Το πένθος είναι γραμμένο στο dna μας.
Δεν χρειαζόμαστε οδηγίες.
Ούτε συμβουλές.

Γιατί γεννιόμαστε με την εγγενή γνώση της απώλειας, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής, είναι απλά η άλλη όψη της.

Όμως ζούμε σε μια κοινωνία που δεν ξέρει πια πώς να πενθεί.
Που δεν θέλει, δεν αντέχει.
Που βιάζεται να ξεχάσει.

Κι έτσι πρέπει εμείς, να θυμηθούμε.

Να παρατηρήσουμε.
Να πονέσουμε.
Να δώσουμε χρόνο.
Να πάρουμε αγκαλιές.
Να ακουστούμε.

Και όταν το πένθος είναι για ένα πλάσμα που κανείς δεν έχει δει,ίσως ούτε κι εσύ η ίδια,
τότε χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερη φροντίδα και στήριξη, και άνοιγμα, και μετακίνηση από πεποιθήσεις που καθόλου δεν βοηθούν:

-Μα καλά, ακόμα στενοχωριέσαι;
-Αφού δεν το είδες καν, πώς κάνεις έτσι;
-Θα κάνεις άλλο και θα ξεχάσεις.

Όμως ξεχνάμε συχνά, όλοι μας, κάτι εξαιρετικά σημαντικό:

O θάνατος είναι το τέλος της ζωής.
Αλλά όχι το τέλος της σχέσης.

Και η σχέση με το μωρό μας έχει δημιουργηθεί, πολύ συχνά, και από την παιδική μας ηλικία,
όταν κρατούσαμε τις κούκλες μας και τους δίναμε ονόματα.

Και η σχέση αυτή δυναμώνει όταν φτάνει η ώρα να γίνουμε μητέρες.

Και τροφοδοτείται από το θετικό τεστ, από τα όνειρα και τη λαχτάρα της πρώτης αγκαλιάς.

Σαν έρθει ο θάνατος,
η σχέση δεν τελειώνει.

Απλά ο πόνος σκεπάζει τα πάντα.

Και μετά αγαπάμε ξανά, με άλλον τρόπο,
ένα μωρό που ήρθε για λίγο,

αλλά στην πραγματικότητα ήταν, είναι και θα είναι,

για πάντα εδώ…

Πίνακας: Κορίτσι με κούκλα, του Emile Munier

#απώλεια #πένθος #θάνατος #περιγεννητικήαπώλεια #αποβολή #θνησιγένεια #διακοπήκύησης #loveandgrief