19 Δεκεμβρίου, και η Δράση “Για πάντα μωρά μας” συνεχίζεται! Με αφορμή τον Οκτώβριο, τον Μήνα Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης για την περιγεννητική απώλεια (απώλεια εγκυμοσύνης και νεογνική απώλεια), θα ανεβαίνουν ιστορίες ανθρώπων που βίωσαν μια τέτοια εμπειρία, μαζί με μια φωτογραφία με τη φράση που τους ενόχλησε περισσότερο.
Σήμερα η ιστορία της Νάνσυς:
“Έγραψα ένα κείμενο για τις απώλειές μου αλλά δεν μπόρεσα να το μοιραστώ αυτούσιο, μάλλον δεν είμαι ακόμα έτοιμη.
Τωρα γράφω ξανά για τρίτη φορά. Προσπαθώ να καταλάβω γιατί ενώ γράφω πως έγιναν τα πράγματα πάλι κωλώνω να το στείλω. Συνειδητοποιώ ότι νιώθω ενοχές που διέκοψα 2 εγκυμοσύνες που τα μωράκια μου είχαν κυστική ίνωση, σαν να μην είναι απώλειες άξιες λόγου, επειδή το διάλεξα.
Έπειτα, οι παραινέσεις θα κάνεις άλλο, ήταν θέλημα Θεού, όλα για κάποιο λόγο γίνονται, πόσο ακόμα θα κλαις, γιατί κλαις θα μπορούσε να είναι χειρότερα, μην είσαι αχάριστη, έχεις το παιδάκι σου, μπορούν δυνητικά να ενωθούν άγρια με το victim blaming του διαδικτύου και τα δεν ακούσαμε την οπτική του γιατρού, της μαίας, γιατί ήθελες αυτό,γιατί ονειρεύτηκα να γεννήσω φυσιολογικά τα δίδυμα, μήπως τελικά είμαι επικίνδυνη, πώς και δεν έκανες εκείνο και μετά αυτά όλα πάνε και ακουμπούν στις τύψεις και ενοχές γιατί εμπιστεύτηκα αυτόν τον καλό γιατρό που τελικά δεν ήταν και τόσο και γιατί το ένστικτο δε με βοήθησε αποτελεσματικά και “γιατί σε μένα”, όχι σαν το Νικολαΐδη τον αθλητή, που δεν το είπε ποτέ.
Γενικά θα πω ότι οι 4 απώλειες, σε 4 χρόνια και 4 εγκυμοσύνες, διαφορετικές απώλειες μεταξύ τους, με έχουν αφήσει με μια αίσθηση δύναμης και αδυναμίας ταυτόχρονα. Νιώθω και survivor και δυνατή αλλά και κάθε φτερούγισμα του αέρα μπορεί να μου ξύσει την παλιά πληγή. Έχει και πολλή μοναξιά όλο αυτό αφού περίσσεια ενέργειας δε βρίσκεται μέσα στο κύμα της απώλειας και οι φίλες φίλοι και αυτοί πολλές φορές δεν μπορούν ή δεν θέλουν να καταλάβουν και λεν λόγια πληγωτικά με εγωισμό. Φίλοι της καρδιάς έχουν απορίες, γιατί γράφεις για αυτό στο Facebook και το μοιράζεσαι(για να το δουν και άλλοι που έχουν υποφέρει βρε και να δουν ότι δεν είναι μόνοι), γιατί διαχειρίστηκες έτσι το πένθος σου, δεν το’ κανες καλά, η φίλη μου η Έλενα το έκανε πολύ διαφορετικά που είχε χάσει τον πατέρα της (γιατί έτσι μπορούσα και ήθελα) και μοναξιά που όλα αυτά είναι εκεί δίπλα στην απώλεια.
Και ανοιχτές αγκαλιές βέβαια και γενναιοδωρία και ανοιχτωσιά και νοιάξιμο έζησα και αγάπη. Αντίθετα πράγματα, ο ίδιος μπαμπάς μου που 10 μέρες μετά την πρώτη μου απώλεια μου είπε γιατί κλαψουρίζεις έτσι, στην 4η απώλεια κοιμόταν σπίτι μου για μέρες μέχρι να μπορέσω να μαζέψω κάποια κομμάτια μου.
Και τα δυσάρεστα κουσούρια μου από τις απώλειες είναι πολλά.
Η ενσυναίσθησή μου για φίλους και φίλες γονείς που υποφέρουν από κούραση και αϋπνία και από τις δυσκολίες της γονεϊκότητας πάει περίπατο. Μου περιγράφουν τις δυσκολίες τους και εγώ ενδόμυχα λέω, α καλά, εγώ είχα και το πένθος και επέζησα. Μόνο το δράμα των προσφύγων με αφήνει άφωνη και θαυμάζω το κουράγιο τους, αλλά και των γονέων που έχασαν τα παιδιά τους.
Τοκοφοβία, μετά την τελευταία γέννα θρίλερ που έζησα και για πολύ καιρό δεν άντεχα να είμαι καν δίπλα σε έγκυο.
Για μήνες δεν άντεχα να κλείσω τα παντζούρια για να κοιμηθώ, ούτε την πόρτα του δωματίου, απλά δεν μπορούσα.
Rollercoaster και η σχέση με το σύντροφο και χαρές και λύπες σφιχταγκαλιασμένες που και αυτό δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμο.
Τύψεις και ενοχές για το αν είχα κάνει αυτό, αν είχα επιλέξει το άλλο, αν είχε πάει διαφορετικά.
Τύψεις και ενοχές αν είχα αποδεχτεί ότι θα μπορούσα σήμερα να είμαι μητέρα ακόμα 2 παιδιών με κυστική ίνωση και απορία για το πως θα ήταν η ζωή τους, βλέποντας πως προχωράει η ιατρική και τι νέες θεραπείες βγαίνουν.
Ακόμα και ένα είδος ρατσισμού και ζήλιας σε στιγμές που σύγκρινα την τελευταία γέννα μου, των διδύμων κοριτσιών μου, με αυτές που κάνουν οι “γύφτισσες” που πάνε απλά και γεννάνε με το γιατρό της εφημερίας και όλα πάνε κατ’ ευχήν και γιατί σε μένα πήγαν όλα τόσο στραβά, άνθρωπος και γω με δυο πόδια και δυο χέρια δεν είμαι;
Από εδώ και πέρα έχω ανάγκη από ευκολία. Ροή. Απόλαυση. Δυσκολεύομαι με τις δυσκολίες, πολλά πράγματα μου κάνουν trigger τον πόνο μου, η κούραση είναι σωρρευτική. Θα κλέψω βέβαια το σύνθημα της εταιρίας που δουλεύω και θα το παραφράσω για να πω ότι η Ζωή είναι πάντα μπροστά. Και είναι. Και προχωράω με ό, τι έχω.
ΥΓ. Σήμερα είμαι η μαμά της Ζωής, που είναι η χαρά της ζωής. Είμαι και μαμά της Βιολέτας, της Δανάης και των άλλων δύο μικρών μου μωρών που δεν είναι κοντά μου”.
Είμαστε οι γονείς της απώλειας.
Τα μωρά μας δεν είναι πια εδώ, όμως εμείς είμαστε εδώ.
Γινόμαστε η φωνή τους!
#γιαπάνταμωράμας #οκτώβριος #ιστορίες #ενημέρωση #ευαισθητοποίηση #περιγεννητικήαπώλεια #απώλειαεγκυμοσύνης #νεογνικήαπώλεια #loveandgrief