19 Δεκεμβρίου, και η Δράση “Για πάντα μωρά μας” συνεχίζεται! Με αφορμή τον Οκτώβριο, τον Μήνα Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης για την περιγεννητική απώλεια (απώλεια εγκυμοσύνης και νεογνική απώλεια), θα ανεβαίνουν ιστορίες ανθρώπων που βίωσαν μια τέτοια εμπειρία, μαζί με μια φωτογραφία με τη φράση που τους ενόχλησε περισσότερο.
Σήμερα η ιστορία της Αγγελικής:
“Θα ήθελα κι εγώ να πω τη δική μου ιστορία… “το έχασες? Δεν το έχασες? Ε σιγά νέα είσαι… Πολλές αποβάλουν…”… Είναι μια φράση που ακούω από τα 25 μου μέχρι τώρα… Στα 32 μου… 5ος μήνας εγκυμοσύνης και στη β επιπέδου ο γιατρός βλέπει πρόβλημα στην καρδιά… Φεύγουμε κατευθείαν από Κρήτη για Αθήνα… Όλοι οι γιατροί λένε για διακοπή κύησης… Κι εγώ και ο σύζυγος αρνούμαστε κατηγορηματικά… “Θεού δώρο… Ό,τι γίνει…” είπαμε… Ο γιατρός που με ξεγέννησε μας είπε τη φράση – μαχαιριά… “Αν καταφέρει να κρατηθεί στη ζωή… Και φτάσει με χειρουργεία σε μια ηλικία που δεν θα μπορεί να ζήσει τη ζωή της… Θα σας πει” γιατί με φέρατε στον κόσμο αφού δεν μπορώ να κάνω ό,τι κάνουν τα άλλα παιδιά… Θα το αντέξετε?… Έτσι πήραμε τη βαριά απόφαση… Πόνος αβάσταχτος… 1 Οκτώβρη 2015 κι εγώ γεννάω φυσιολογικά την Ειρήνη μου..(μόλις μάθαμε για το πρόβλημα την έταξα ελπίζοντας σε ένα θαύμα…) Την αποχαιρέτησα ζητώντας της να ανοίξει τα μάτια της… Να γινόταν ένα θαύμα… Αντί αυτού ήμουν για μήνες σαν φυτό… 2 χρόνια μετά… Ήρθε ο γιος μου… Και σαν παραμύθι του έλεγα για την αδερφή του… Ένα χρόνο μετά τον γιο μου μένω ξανά έγκυος… Κορίτσι!! Η χαρά απερίγραπτη!! Ό,τι ροζ είχα φυλάξει με ευτυχία τα έπλενα… Τα σιδέρωνα… Ετοίμαζα… Μιλούσα στο γιο μου για την αδερφή του… Έρχεται η Άννα Μαρία μας του έλεγα… 32η εβδομάδα… Περιμένω να έρθει η μαμά μου να με βοηθήσει με τον μικρό… Και δεν ήρθε… Έπαθε έμφραγμα και ήταν στην εντατική… Κοκάλωσα… Άρχισα να μην νιώθω καλά… Πηγαίνω στο γιατρό… Πίεση… 18 η μεγάλη… 10 η μικρή… Πήγαινε ξεκουράσου και ηρέμησε μου λέει ο γιατρός… Δεν μπορώ να σου δώσω χάπι μου λέει… Την επόμενη μέρα πηγαίνοντας στο σούπερ μάρκετ… Με το γιο μου στο καθισμάτακι του αυτοκινήτου να κοιμάται… Σπάνε τα νερά μέσα στο αυτοκίνητο… Γεννάω λεω στον άντρα μου… Πάμε κατευθείαν στο νοσοκομείο… Από πάνω μου όλοι… Κατευθείαν χειρουργείο… Με κοιμίζουν… Ξυπνάω… Το παιδί μου… Λέω στο γιατρό… Αγγελική λυπάμαι μου λέει… Δεν την προλάβαμε… 18 Απριλίου 2019 έχασα την Άννα Μαρία μου… 2,5 χρόνια μετά… Κρατάω στην αγκαλιά μου το μικρό μου γιο… Αλλά… Κάθε χρόνο… 1/10 και 18/04…φοράω μαύρα και πενθώ για τις πριγκίπισσες μου… Νιώθω γεμάτη… Ξέρω… Πως όταν φύγω από αυτόν τον κόσμο… Έχω δύο κορίτσια που με περιμένουν να τους δώσω την αγκαλιά που τόσο λαχταράω….”
Είμαστε οι γονείς της απώλειας.
Τα μωρά μας δεν είναι πια εδώ, όμως εμείς είμαστε εδώ.
Γινόμαστε η φωνή τους!
#γιαπάνταμωράμας #οκτώβριος #ιστορίες #ενημέρωση #ευαισθητοποίηση #περιγεννητικήαπώλεια #απώλειαεγκυμοσύνης #νεογνικήαπώλεια #loveandgrief