12 Δεκεμβρίου, και η Δράση “Για πάντα μωρά μας” συνεχίζεται! Με αφορμή τον Οκτώβριο, τον Μήνα Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης για την περιγεννητική απώλεια (απώλεια εγκυμοσύνης και νεογνική απώλεια), θα ανεβαίνουν ιστορίες ανθρώπων που βίωσαν μια τέτοια εμπειρία, μαζί με μια φωτογραφία με τη φράση που τους ενόχλησε περισσότερο.
Σήμερα οι ιστορίες της Αλεξάνδρας και του Άκη.
Ξεκινάμε με την Αλεξάνδρα:
“Τον Ιούνιο του 2013 γέννησα ένα μικρό αγοράκι μόλις στην 18η εβδομάδα κύησης , επειδή μια μέρα απλά σταμάτησε η καρδούλα του.
Είχαμε ήδη ένα κοριτσάκι 3 μισή χρόνων και όταν μάθαμε ότι περιμέναμε κ δεύτερο παιδάκι, η χαρά μας διπλασιάστηκε. Είχα κ αγωνία κιόλας, εάν θα μπορέσω να αγαπήσω το δεύτερο παιδάκι όσο το πρώτο.
Σε όλες τις μετρήσεις του ο μικρός ήταν στα κατώτερα φυσιολογικά όρια. Τον ένιωθα κανονικά να κλωτσάει, μικρά μικρά πεταρίσματα. Αν κ δεν ήταν σίγουρο ότι ήταν αγόρι, μας είχε δυσκολέψει στην αυχενική διαφάνεια, εγώ ήμουν εκατό τα εκατό σίγουρο ότι ερχόταν ο γιος .
Εκείνη την ημέρα είχα το προγραμματισμένο ραντεβού για υπέρηχο. Πήγα στο γυναικολόγο, καρδιά δεν ακούσαμε ποτέ.
Το γέννησα στο νοσοκομείο μετά από ένα εικοσιτετράωρο κόλαση .
Δεν θέλω να θυμάμαι .
Θυμάμαι όμως ότι αυτή η φράση που ειπώθηκε για να με κάνει να νιώσω καλύτερα και ίσως να μου υποβιβάσει αυτό που ένιωθα, ήταν ότι ήταν έμβρυο και όχι μωρό .
Για μένα ήταν μωρό, είχε καρδιά και είχε ήδη αρχίσει να κλωτσάει. Ήταν ο γιος μου.
Γύρισα σπίτι από το μαιευτήριο και παρηγοριά δεν βρήκα ούτε απ’ την εκκλησία, που μου είπε ότι πέθανε στην μήτρα άρα ήταν αμαρτωλό.
Στο σπίτι ήμουν σκιά του εαυτού μου. Ένα φάντασμα. Που δεν είχε το κουράγιο για τίποτα. Κατάθλιψη φουλ γιατί το όνειρο μας για τον ερχομό του παιδιού κόπηκε βίαια. Και τα όνειρα έμειναν στη μέση .
Όμως ο χρόνος κύλησε… Κατάλαβα δεν ήμουν η μόνη … Μετά από ένα χρόνο περίπου γέννησα τη δεύτερη κόρη μου. Ήταν και είναι το ουράνιο τόξο μου και μαζί με τη μεγάλη μου, που τώρα είναι γυμνάσιο είναι τα δύο μου τριαντάφυλλα.
Τώρα πλέον είμαι καλά.
Έχω όμως και έναν γιο στον ουρανό να με περιμένει σε μια μεγάλη καγκελόπορτα γεμάτη με κόκκινα τριαντάφυλλα…
Αλεξάνδρα”
Και συνεχίζουμε με τον Άκη:
“Μόλις έχει τελειώσει ο φιλικός αγώνας ποδοσφαίρου που συμμετείχα..
Ετοιμάζομαι να γυρίσω σπίτι και.. Χτυπάει το κινητό μου. “Άκη έλα στην κλινική”, “Τι έγινε”; ” ρωτάω, “Εε, Έλα έλα”.. Και μετά σιωπή.
Φτάνω στην κλινική όπου με δάκρυα στα μάτια με υποδέχεται ο πεθερός μου και με αγκαλιάζει. Τρέχω και βρίσκω την Μαρίνα να βρίσκεται με βλέμμα στο “κενό”, με δάκρυα στα μάτια..” Έφυγε η Άννα μας, Άκη”
Δεν ξεχνιέται.. Ούτε η εικόνα, ούτε η στιγμή αλλά ούτε και η Άννα μας..
Δεν ήμουν εκεί για την σύζυγο μου σε μια τόσο δύσκολη στιγμή.. Την στιγμή που με χρειαζόταν, την στιγμή που το έμαθε..
Η υπεύθυνη με παίρνει λίγο πιο πέρα και μου λέει” Καλό είναι να μην την δείτε γιατί κάτι τέτοιο μας ζήτησε η σύζυγος σας.. Καλύτερα να μην την δει κανείς σας, να μην σας μείνει μια τέτοια εικόνα και επίσης να μην γνωρίζετε που θα είναι θαμμένη, αφήστε κάποιον άλλον να το κάνει και να μην σας πει τίποτα”
Για ποια Ελλάδα μιλάμε; Για ποια υποστήριξη μιλάμε; Για ποια εκπαίδευση νοσηλευτικού προσωπικού μιλάμε; Για ποια γνώση και διαχείριση τέτοιων περιπτώσεων μιλάμε; Για ποια επιλογή μας μιλάμε όταν επιβάλλεται η επιλογή των άλλων; Για ποια ελεύθερη βούληση μιλάμε όταν πάνω στον πόνο μας κυριαρχεί το “γιατρός είναι κάτι παραπάνω θα ξέρει”…
Όχι! Μόνο όσοι το ζούνε ξέρουν..
Να μην μας μείνει ποια εικόνα; Αυτή την εικόνα θα έχουμε να θυμόμαστε και μας την απαγορεύουν; Αυτή η εικόνα της είναι που θέλουμε να έχουμε.. Να θυμόμαστε..
Η Άννα μας έφυγε 31.08.2019.. Μια ημέρα μετά τον γάμο μας..
Άκης Γεωργίου”
Είμαστε οι γονείς της απώλειας.
Τα μωρά μας δεν είναι πια εδώ, όμως εμείς είμαστε εδώ.
Γινόμαστε η φωνή τους!
#γιαπάνταμωράμας #οκτώβριος #ιστορίες #ενημέρωση #ευαισθητοποίηση #περιγεννητικήαπώλεια #απώλειαεγκυμοσύνης #νεογνικήαπώλεια #loveandgrief