17 Οκτωβρίου, και διανύουμε τον Μήνα Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης για την περιγεννητική απώλεια (απώλεια εγκυμοσύνης και νεογνική απώλεια).

Όλο τον Οκτώβριο θα ανεβαίνουν ιστορίες ανθρώπων που βίωσαν μια τέτοια εμπειρία, μαζί με μια φωτογραφία με τη φράση που τους ενόχλησε περισσότερο.

Σήμερα τα λόγια της Μαρίας, της Γεωργίας και του Χρήστου.

Ξεκινάμε με τη Μαρία:

“Λένε πως στη ζωή δε μετράμε πόσες ανάσες παίρνουμε, αλλά τις στιγμές που μας κόβεται η ανάσα… Μια τέτοια στιγμή ήταν και η δική μου πριν δύο μόλις μήνες. Η αλήθεια είναι πως με τον άνδρα μου δεν προσπαθήσαμε πολύ, αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν πονέσαμε και δεν πονάμε πολύ… Ένα χρόνο περίπου και το τεστ ήταν θετικό. Δύσκολη εγκυμοσύνη, αλλά όλα πήγαιναν καλά. Και ξαφνικά ο χρόνος πάγωσε. Αυτό ένιωσα στην 21η εβδομάδα. Πόνοι αφόρητοι, σπάσανε τα νερά και μετά κενό. Πάει τελείωσε, θα κάνεις άλλο, είσαι μικρή ακόμα. Μα πως τα λες όλα αυτά για μια ψυχή που χάθηκε, πως τα λες όλα αυτά σε κάποιον που του ξερίζωσαν το λόγο που ανέπνεε… Γιατί μάνα γίνεσαι από τη στιγμή που θα δεις το τεστ θετικό… Όχι δε τελείωσε και δε θα τελειώσει ποτέ. Δε ξεχνάς απλά μαθαίνεις να ζεις με αυτό. Μπορεί να πέρασαν μόνο δύο μήνες, μπορεί να κάνω παιδιά στο μέλλον, και ένα και δύο παιδιά, αλλά πάντα θα έχω άλλο ένα παιδί, μωρό για πάντα, εκεί ψηλά στον ουρανό να με προσέχει, να μας προσέχει. Μαρία , 34 ετών”.

Συνεχίζουμε με τα λόγια της Γεωργίας:

“Aνεξήγητη υπογονιμότητα μας είπαν… ριχτήκαμε στον κόσμο της εξωσωματικής χωρίς να ξέρουμε…. και έπειτα ήρθαν στη ζωή μας οι αποβολές… ανεξήγητες κι αυτές, είπαν… Ποτάμια αίμα έπαιρναν μαζί τους τα μωράκια μου, τις ελπίδες μου, τον αγώνα μου και τα όνειρα μου… το μόνο που έχει μείνει πίσω είναι η πληγωμένη μου καρδιά… «Μην αγχώνεσαι» , «Μη στενοχωριέσαι», «Θα κάνετε άλλο, είστε νέοι» , «Ακόμα αυτό σκέφτεσαι;» Ατυχή λόγια παρηγοριάς… «παρηγοριά» σχεδόν αστεία ακούγεται στα αυτιά μου η λέξη… τίποτα δε μπορεί να μετριάσει την απέραντη θλίψη μας, το μόνο που έχουμε ανάγκη είναι η αποδοχή… Αποδέξου ότι δε θα είμαι όλες τις μέρες καλά, αποδέξου ότι θα σου μιλάω γι’ αυτό ξανά και ξανά, αποδέξου ότι τα μωράκια μου υπήρξαν κι ας μη τα γνώρισες, αποδέξου ότι είμαι μητέρα με άδεια αγκαλιά και έχω δικαίωμα να θυμάμαι! Θα είναι πάντα μωρά μας!”

Και ολοκληρώνουμε για σήμερα, με τα λόγια του Χρήστου:

“Να είσαι δυνατός! Ακούς; Να είσαι δυνατός για τη γυναίκα σου! Τώρα πρέπει να τη στηρίξεις!» Σφίγγεις τα δόντια και αγκαλιάζεις τον άνθρωπο σου.. Πονάς το ίδιο… σκίζεται η ψυχή σου αλλά «πρέπει να είσαι δυνατός»… Και κάθε φορά, σε κάθε απώλεια ακούω «Είστε νέοι ακόμα, θα κάνετε άλλο…» Με ποια αντοχή; Ποιο κουράγιο; Τι σημαίνει «άλλο»; Εμείς αυτό θέλαμε! Γιατί να φύγει; Οι εξωσωματικές και οι απώλειες έγραψαν στην ψυχή μας…. Προχωράμε με την ελπίδα να γεμίσει κάποια στιγμή η αγκαλιά μας είτε με βιολογικό παιδί είτε με θετό… Και όπως λέμε με τη γυναίκα μου: «Η αγάπη δε βλέπει dna και η οικογένεια μας έχει πολλή αγάπη να δώσει!”

#γιαπάνταμωράμας #οκτώβριος #ιστορίες #ενημέρωση #ευαισθητοποίηση #περιγεννητικήαπώλεια #απώλειαεγκυμοσύνης #νεογνικήαπώλεια #loveandgrief

Είμαστε οι γονείς της απώλειας.

Τα μωρά μας δεν είναι πια εδώ, όμως εμείς είμαστε εδώ.

Ας γίνουμε η φωνή τους!

Λάβε κι εσύ μέρος σε αυτή τη δράση! Στείλε μου email στο maria@loveandgrief.gr ή δες εδώ πώς: https://bit.ly/3SITfRS