5 Ιανουαρίου, και η Δράση “Για πάντα μωρά μας” συνεχίζεται! Με αφορμή τον Οκτώβριο, τον Μήνα Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης για την περιγεννητική απώλεια (απώλεια εγκυμοσύνης και νεογνική απώλεια), θα ανεβαίνουν ιστορίες ανθρώπων που βίωσαν μια τέτοια εμπειρία, μαζί με μια φωτογραφία με τη φράση που τους ενόχλησε περισσότερο.
Σήμερα η ιστορία της Κωνσταντίνας:
“Ο Άγγελος ήταν 7,5 μηνών όταν αποφάσισε για τους δικούς του λόγους να ‘ρθει νωρίτερα στον κόσμο μας.
Ήταν αργά τη νύχτα όταν η έντονη δυσφορία μου και η πολύωρη ακινησία του με οδήγησε στο νοσοκομείο.
Είναι ψηλά ακόμα, δεν γεννάς! Δεν θα κανείς καισαρική τώρα, τρελάθηκες; Έχεις ακόμα καιρό!
Ήταν οι απαντήσεις τους όταν επέμενα με όσες δυνάμεις μου είχαν μείνει ότι θα χάσω το παιδί και πρέπει να γεννήσω άμεσα.
Οι ώρες περνούσαν, οι πόνοι γίνονταν αφόρητοι, λιποθυμούσα και συνερχόμουν ίσα να ακούσω αν έχει παλμούς στον καρδιοτοκογράφο.
Σε μια απ’ τις λίγες φορές που ξύπνησα, ζήτησα τον γιατρό μου! Δεν είναι ώρα, δεν τον χρειάζεσαι, είσαι μια χαρά!
Επόμενος καρδιοτοκογράφος… οι παλμοί χαμήλωσαν.
Φέρτε τον γιατρό τώρα!
Όλα είναι μια χαρά, δεν έχεις τίποτα!
Τελευταίος καρδιοτοκογράφος………………………
Είναι νεκρό, δεν προλάβαμε!
Πέρασαν ώρες που δεν είχα πια επαφή, η δική μου κατάσταση πλέον είχε επιδεινωθεί!
Πάμε για καισαρική τα πράγματα σοβαρεύουν!!!
Κεντρική αποκόλληση πλακούντα! Ακατάσχετη αιμορραγία! Αιματοκρίτης στο 3! Οι Άγιοι απέναντι μου στο χειρουργείο να μου κάνουν σινιάλο! Οι δικοί μου απ’ έξω πλέον να προσεύχονται να μείνω ζωντανή!
Ο θεός έβαλε το χέρι του! Αυτό κ αν ήταν θαύμα!
Την επόμενη μέρα που συνήλθα λίγο έψαχνα τον Άγγελο. Απάντηση καμία!
Που είναι; θέλω να τον δω! Πού θα τον πάτε;
Δεν χρειάζεται, δεν θα σου κάνει καλό να έχεις τέτοια εικόνα. Πήγε εκεί που πρέπει! Μην ασχολείσαι άλλο, τελείωσε!
Πώς τολμάς να αποφασίζεις για μένα; Πώς τολμάς να αποφασίζεις αν θα δω το παιδί μου; Πώς τολμάς να μου στερείς την ταφή του; Γιατί δεν το αεροβάφτισες; Γιατί δεν σκέφτηκες πόσες ενοχές μπορώ να έχω τόσα χρόνια μετά που άφησα το παιδί μου σε ξένα χέρια και στερήθηκα ως μάνα να αποφασίσω το καλύτερο για όλους μας; Πώς τολμάς να μου λες μέχρι και σήμερα να το ξεχάσω; Να μην κλαίω στη σκέψη του; Να μην πονάω στον χαμό του; Να μην λυγίζω την μέρα που πεθάναμε μαζί;;!!!
Πέρασαν χρόνια, 2 νέες ζωές μου δίνουν πνοή αλλά ο Άγγελος είναι πάντα ανάμεσα μας, μιλάμε γι’ αυτόν, ήταν ο μεγάλος μας και πάντα θα είναι!
Μαζί του έφυγα, εξαιτίας του ξαναγύρισα να ζήσω ότι άφησα μισό!
Πάλεψα να γελάω, να σταθώ όρθια, να μην πονάω, να συγχωρήσω όσους μίσησα, ακόμα και τον ίδιο μου τον εαυτό! Πάλεψα μόνη!! Γιατί την απώλεια που δεν ένιωσε να χοροπηδάει στην κοιλιά του, δεν μπορούσε να την νιώσει κανείς πραγματικά!
Και σήμερα είμαι περήφανη πλέον! Για εκείνον τον μικρό μαχητή που πάλευε μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο να κρατηθεί και για μένα που στάθηκα πιο ψηλά από όσο άντεχα! Γιατί αυτός και μόνο αυτός μου έμαθε πως να παλεύω αληθινά μέχρι σήμερα όλα όσα δεν αντέχω!!
Για έναν Άγγελο έγιναν όλα….
Κάθε τι που μοιάζει δεδομένο, δεν μας ανήκει, κι ούτε ποτέ θα γίνει δικό μας!
Για ότι παλέψαμε άνισα, για κάθε μάχη που κερδίσαμε μαζί, γι’ αυτά θα μιλώ!
Μέχρι να φτάσει η μέρα που θα σταθούν δίπλα μου κι άλλοι, που θα ευγνωμονούν την μέρα που τους ξημέρωσε και θα ‘’πολεμούν’’ να σκορπίσουν φως παντού τριγύρω τους.
Μέχρι να δω να ξημερώνει η μέρα…”
Είμαστε οι γονείς της απώλειας.
Τα μωρά μας δεν είναι πια εδώ, όμως εμείς είμαστε εδώ.
Γινόμαστε η φωνή τους!
#γιαπάνταμωράμας #οκτώβριος #ιστορίες #ενημέρωση #ευαισθητοποίηση #περιγεννητικήαπώλεια #απώλειαεγκυμοσύνης #νεογνικήαπώλεια #loveandgrief