6 Δεκεμβρίου, και η Δράση “Για πάντα μωρά μας” συνεχίζεται! Με αφορμή τον Οκτώβριο, τον Μήνα Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης για την περιγεννητική απώλεια (απώλεια εγκυμοσύνης και νεογνική απώλεια), θα ανεβαίνουν ιστορίες ανθρώπων που βίωσαν μια τέτοια εμπειρία, μαζί με μια φωτογραφία με τη φράση που τους ενόχλησε περισσότερο.
Σήμερα τα λόγια της Κωνσταντίνας και της Στεφανίας.
Ξεκινάμε με την Κωνσταντίνα:
“Είχα ακουμπήσει τα δάχτυλά μου στον ουρανό όταν η χοριακή που πήρα στα χέρια μου ακούμπησε κοντά τις 2000 μονάδες…θέλαμε καιρό ένα αδερφάκι για την μικρή μας, τα σημάδια στο σώμα μου πολλά. Το ανακοίνωσα στους δικούς μου, τράβηξα βίντεο, ξεκίνησαν τα όνειρα να ζωγραφίζουν την ψυχή μου…
Ο γιατρός είπε να περιμένουμε δέκα μέρες για τον πρώτο υπέρηχο μήπως ακούσουμε καρδιά. Οι επόμενες χοριακές και τα συμπτώματα είχαν αύξουσα πορεία. ΠΗΤ την ημέρα των γενεθλίων μου!!! Έκανα συζητήσεις και σχέδια για vbac, ήθελα να το ζήσω, ό,τι τόσο αναίτια στερήθηκα στον πρώτο τοκετό.
“Παιδιά λυπάμαι, μάλλον πρόκειται για κενό σάκο, υπάρχει αμνιακός σάκος, λεκιθικός ασκός αλλά δεν εντοπίζονται εμβρυϊκά στοιχεία. Λογικά θα κάνεις αυτόματη αποβολή μόνη σου μέσα σε δέκα μέρες”. Κλάματα, τρέμουλο, σκοτάδι. Γιατί;
“Έλα τώρα, χρωμοσωμικές ανωμαλίες, αυτή η εξέλιξη προστατεύει την μητέρα κ δεν προχωρά η εγκυμοσύνη, για φαντάσου να το βλέπαμε στο τρίμηνο, δεν ήταν καν κύημα, απέτυχε σε αρχικό στάδιο και έμειναν όλα τα σύνοδα υπόλοιπα. Δεν είναι απώλεια αυτό.” Και άλλα πολλά που με έκαναν να νιώθω όλο κ πιο μόνη και ένοχη που πονούσα τόσο. Που πονάω ακόμα και δεν γιόρτασα από τότε τα γενέθλιά μου μέσα από την καρδιά μου, αφού εγώ γεννήθηκα κάποτε κι εσύ έμεινες για πάντα μωρό, σχηματισμένο μωρό, μόνο στην ψυχή μου”.
Και συνεχίζουμε με τα λόγια και την ιστορία της Στεφανίας:
“Το 1ο παιδί ήρθε αμέσως.
Η 2η εγκυμοσύνη καθυστέρησε 14 μήνες. Τόσοι μήνες χρειάστηκαν για τη σύλληψη.
Όλα πήγαιναν καλά, μέχρι εκείνη τη μέρα που έσπασαν τα νερά στην 19η εβδομάδα και με έπιασαν οι πόνοι. Ένα υγιές μωρό με μια αρκετά καλή εγκυμοσύνη…
Ένα μικρόβιο ήταν αρκετό για να πάρει τη χαρά μας.
Σε αγάπησα από την πρώτη στιγμή, ίσως όταν ακόμα ήσουν ιδέα. Σε χάσαμε και το καλοκαίρι μας έγινε χειμώνας. Κι ενώ πάγωσαν όλα, η ζωή συνεχίστηκε άθελά μου.
Αλλά, σωστά, τι χαζή!, “θα κάνουμε άλλο, είμαστε νέοι”
Τι είναι το παιδί; Σουβλάκι να κάνεις άλλο; Πίτσα για να παραγγείλεις;
Ναι ίσως κάνουμε και άλλο, το επόμενο θα είναι το τρίτο μας, το δεύτερο δεν γεννήθηκε ποτέ. Κι ένας ελέφαντας είναι στο δωμάτιο και δεν μιλά κάνεις γι’ αυτόν.
Πονάω κάθε μέρα…
Σήμερα θα έβγαινα σε άδεια, σήμερα θα ήμουν 30 εβδομάδων, σήμερα θα έφτιαχνα βαλίτσα, σήμερα θα πήγαινα στο γιατρό, σήμερα θα σε έπαιρνα στην αγκαλιά μου, σήμερα θα γινόσουν ενός, σήμερα θα έμπαινες 1η Δημοτικού, 1η Γυμνασίου, 1η Λυκείου.
Σήμερα όμως δεν είσαι εδώ.
Θα είσαι πάντα στη σκέψη μου, στη σκέψη μας, στην καρδιά μας
Με έναν κόμπο στο λαιμό
Ένα σκληρό αγκάθι
Έτσι θα ζω για μια ζωή
Και το κορμί θα μάθει
Όσο και να πονά η καρδιά
Εκείνο θα σηκώνει
Το σώμα που τόσο πονά
Και θα το μαλακώνει
Στεφανία”
Είμαστε οι γονείς της απώλειας.
Τα μωρά μας δεν είναι πια εδώ, όμως εμείς είμαστε εδώ.
Γινόμαστε η φωνή τους!
#γιαπάνταμωράμας #οκτώβριος #ιστορίες #ενημέρωση #ευαισθητοποίηση #περιγεννητικήαπώλεια #απώλειαεγκυμοσύνης #νεογνικήαπώλεια #loveandgrief