14 Νοεμβρίου, και η Δράση “Για πάντα μωρά μας” συνεχίζεται! Με αφορμή τον Οκτώβριο, τον Μήνα Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης για την περιγεννητική απώλεια (απώλεια εγκυμοσύνης και νεογνική απώλεια), θα ανεβαίνουν ιστορίες ανθρώπων που βίωσαν μια τέτοια εμπειρία, μαζί με μια φωτογραφία με τη φράση που τους ενόχλησε περισσότερο.
Σήμερα τα λόγια της Ασπασίας, της Έλενας και της Σωτηρίας.
Ξεκινάμε με την Ασπασία:
“Έγκυος στο δεύτερο παιδάκι μου. Σε μια ομαλή και καλή εγκυμοσύνη.
Μέχρι τον μεγάλο υπέρηχο.
Διαπιστώνει ο εμβρυολόγος πως το μωρό δεν είναι βιώσιμο. Έχει ένα σύνδρομο σε κακή μορφή.
Η αλήθεια είναι πως αν παρατηρούσε κανείς τον υπέρηχο έβλεπε τις αλλοιώσεις.
Με έπιασαν τα κλάματα. Το ήθελα το μωρό. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Γκρεμίστηκε ο κόσμος μου.
Τότε άκουσα τη θεϊκή ατάκα: “Μην κλαις. Κακό λαχείο.”
Πως είναι δυνατόν να λες κάτι τέτοιο; Δεν έπαιξα τζόκερ. 5+ μήνες δε φαινόταν τίποτα. Και πως να μην κλαίω; Δεν έχασα καρφίτσα. Ήταν το παιδί μου. Το γέννησα φυσιολογικά, πόνεσα γι’ αυτό.
Τώρα θα ήταν 6,5 χρόνων.
Έχω όμως το ουράνιο τόξο μου, έχω τη μεγάλη μου κόρη και έναν μπόμπιρα που μας ολοκλήρωσε ως οικογένεια.
Εγώ κάθε Ιούνιο κερνάω για το παιδάκι μου και πάντα λέω πως γέννησα 4 παιδιά”.
Συνεχίζουμε με την ιστορία της Έλενας (στην φωτογραφία το τατουάζ που έχει κάνει για την κόρη της):
“Αγαπημένη μου κόρη,
Μπορεί να μην είσαι το πρώτο μου παιδί, μπορεί να μην με έκανες για πρώτη φορά μαμά, είσαι όμως το παιδί μου που με έμαθε τη ζωή.. Είσαι το παιδί μου που με μεταμόρφωσε, που με δημιούργησε, που με μετέφερε από το ‘φαίνεσαι΄ στο ‘είμαι’, από τα ‘πρέπει μου’ στα ‘θέλω μου’, από το ‘έξω μου’ στο ‘μέσα μου’. Μου δίδαξες τόσα πολλά μικρό μου κοριτσάκι. Μαζεύω τα σκόρπια κομμάτια της καρδιάς μου, τα διχασμένα αισθήματα μου, τα άδικα ‘γιατί’, τις ατέλειωτες σκέψεις μου, τις αμείλικτες τύψεις μου, τα ανείπωτα λογία μου και τα ατελείωτα δάκρυα μου και προσπαθώ να ξανασταθώ στα αδύναμα και τρεμάμενα μου πόδια.. Σε χάραξα βαθιά στο σώμα μου πέρα από τη ψυχή μου. Όχι γιατί θα σε ξεχνούσα ή γιατί θα περνούσε μέρα χωρίς να σε σκεφτώ. Αλλά γιατί εγώ σε χρειάζομαι συνέχεια διπλά μου, πάνω στη σάρκα και τη καρδιά μου, σύμμαχο μου, να μου θυμίζεις τα σημαντικά, τα ουσιαστικά, τα αληθινά. Όσα και αν με δίδαξες στο σύντομο διάβα σου, 32 χρόνια μάθημα, δεν θα είναι εύκολο το ξε-μάθημα. Με σένα όμως δίπλα μου, πάνω μου και μέσα μου μπορώ! Θα κάνω το καλύτερο κάθε μέρα, θα εξελίσσομαι όσο μπορώ. Είσαι πλέον η κινητήριος δύναμη μου, ο φάρος που μου έδειξε το δρόμο, ο φύλακας άγγελος μου, το Α στη ζωή μου.
Αγαπημένη μου κόρη, ένα συγνώμη και ένα ευχαριστώ σε ‘σένα… που με ξύπνησες, που με δίδαξες τη ζωή, που με κάνεις καλύτερη.. ακόμα και μέσα από τον πιο σκληρό και αντιφατικό τρόπο, τον θάνατο την ώρα που γεννιέται η ζωή.
(Ενδομήτριος θάνατος 34 εβδομάδες)”
Και ολοκληρώνουμε το σημερινό κείμενο, με τα λόγια της Σωτηρίας:
“Θα κάνεις άλλο και θα το ξεχάσεις.”
Τι είσαι να σε ξεχάσω; Πώς να σε ξεχάσω; πώς να σε αναπληρώσω; Τι λέτε;;;;
Η πρώτη μου εγκυμοσύνη, το πρώτο μου παιδί. Σε χάσαμε στις 26 εβδομάδες. Όσο είμαι και τώρα με τον αδερφό σου.
Μου λείπει να σε νιώθω. Μου λείπει να νιώθω τις κλωτσιές σου . Σύνδρομο από ακολουθίες….το οποίο ακόμα δεν γνωρίζουμε τι είναι.
Σε ένιωσα, σε γέννησα. Σε κράτησα, σε μύρισα, σε αγκάλιασα. Σε είδα. Ήσουν εκεί, κι όμως δεν ήσουν. Έχουν περάσει σχεδόν 2 χρόνια. Και είσαι ακόμα εδώ. Δε πρόκειται να σε ξεχάσω . Και θα σε θυμάμαι. Όλοι μας. Και θα πω για σένα στον αδερφό σου. Είσαι κομμάτι μου. Πάντα θα είσαι το πρώτο μου παιδί. Πάντα θα είμαι η μαμά σου. Θα έχεις πάντα μια θέση στο μυαλό μου και κυρίως στην καρδιά μου. Σ’ αγαπάω και μου λείπεις πολύ μικρό μου….”
#γιαπάνταμωράμας #οκτώβριος #ιστορίες #ενημέρωση #ευαισθητοποίηση #περιγεννητικήαπώλεια #απώλειαεγκυμοσύνης #νεογνικήαπώλεια #loveandgrief
Είμαστε οι γονείς της απώλειας.
Τα μωρά μας δεν είναι πια εδώ, όμως εμείς είμαστε εδώ.
Ας γίνουμε η φωνή τους!
Ο Οκτώβριος πέρασε, αλλά οι ιστορίες είναι πολλές, και η δράση συνεχίζεται!
Λάβε κι εσύ μέρος! Στείλε μου email στο maria@loveandgrief.gr ή δες εδώ πώς