“Η Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας εορτάζεται στις 8 Μαρτίου κάθε χρόνο ως ημέρα μνήμης των αγώνων του κινήματος για τα δικαιώματα των γυναικών”.
Έτσι ξεκινά η περιγραφή της wikipedia.
Παρασκευή λοιπόν 8 Μαρτίου φέτος, όπως και κάθε χρόνο, τιμάμε τις γυναίκες που αγωνίστηκαν για τα δικαιώματα του φύλου μας (βασικότερο των οποίων τότε, στις αρχές του 20ου αιώνα, η ψήφος).
Αυτή η μέρα τώρα πια, θα έπρεπε να είναι ημέρα τίμησης και μνήμης, μόνο.
Όπως το γράφει η Wikipedia.
Αλλά δεν είναι.
Είναι ακόμα μια μέρα διεκδίκησης.
Πολλά θα μπορούσαμε να γράψουμε εδώ, ε;
Διεκδικώ το δικαίωμά μου να επιλέγω πώς θα ζήσω, ασχέτως με τις προσδοκίες και αντιλήψεις των γύρω μου:
- η γυναίκα είναι για να μεγαλώνει παιδιά
- η γυναίκα κρατάει το σπίτι
- η γυναίκα μπορεί να τα κάνει όλα -και να δουλεύει και να φροντίζει παιδιά και το νοικοκυριό και να είναι περιποιημένη και να μην παραπονιέται γιατί όλα τα έχει
- η γυναίκα όταν δεν εργάζεται εκτός σπιτιού κάθεται όλη μέρα
- η γυναίκα πρέπει να ντύνεται σεμνά αλλιώς αυτή φταίει αν της συμβεί κάτι
- η γυναίκα να κάνει παιδιά όταν είναι νέα
- γυναίκα γιατί δεν κάνεις παιδιά;
- γυναίκα γιατί έκανες τόσα πολλά παιδιά;
- γιατί γκρινιάζεις, έχεις περίοδο;
και χιλιάδες άλλες ατάκες και κοινωνικές πεποιθήσεις βαθιά ριζωμένες, που όλες μας τις ακούμε και τις έχουμε ακούσει κατά καιρούς, είτε τις έχουμε νιώσει στα βλέμματα και στον τρόπο που μας φέρονται.
Και παρατηρήστε το, δεν είμαστε ποτέ αρκετές: ό,τι και να κάνουμε, πάντα θα υπάρχει κάτι που δεν κάνουμε καλά, ή που θα έπρεπε να το είχαμε κάνει αλλιώς.
Είναι βαθιά μου πεποίθηση ότι το συντριπτικό ποσοστό των ανασφαλειών και των δυσκολιών μας προέρχεται από εξωγενείς κοινωνικούς παράγοντες που θέλουν την γυναίκα να είναι συγκεκριμένων προδιαγραφών. Και για όλα αυτά χρειάζεται να αγωνιστούμε πολύ, γιατί πολλές από αυτές τις προδιαγραφές τις έχουμε ενστερνιστεί και νομίζουμε ότι είναι δικές μας, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι. Θέλει μεγάλη προσπάθεια να ακούσεις την εσωτερική σου φωνή, την δική σου την μοναδική που δεν ταιριάζει με κανενός άλλου ανθρώπου, και θέλει ταυτόχρονα και αγάπη και σύνδεση μεταξύ μας, για να ξεπεράσουμε τα εμπόδια και να διεκδικήσουμε έναν κόσμο καλύτερο για εμάς, και για τις επόμενες γενιές.
Ας πάμε ξανά στα δικαιώματα όμως, που ακόμα έχουμε δρόμο μέχρι να κατακτήσουμε.
Για εμάς συγκεκριμένα που έχουμε βιώσει απώλεια εγκυμοσύνης, το δικαίωμά μας σε:
- τοκετό με σεβασμό (μακριά από νεογέννητα μωρά, με κατανόηση και αγκαλιά, με δόσιμο χώρου και χρόνου επεξεργασίας του βιώματος)
- ορατότητα και αναγνώριση της εμπειρίας μας
- πένθος με τον δικό μας τρόπο
ακόμα μένει να αποκτηθεί.
Είναι πολύ σημαντικό που φωτίζουμε τις εμπειρίες μας, γιατί έτσι αλλάζει βήμα-βήμα η κοινωνική αντίληψη, και γιατί έτσι σπάει η μοναξιά.
Φέτος στην Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας θέλω να βρω λίγο χρόνο να ακούσω το μέσα μου, να αφουγκραστώ τι πραγματικά είναι δικό μου και τι όχι, τι μπορώ να αλλάξω μόνη μου, τι είναι δική μου ευθύνη και τι είναι ευθύνη άλλων.
Αν έχεις βιώσει απώλεια, τότε ξέρεις ότι τα δικαιώματά σου καταστρατηγήθηκαν σε κάποιο σημείο της διαδικασίας.
Και για αυτά τα δικαιώματα χρειάζεται να μιλήσουμε φέτος, και για όλα όσα μας στερούνται καθημερινά, όχι μέσα από ένα πλαίσιο μειονεξίας, αλλά από ένα πλαίσιο αξίας, ουσιαστικής προόδου και σεβασμού.
Μεγάλη αγκαλιά για όλα όσα είσαι και για όλα όσα κάνεις υπέροχη γυναίκα.
Το έχω ξαναπεί, είσαι ο καθρέφτης μου και μέσα σου βλέπω όλα όσα κι εγώ κουβαλάω, και αντέχω, αλλά και ευχαριστιέμαι και καμαρώνω.
Αγωνιστικό το σημερινό ποστ, αλλά χωρίς αγώνες -εσωτερικούς και εξωτερικούς- δεν ήρθε ποτέ η αλλαγή 😉😉🙂