Ήρθε το καλοκαίρι!
Τέλειωσαν σήμερα τα δημοτικά,
κι αν έχεις παιδί σε αυτή την βαθμίδα,
μια νέα φάση της χρονιάς ξεκινά,
camp, ή χωριό, παππούς γιαγιά, εξοχικό,
κατασκήνωση, κάτι από όλα αυτά,
ενώ η δουλειά για σένα συνεχίζει,
μέχρι την άδεια, μέχρι τις διακοπές τις πολυπόθητες,
μέχρι το κορμί να λυτρωθεί μέσα στη θάλασσα.
Αν πάλι δεν έχεις παιδί σε αυτή την βαθμίδα,
ίσως να σκέφτεσαι ότι μπορεί να είχες…
Θα πήγαινε τρίτη τώρα;
Tετάρτη;
Θα άλλαζε δόντια,
για να πάει στο μεγάλο σχολείο, πρωτάκι;
Ίσως να αγόραζες γραφείο τώρα,
για να διαβάζει.
Ή να σκεφτόσουν τις δραστηριότητες για του χρόνου,
μην τρέχεις τον Σεπτέμβρη,
έχει τόσα άλλα ο μήνας αυτός.
Αν έχεις ένα παιδί και ήθελες κι άλλο,
αν δεν έχεις κανένα παιδί και σου λείπει τόσο,
εύχομαι τα παιδικά τιτιβίσματα που σήμερα γέμισαν τα πάρκα και τις πλατείες
να μην σου ξύσουν τις πληγές,
να μείνουν μόνο αυτό που είναι:
μικρές μελωδίες που διαλύουν την μουντή καθημερινότητα,
και να σε κάνουν να χαμογελάσεις
με την χαρά τους,
με την ξενοιασιά τους,
και να γίνεις και πάλι για λίγο παιδί,
χωρίς έννοιες και μεγάλες στενοχώριες,
να λουστείς από τον ήλιο και τα μπουγελώματα,
να αφεθείς,
να παίξεις,
να φωνάξεις.
Δοκίμασε, αν θες, για λίγο, σήμερα,
αν δεν σε πονάει,
να δεις πώς είναι να ζεις αυθόρμητα,
και δυνατά,
και ελεύθερα.
Και το παιδί και τα παιδιά που δεν απέκτησες,
θα έρθουν κι αυτά, κάπου εκεί ανάμεσα στα δέντρα, διάφανα, απαλά,
να χαϊδέψουν παρέα με τα ζωντανά παιδιά που γελάνε,
το δικό σου εσωτερικό παιδί,
που θέλει αγάπη και φροντίδα,
που θέλει αγνότητα, και φως.
Όλα τα παιδιά αυτά μαζί σήμερα,
μπορούν να παίξουν παρέα στο πάρκο,
και να λουστούν με ήλιο και νερά,
δοκίμασε, άφησέ τα να γνωριστούν,
θα βρουν αυτά τον τρόπο, ξέρουν.
Εσύ μόνο αφέσου,
στην απέραντη καθαρότητα και ομορφιά
της μικρής αυτής στιγμής,
του Αιώνιου Τώρα.
Μαρία – Love and Grief
*Το κείμενο είναι ειδικά αφιερωμένο στην σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Ευαισθητοποίησης για την Υπογονιμότητα*
Σημαντική σημείωση λόγω επικαιρότητας: Και για τα παιδιά που δεν γελάνε σήμερα, ούτε παίζουν μπουγέλο, για τα παιδιά και τους ενήλικες που πνίγηκαν στην θάλασσά μας χτες ανοιχτά της Πύλου, η σκέψη μας είναι μαζί τους καθώς οι ψυχές τους αναχωρούν. Ας είναι και οι πράξεις μας προσανατολισμένες σε έναν κόσμο που δεν γυρνά το βλέμμα στη δυστυχία, που δεν πνίγει, δεν σκοτώνει, που αγαπά και δέχεται και χωρά όλους τους ανθρώπους, χωρίς όρους και διακρίσεις.