθανε μόνο τριάντα λεπτά μετά τη γέννησή του, καθένα από αυτά τα ευλογημένα λεπτά μια ωδή στην αγάπη.

Αλλά ο πραγματικός λόγος που δημοσιογράφοι και φωτογράφοι και εκατομμύρια θεατές ακολούθησαν την ιστορία αυτής της μητέρας, ήταν η προθυμία της να θρηνήσει απρόσκοπτα, να γίνει μια ύπαρξη που διέπεται απόλυτα από την σύνδεσή της με το νεκρό μωρό της.

Μετά από ενάμιση χρόνο που μεγάλωνε το μωρό μέσα στην κοιλιά της, και το τεράστιο κατόρθωμα του τοκετού, και την μισή ώρα που κοίταζαν η μία την άλλη στα μάτια, η Tahlequah συνέχισε να κουβαλάει το νεκρό μωρό της στην άκρη της μύτης της για δεκαεπτά ημέρες, ταξιδεύοντας περισσότερα από χίλια μίλια σε όλη τη θάλασσα Salish του Ειρηνικού Ωκεανού.

Και κάποιοι πιστεύουν ότι το πένθος δεν μπορεί να είναι ανεξήγητα όμορφο. Αλλά ίσως είναι επειδή αυτοί οι άνθρωποι (που είμαστε εμείς αυτοί οι άνθρωποι) δεν βλέπουν πλέον το πένθος να εκφράζεται δημόσια σαν μια έκκληση για ψυχική υγεία και ισορροπία, σαν έναν τρόπο να τροφοδοτήσουμε την ανάγκη μας για ζωή.

Δεν υπήρχε πραγματικό πένθος στην κηδεία της μητέρας μου –
λίγα δάκρυα στα μάτια μας, ναι, αλλά όχι μοιρολόι. Καμία κατάρρευση στο απύθμενο βάθος των τρεμάμενων αγκαλιών, καμία κραυγή στην αβάσταχτη ζέστη εκείνης της καλοκαιρινής μέρας, και σίγουρα καμία περιφορά του νεκρού σώματος της μαμάς μου ως ιερή πομπή σε όλα τα μέρη που γνώρισε και αγάπησε ποτέ.

Έτσι συνέχισα να την κουβαλάω κυρίως μόνη μου.

Έκλαψα στην ιδιωτικότητα του σπιτιού μου πολύ μετά την ολοκλήρωση της κηδείας, με μόνους μάρτυρες τα πονεμένα μάτια του συζύγου μου– μια στήριξη που δεν προοριζόταν ποτέ να γίνει από ένα άτομο μόνο.

Φαντάζομαι ότι αν δεν κινδύνευαν οι φάλαινες αυτές, η Tahlequah θα είχε κολυμπήσει αυτές τις δεκαεπτά ημέρες με μια μεγαλειώδη πομπή πολλών άλλων αστραφτερών, ασπρόμαυρων γιγάντων κατά μήκος του ωκεανού.

Ή ίσως κολύμπησε για χίλια μίλια για να καθρεφτίσει την μοναξιά του πένθους της σε έναν κόσμο που στρέφεται συνεχώς προς την λήθη.

Και μαζί, η σκληρότητά μας που δεν κολυμπούσαμε δίπλα της, που τραβούσαμε φωτογραφίες, που παρακολουθήσαμε αυτή την εξαίσια τελετή στις μικρές μας οθόνες σαν να ήταν διασκέδαση,

σαν να μην μπορούσε να είναι κάποιος από εμάς,
σαν να μην μπορούσε να είναι κάποια από εμάς,

που κουβαλάμε τα νεκρά παιδιά μας σε σκοτεινούς, και άδειους δρόμους”.

Από το «The Progeny of Love» της April Tierney.
Art: Lori Christopher

H Tahlequah γέννησε το νεκρό μωρό της το 2018.

Ελεύθερη μετάφραση από την σελίδα DeathWives: Μαρία – Love and Grief

#orca #whale #calf #Tahlequah #grief #perinatalgrief #πένθος #αγάπη #Loveandgrief