Καμιά φορά σκέφτομαι πώς αντέχουμε.

Τόση τοξικότητα γύρω μας, δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, λόγια σκληρά,

συμπεριφορές χωρίς διόλου ενσυναίσθηση…

Μόνη μου.

Κάποια πράγματα γεννήθηκα για να τα βιώνω μόνη μου.

Τις αλλαγές στο σώμα μου.

Τον πόνο μιας εγκυμοσύνης που δεν ολοκληρώθηκε,

και που λίγοι μπορούν να καταλάβουν.

Τις πικρές αποτυχίες μου,

τις απροσμέτρητες χαρές μου,

τα πιο έντονα συναισθήματα

τα ζω μες στο πετσί μου,

εγώ, και κανείς άλλος.

Τα βράδια που κλείνω τα μάτια μου,

αμέτρητες σκέψεις περνούν απ΄το μυαλό.

Μόνη μου.

Και στον καθρέφτη όταν κοιτάζομαι,

όταν βλέπω πράγματα που ακόμα δε μου αρέσουν,

που κάποια αλλάζουν και κάποια δεν αλλάζουν,

πάλι κι εκεί, μόνη μου.

Την εσωτερική σου εμπειρία κανείς δεν μπορεί να την καταλάβει ακριβώς όπως εσύ,

κακά τα ψέματα.

Κι η ενσυναίσθηση ακόμα, μια σπουδαία ποιότητα,

είναι να μπαίνεις στα παπούτσια του άλλου,

για λίγο, να παίρνεις μια ιδέα,

και μετά να επιστρέφεις στα δικά σου –

δε γίνεται αλλιώς.

Μόνη μου.

Μα κι όταν είμαι μόνη μου,

την νιώθω, άλλες φορές πιο έντονα, άλλες σαν κάτι μακρινό,

αλλά την νιώθω,

την αγάπη, τη ζεστασιά,

των δικών μου ανθρώπων,

όλων των ανθρώπων,

και των δέντρων, και των φυτών,

και του ήλιου,

μας συντροφεύουν όλα όσα ζήσαμε

και όλα όσα αγαπήσαμε κι αγαπάμε,

ακόμα και στα πιο κρυφά σκοτάδια.

Γύρω μου τοξικότητα πολλή.

Και σκληράδα, δες τα νέα, όλα μαύρα.

Αλλά η καρδιά σου είναι φωτεινή.

Ακόμα και στα πιο μεγάλα ζόρια

έχει φως,

αυτό το φως που σε κάνει να συνεχίζεις,

όπως μόνο εσύ ξέρεις,

όπως μόνο εσύ χρειάζεσαι.

Μόνη,

αλλά όχι και τόσο μόνη τελικά.

Σήμερα κοιτάζω τον καθρέφτη μου και μ’ αγκαλιάζω.

Μπορεί να μη με αγαπώ ακόμα όπως θα ‘θελα,

αλλά είμαι στον δρόμο αυτό,

τον βαδίζω,

και προσπαθώ,

και ξέρω ότι το ίδιο κάνεις κι εσύ.

Σήμερα το πρωί τα πεζοδρόμια

μοσχομύριζαν ανθισμένες νεραντζιές.

Και με τη μυρωδιά αυτή χαμογέλασα πλατιά.

Δεν ήμουν μόνη πια!

.

.

Αν έχεις βιώσει απώλεια εγκυμοσύνης και νιώθεις μόνη,

δες εδώ πώς μπορώ να σε βοηθήσω!