7 Νοεμβρίου, και η Δράση “Για πάντα μωρά μας” συνεχίζεται! Με αφορμή τον Οκτώβριο, τον Μήνα Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης για την περιγεννητική απώλεια (απώλεια εγκυμοσύνης και νεογνική απώλεια), θα ανεβαίνουν ιστορίες ανθρώπων που βίωσαν μια τέτοια εμπειρία, μαζί με μια φωτογραφία με τη φράση που τους ενόχλησε περισσότερο.
Σήμερα τα λόγια μιας φίλης που επιθυμεί να μείνει ανώνυμη:

“Είχα ένα μωρό στην κοιλιά μου. Μόλις λίγων εβδομάδων. Μόλις το έμαθα. Δεν πετούσα στα σύννεφα από χαρά, δεν ήμουν τρέλα χαρούμενη, απλά το αγάπαγα. Του μιλούσα όλη την ώρα, το πρόσεχα. Του έλεγα που πάμε και τι κάνουμε, πως νιώθω. Ήταν κάτι πολύ φυσιολογικό για μένα, όλα έβγαιναν αυτόματα. Ήταν ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ.
Το μωρό, που ήρθε την πιο λάθος στιγμή της ζωής μου. Εκεί που μόλις ξεκίνησα την ανεξάρτητη ζωή μου σαν φοιτήτρια μακρυά από μια επιβλητική μάνα. Που έκανα τα πρώτα βήματα, βρισκόμενη στο εξωτερικό για σπουδές, χωρίς φίλους, εξαρτώμενη οικονομικά από γονείς, εντελώς αποπροσανατολισμένη. Τότε δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω τους γονείς μου, δεν μπορούσα να παρατήσω τις σπουδές μου.
Και έτσι πήγα στο Αρεταίειο και έκανα διακοπή κύησης. 8 εβδομάδων.
Μου έκαναν έναν υπέρηχο για να δω και να ακούσω την καρδιά του για να αλλάξω γνώμη. Χωρίς να το ζητήσω και χωρίς να με ρωτήσουν αν θέλω. Στο δωμάτιο ήταν και άλλη μια έγκυος, ευτυχισμένη, στο μήνα της, που άκουγε όλη την συζήτηση.
Είπα στον σύντροφό μου να με περιμένει έξω για να τον προστατέψω από πόνο. Ίσως για να μην μου αλλάξει την γνώμη υποσυνείδητα. Ήταν τόσο μεγάλο λάθος. Του στέρησα την δυνατότητα να το ζήσει, αφού ήταν το παιδί του, και έτσι στέρησα και στον εαυτό μου υποστήριξη και κατανόηση.
Δεν είπα ποτέ πως νιώθω, δεν είπα ποτέ σε κανέναν ότι το αγάπησα, δεν είπα ποτέ ότι άκουσα την καρδιά του.
Ούτε ήξερε κανείς πώς πέρασα εκείνη την μέρα που αιμορραγούσα, δεν ήξερα καν ότι είχα συσπάσεις, απλά πονούσα πολύ. Κανείς δεν μου εξήγησε την διαδικασία, κανείς δεν μου είπε ότι μπορώ να πάρω πιο δυνατό παυσίπονο. Και εγώ δεν πήρα τηλέφωνο να ρωτήσω. Νόμιζα ότι έτσι πρέπει να είναι, ότι το αξίζω κατά κάποιον τρόπο.
Και μετά όλα τελείωσαν. Και η ζωή γύρω συνέχιζε σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Η ζωή συνέχιζε, όμως πλέον κάπου δίπλα μου, πλάι μου. Περνούσα την κόλαση μέσα μου για πολλά χρόνια μετά και δεν ήξερε κανένας τίποτα.
Δεν μίλησα ποτέ! Γιατί ήταν η απόφαση μου.
Γιατί το έκανα ΕΓΩ! ΕΓΩ! Δεν είχα δικαίωμα για το θρήνο. Δεν το έχασα όπως οι άλλες μανούλες. Δεν πέθανε μέσα μου. Άρα βούλωσε το. Άρα μην μιλάς, μην κλαις. Η απόφαση σου.
Έκανα κάτι για το οποίο ενώ πίστευα ότι ήταν οκ και ήταν το δικαίωμα κάθε γυναίκας, όμως μέσα μου ντρεπόμουν.
Και σε ποιον να πω ότι δεν είχα τότε καμία επιλογή, δεν ήταν καν απόφαση, ήταν μονόδρομος, με το μυαλό εκείνου του κοριτσιού που ήμουν. Ποιος θα με καταλάβει; Όλο δικαιολογίες, αυτό πίστευα και εγώ.
Είναι και το θέμα ταμπού στην κοινωνία μας. Δεν έχω ακούσει ποτέ από μια γυναίκα την παρόμοια εμπειρία της.
Τι νιώθω για το μωρό. Θα γινόμουν η καλύτερη μάνα, όμως αποδείχτηκα η χειρότερη. Το αγαπούσα τόσο πολύ χωρίς να το συνειδητοποιήσω τότε… και το άφησα να φύγει. Όμως δεν το άφησα να φύγει από την καρδιά μου… Νόμιζα για τόσα χρόνια ότι πρέπει, πρέπει να μην το σκέφτομαι, να μην με νοιάζει πλέον, να προχωρήσω, να χαρώ τα άλλα παιδιά μου, όμως δεν μπόρεσα ποτέ. Μου λείπει πολύ. Είναι το μωρό μου.
Κάνω ψυχοθεραπεία. Μου πήρε 3 χρόνια για να μιλήσω την πρώτη φορά για την απώλεια μου (με την ψυχολόγο). Με πονούσε τόσο πολύ, που ο νους μου το έβαλε στο πιο μακρινό συρτάρι και το κλείδωσε πίσω από 1000 πόρτες. Πονούσε τόσο, που για πολλά χρόνια δεν τολμούσα όχι μόνο να μιλήσω, αλλά και να σκεφτώ. Πέρασα τα πάντα εντελώς μόνη μου.
Είμαι καλύτερα τώρα. Μέσα μου αποδέχτηκα ότι είναι ένα μέρος της πορείας της ζωής μου, ένα κομμάτι της ζωής μου. Θέλω να θυμάμαι το πρώτο μου παιδί. Θέλω να υπάρχει η μνήμη του, να υπάρχει χώρος στην ιστορία της οικογένειάς μου για το παιδί αυτό.
Θα είμαι για πάντα η μαμά του, θα είναι για πάντα το μωρό μου. Και ας ζήσαμε μαζί τόσο λίγο, η αγάπη μας, ο δεσμός μας ήταν απερίγραπτα μεγάλα.
Είμαι πλέον ευγνώμων που ήμουν η μαμά του, που ήρθε σε μένα, ώστε και για πολύ λίγο. Με έμαθε τόσα πολλά.
Και πλέον έχει μια ξεκάθαρη, αποδεκτή, εμφανή θέση στην καρδιά και στην οικογένεια μου. Υπήρχε! Δεν είναι ένα κενό χαρτί. Υπήρχε! Και η μνήμη του και το αντίκτυπο στην ζωή μας υπάρχει ακόμα.

Το χειρότερο από όλα που άκουσα;
Η σιωπή.
Η ζωή γύρω μου συνέχιζε κανονικά, σαν να μην έχει γίνει τίποτα, την ώρα που σταμάτησε για πάντα η καρδιά του μωρού μου και πέθανε και η δική μου. Όταν είναι η απόφαση είναι όλο δική σου, τότε δεν δικαιούσαι υποστήριξη. Αυτό πίστευα και έτσι είναι καθιερωμένο στην κοινωνία μας.
Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν και άλλες μανούλες που το πέρασαν ή περνάνε τώρα. Που δεν έχουν φωνή όπως δεν είχα εγώ για πολλά χρόνια. Ας είμαι εγώ η φωνή. Να ξέρετε ότι η απώλεια σας μετράει το ίδιο όπως της κάθε μάνας και έχετε κάθε δικαίωμα για υποστήριξη.
Αυτή είναι η ιστορία μου. Από τότε παντρευτήκαμε, κάναμε άλλα δύο παιδάκια. Όμως ποτέ δεν ξέχασα το πρώτο και ο πόνος δεν γίνεται λιγότερος. Θα ήταν τώρα 17- 18 χρόνων. Και μοιράζομαι για πρώτη φορά την ιστορία μου.

*Παρακαλώ πολύ να μην χρησιμοποιηθεί το κείμενο αυτό για να στηριχτεί η άποψη κατά της έκτρωσης, ούτε να ανακατευτεί η όποια θρησκεία. Στηρίζω απόλυτα το δικαίωμα και την κυριαρχία της κάθε γυναίκας πάνω στο σώμα της. Δεν μετανιώνω για την απόφαση μου, γιατί ήταν τότε σωστή για την ζωή μου, όμως με πονάει και θέλω υποστήριξη, όπως κάθε μάνα στην απώλεια της.”

#γιαπάνταμωράμας #οκτώβριος #ιστορίες #ενημέρωση #ευαισθητοποίηση #περιγεννητικήαπώλεια #απώλειαεγκυμοσύνης #νεογνικήαπώλεια #loveandgrief

Είμαστε οι γονείς της απώλειας.

Τα μωρά μας δεν είναι πια εδώ, όμως εμείς είμαστε εδώ.

Ας γίνουμε η φωνή τους!

Ο Οκτώβριος πέρασε, αλλά οι ιστορίες είναι πολλές, και η δράση συνεχίζεται!

Λάβε κι εσύ μέρος! Στείλε μου email στο maria@loveandgrief.gr ή δες εδώ πώς