8 Φεβρουαρίου, και ακόμα μια ιστορία στα πλαίσια της Δράσης “Για πάντα μωρά μας”! Με αφορμή τον Οκτώβριο, τον Μήνα Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης για την περιγεννητική απώλεια (απώλεια εγκυμοσύνης και νεογνική απώλεια), ανεβαίνουν ιστορίες ανθρώπων που βίωσαν μια τέτοια εμπειρία, μαζί με μια φωτογραφία με τη φράση που τους ενόχλησε περισσότερο.
Σήμερα η ιστορία της μαμάς του μικρού Ιωάννη:
“19 Ιανουαρίου 2023 και ώρα 23:20 είναι η μέρα που έχασα κάθε ελπίδα.
Η αμέλεια ενός συγγενή με Covid-19 που ήρθε σε επαφή μαζί μας χωρίς να μας ενημερώσει και η αμέλεια ενός γιατρού , με οδήγησαν με διακομιδή στο Ιπποκράτειο έχοντας μια λοίμωξη που ακούει στο όνομα χοριοαμνιονίτιδα και το μωρό μου στην εντατική των νεογνών, όπου ο μικρός μου ήρωας αγωνίστηκε για 12 ημέρες.
Κανείς δε μας ρώτησε αν θέλαμε να περάσουμε κάτι τέτοιο. Αφήσαμε άλλους να γράψουν το τέλος αυτής της ιστορίας. Μιας ιστορίας που με πολύ κόπο κατάφερε να φτάσει τους 7 μήνες. 7 μήνες πλήρους ακινησίας.
Η απώλεια του παιδιού κατέστρεψε τη ζωή μου με πολλούς τρόπους. πολλοί άνθρωποι νιώθουν άβολα για την κατάσταση μου.
“Δεν πειράζει, θα κάνεις άλλο”, ήταν η πιο χιλιοειπωμένη ατάκα, ο μόνος τρόπος που μπόρεσε η πλειοψηφία των ανθρώπων να μας συμπαρασταθεί.
“”Δεν πειράζει”. Πειράζει. Γιατί δεν πειράζει; Εσένα δεν θα σε πείραζε; Μπήκες να δώσεις ζωή και πήρες θάνατο. Είναι φυσιολογικό; Γίνεται να ΜΗΝ σε πειράξει; “Θα κάνεις άλλο”. Οκ. ΙΣΩΣ κάνω άλλο. (Ούτε καν ΚΑΙ άλλο). Ας πάρουμε το σενάριο ότι θα κάνω ΑΛΛΟ. Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα αναπληρώσει αυτό που έχασα; Ότι θα το ξεχάσω; Ότι δεν το θέλω πια; Σκέψου για λίγο εσύ ποιο από όλα τα παιδιά σου θα ήσουν διατεθειμένη να χάσεις ώστε να έρθει το ΑΛΛΟ.
Αυτή τη φορά είχα τα αυτιά κλειστά σε όσους άρχισαν τα “Δεν πειράζει. Θα κάνεις άλλο”. Ύψωσα τοίχο μόνο σε αυτούς. Τους διέγραψα για πάντα. Πήρα το χρόνο μου. Έκλαψα, ούρλιαξα, πενθώ σωστά για το μωρό μου. Ζήτησα βοήθεια και στήριξη από άτομα που μπορούσαν να μου την προσφέρουν. Έκλεισα ερμητικά τα αφτιά σε όσους ήταν ανίκανοι να το κάνουν. Σκλήρυνα. Ένα κομμάτι της καρδιάς μου πέθανε για πάντα.
Άκουσα πολλές φορές το εξής: “Αφού δεν το πήρες σπίτι, αφού δεν το έζησες, δεν πονάς”…. ΣΟΚ.
Αφού λοιπόν εσύ ξέρεις καλύτερα από εμένα, εντάξει. Αφού αποφασίζεις ΕΣΥ αν πονάω ΕΓΩ, εντάξει. Αφού αυτό σου δίνει μια ψευδαίσθηση ικανοποίησης ότι κάτι σπουδαίο είπες, εντάξει. Αφού πιστεύεις ότι μια μητέρα αγαπά το μωρό της μόνο εφόσον το ζήσει και το πάρει σπίτι της, και όχι από την πρώτη στιγμή του θετικού τεστ, εντάξει. ΠΑΣΟ. ΜΗΝ το επικοινωνείς όμως. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος”(Απόσπασμα από κείμενο της Γιάννας Πάνου)
Ας είμαστε ειλικρινείς: κανείς δεν μιλάει για την απώλεια ενός παιδιού. Κανείς δε σου λέει πόσο δύσκολο είναι να ξεπεράσεις τον χαμό του παιδιού σου, πουθενά δεν υπάρχουν συμβουλές για να διαβάσεις πώς να το αντέξεις ή για να ανακουφιστείς. Ωστόσο, είναι μια πραγματικότητα που έχει συμβεί σε αρκετούς γονείς.
Όταν έχασα το παιδί μου, έμαθα πως ο καθένας διαχειρίζεται διαφορετικά τη θλίψη του
Και μην ξεχνάς να λες κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε στιγμή τις φράσεις:
Η ζωή είναι δυνατή μετά την απώλεια.
Η αγάπη είναι δυνατή μετά την απώλεια.
Η χαρά είναι δυνατή μετά την απώλεια.»
Η μαμά του Ιωάννη”
Είμαστε οι γονείς της απώλειας.
Τα μωρά μας δεν είναι πια εδώ, όμως εμείς είμαστε εδώ.
Γινόμαστε η φωνή τους!
#γιαπάνταμωράμας #οκτώβριος #ιστορίες #ενημέρωση #ευαισθητοποίηση #περιγεννητικήαπώλεια #απώλειαεγκυμοσύνης #νεογνικήαπώλεια #loveandgrief