Τα παντελόνια δεν μου κλείνουν.

Έχω πάρει κάποια κιλά φέτος, και τα περισσότερα πήγαν στην κοιλιά.

Κι όταν την κοιτάζω στον καθρέφτη, ενώ δεν έχει το ίδιο σχήμα,

μου θυμίζει την κοιλιά στις εγκυμοσύνες μου.

Κι όταν το έντερο κινείται εκεί που είμαι ξαπλωμένη,

και μοιάζει τόσο πολύ με τις κλωτσιές των μωρών μου,

ξυπνάνε όλα μονομιάς.

Τι κουβαλάμε και τι κρατάμε μέσα μας,

πλούτος οι αναμνήσεις και ο αποθηκευτικός μας χώρος

στο μυαλό, στο σώμα και στην καρδιά

δεν έχει ανώτατο όριο,

στριμώχνονται όλα εκεί,

τα καλά, τα άσχημα,

κοιτάνε το ένα το άλλο κι αναρωτιούνται

για πόσο ακόμα θα μείνουν εκεί,

συγκάτοικοι στην τρέλα και στην πολυπλοκότητα της ζωής

μέχρι τέλους,

αυτή είναι η απάντηση,

μέχρι τέλους και θα ‘ρθουν κι άλλες αναμνήσεις να στριμωχτούν,

κάποιες κάνουν παρέα κάποιες δεν αντέχουν η μία την άλλη,

ηλιοβασιλέματα ολόκληρα κάποιες,

ταπεινά λουλουδάκια του δρόμου άλλες.

Όλες μαζί κι η καθεμιά χωριστά,

πατούσες εμβρύων που κλωτσάνε,

το αγαπημένο φαγητό της γιαγιάς,

η μυρωδιά του παιδικού σου αντηλιακού,

μουσικές φερμένες από άλλη εποχή,

ατέλειωτος κατάλογος και μοναδικός,

τόσο πλούτο κουβαλάμε οι άνθρωποι,

μέχρι τέλους,

κι εγώ σήμερα που κυκλοφορώ σχεδόν μόνο με φόρμες,

-αρνούμαι να αγοράσω καινούρια παντελόνια-

σκέφτομαι ότι ίσως χρειαζόμουν τα κιλά αυτά,

για να θυμηθώ, να ζεσταθώ όταν κάνει κρύο,

δεν είναι εύκολο για μένα να τα αγαπήσω,

αλλά ίσως τα χρειάζομαι.

Με συνέδεσαν με τις εγκυμοσύνες μου,

και μου θύμισαν στιγμές του παρελθόντος.

Με γέμισαν δάκρυα και με ταξίδεψαν.

Μου ξύπνησαν κοιμισμένα πένθη.

Και φροντίσανε πρόσφατα πένθη.

Γίνεται να μην αγαπάς κάτι δικό σου;

Γίνεται.

Γιατί δεν το βλέπεις δικό σου.

Μέχρι να το δεις.

Και τότε όλες οι αναμνήσεις μαζί να πάρουν ανάσα,

και να κάτσουν δίπλα-δίπλα μονοιασμένες,

χέρι-χέρι σε ένα μεγάλο τραπέζι,

και να φάνε όσο θέλουν,

χωρίς διόλου να τις νοιάζει

αν το παντελόνι κουμπώνει.