13 Οκτωβρίου, και διανύουμε τον Μήνα Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης για την περιγεννητική απώλεια (απώλεια εγκυμοσύνης και νεογνική απώλεια).
Όλο τον Οκτώβριο θα ανεβαίνουν ιστορίες ανθρώπων που βίωσαν μια τέτοια εμπειρία, μαζί με μια φωτογραφία με τη φράση που τους ενόχλησε περισσότερο.
Σήμερα τα λόγια της Βασούλας, της Ζαφειρίας και της Παρασκευής.
Ξεκινάμε με τη Βασούλα:
“Δεν είναι δύσκολο να θυμηθώ, αφού στην πραγματικότητα ποτέ δε ξέχασα. Το δύσκολο είναι, όλες αυτές τις αναμνήσεις να τις κάνω λέξεις, φράσεις, ιστορία!
Την λαχταρούσα εκείνη την πρώτη μου εγκυμοσύνη. Δεν ήταν φυσική σύλληψη. Τα είχα καταφέρει με την 3η σπερματέγχυση και ήμουν τόσο περήφανη για αυτό! Όλοι στο οικογενειακό και φιλικό μου περιβάλλον ήξεραν τη λαχτάρα μου για την απόκτηση ενός παιδιού. Ήξεραν τι είχα κάνει και τι ήμουν διατεθειμένη ακόμα να κάνω για αυτό.
Την 9η εβδομάδα της κύησης απέβαλα. Σύνδρομο turner μου είπαν. Ακόμα θυμάμαι τα λόγια αλλά κυρίως τον τρόπο με τον οποίο με κοιτούσαν οι άλλοι .
Δεν άντεχα εκείνο το βλέμμα λύπησης.
«Μη στεναχωριέσαι, θα κάνεις άλλο»
«Γιατί κάνεις έτσι; Μια κουκίδα ήταν.. όχι μωρό»
«Ζήσε τη ζωή σου, πήγαινε καμιά βόλτα, βγες από το σπίτι, αν θέλει ο θεός… θα σου το δώσει»
«Εξωσωματική; Αυτό είναι μεγάλη αμαρτία»
«Δεν έχεις παιδί; Έχεις έναν καημό. Έχεις παιδί; Έχεις πολλούς καημούς»
Μπορεί για αυτούς το μωρό μου να ήταν μια μικρή κουκίδα και εγώ μια αμαρτωλή που ο θεός τιμωρούσε στερώντας μου τη Μητρότητα, όμως αυτή η κουκίδα ήταν η κόρη που με τόση αγάπη περίμενα στη ζωή μου και που το σώμα μου δε στάθηκε ικανό να την προστατεύσει.
Ακολούθησαν 11 αποτυχημένες σπερματεγχύσεις, για να πάρω το δεύτερο θετικό αποτέλεσμα.
Χάρηκα, αλλά αυτή η χαρά ήταν συγκρατημένη. Υπήρχε μέσα μου καλά κρυμμένος ο φόβος όπως και η ανάμνηση της πρώτης εγκυμοσύνης που τερματίστηκε τόσο άδοξα. Δεν το είπα αμέσως στους άλλους. Άφησα να εξελιχθεί η εγκυμοσύνη, να φτάσει σε ασφαλές σημείο.
Μόλις πέρασα το πρώτο τρίμηνο αφέθηκα. Επέτρεψα στον εαυτό μου να χαρεί, να κάνει όνειρα, σχέδια για τον γιο μου που μεγάλωνε φυσιολογικά μέσα μου και σε λίγους μήνες θα ερχόταν στη ζωή μου.
Θα ερχόταν…. Αν η μικρή αποκόλληση που είχε εντοπίσει ο γιατρός στον υπέρηχο δεν αιμορραγούσε εσωτερικά.
Θα ερχόταν.. αν δεν εμφανιζόταν μικρόβιο λόγω της ύπαρξης του αίματος.
Θα ερχόταν .. αν το μικρόβιο δεν έσπαγε το σάκο και δε χανόντουσαν πολύτιμα υγρά.
Ίσως να ερχόταν.. αν εγώ δεν έδινα τη συναίνεση μου για την διακοπή της κύησης.
«Με τι καρδιά να σε αποχαιρετήσω γιέ μου;;» Δε θα το κάνω ποτέ…
Αυτό το παιδί ζει μέσα μου 17 ολόκληρα χρόνια μετά το χαμό του. Αυτός και η αδελφή του αποτελούν μια από τις καθημερινές σκέψεις μου.
Τρία χρόνια μετά το χαμό του και μέσω εξωσωματικής γονιμοποίησης, ήρθαν στην ζωή μου τα δίδυμα που σήμερα είναι σχεδόν 15 χρονών. Αυτά είναι ο λόγος που συνεχίζω να ονειρεύομαι!
Όπως και να χει , δε μπορώ να ξεχάσω, όσο κι αν ακόμα προσπαθούν κάποιοι να με πείσουν για αυτό ! Θα είμαι μια μητέρα τεσσάρων παιδιών. Τα δυο είναι μαζί μου και τα άλλα δυο στον ουρανό!”
Συνεχίζουμε με την ιστορία της Ζαφειρίας:
“Μία εμπειρία ζωής… καρκίνο στην εφηβεία… Δώρο ότι έζησα… Τιμωρία ότι δεν θα γινόμουν ποτέ μαμά… Αποφάσισα να γράψω την ιστορία αλλιώς… 2 προσπάθειες εξωσωματικής και μια θετική χωριακή… Από την χαρά μου κοιμήθηκα μαζί της όλο το βράδυ… Στην 25η εβδομάδα ένας τοκετός από λάθος… 4.5 ώρες πέρασαν από το μυαλό μου τα πάντα… ότι έζησα… πόσο πόνεσα… για ποιόν δεν ήταν αρκετό και με τιμωρούσε κι άλλο… γιατί σε μένα… γιατί μου έδωσε το όνειρο αφού θα το αφαιρούσε με τόσο πόνο…. Το μόνο που θυμάμαι ήταν αυτός ο ξεριζωμός… Δεν θα το ξεχάσω ποτέ…3 νύχτες στο νοσοκομείο δεν έκλεισα μάτι… καθισμένη σε ένα κρεβάτι με τις κουρτίνες κλειστές γύρω μου… φορώντας ακουστικά για να μην ακούω τα κλάματα των μωρών… τα γέλια των γύρω μου και τις ευχές για τις νέες ζωές… Το σίγουρο είναι ότι πάντα θα πονάω για εκείνη την στιγμή… Ότι έγινα μαμά έστω και για 25 εβδομάδες…
Θα ονειρεύομαι πάντα τον μικρό μου πρίγκηπα… και ότι ποτέ πια δεν θα είμαι ο ίδιος άνθρωπος…”
Και ολοκληρώνουμε για σήμερα, με την ιστορία της Παρασκευής:
“Όταν με ρωτούν αν έχω παιδιά απαντώ πως έχω 7 στον ουρανό.
Οι περισσότεροι με κοιτάζουν σοκαρισμένοι.
Είμαι μαμά. Είσαι μαμά ακόμη και αν δεν κράτησες ποτέ στα χέρια σου το μωρό σου.
Πόσο θα ήθελα ο κόσμος να είναι πιο διακριτικός.
Όπως ήμουν εγώ κι εσύ, πριν ακόμη μας αγγίξει η απώλεια.
Δεν είσαι ποτέ μόνη σου!
Είμαστε τόσες πολλές.
Θρηνούμε τα παιδιά μας που γεννήθηκαν και δεν καταφέραμε να τα δούμε να χαμογελούν.
Θρηνούμε τα παιδιά μας που δεν γεννήθηκαν μα έζησαν μέσα μας και ρίζωσαν τη ελπίδα.
Πολλές παλεύουμε ακόμη για να γεμίσει η ζωή μας με ήχους χαράς.
Με εκείνο το εγκάρδιο γέλιο της αθωότητας των παιδιών…
Δεν ξεχνάμε. Για πάντα μωρά μας.
Μία μεγάλη αγκαλιά από εμένα σε εσένα που ξέρω καλά τα χρώματα της ψυχής σου!
-Παρασκευή”
#γιαπάνταμωράμας #οκτώβριος #ιστορίες #ενημέρωση #ευαισθητοποίηση #περιγεννητικήαπώλεια #απώλειαεγκυμοσύνης #νεογνικήαπώλεια #loveandgrief
Είμαστε οι γονείς της απώλειας.
Τα μωρά μας δεν είναι πια εδώ, όμως εμείς είμαστε εδώ.
Ας γίνουμε η φωνή τους!
Λάβε κι εσύ μέρος σε αυτή τη δράση! Στείλε μου email στο maria@loveandgrief.gr ή δες εδώ πώς: https://bit.ly/3SITfRS