Φέτος τον Αύγουστο κλείσανε 6 χρόνια από τότε που πέθανε το μωρό μου εντός μου.

Και για πρώτη φορά, πήγαινα προς τον τάφο χαρούμενη.
Ναι, χαρούμενη.
Ξύπνησα πρωί-πρωί με μια απίστευτη προσμονή, και μετρούσα τα λεπτά μέχρι να φτάσουμε εκεί.

Ήθελα πολύ να πάω να συναντήσω το παιδάκι μου, να δω τον τάφο, να τον φροντίσω, να χαιρετήσω και τα φιλαράκια του παιδιού μου, που κάθε φορά αυξάνονται…

Φτάσαμε λοιπόν, και έτρεξα από το αμάξι, παραλίγο να τσακιστώ από την τρεχάλα μου, και μπροστά στον τάφο άρχισα να του μιλάω, να γελάω, ήμουν πραγματικά τόσο μα τόσο χαρούμενη που έφτασα, ξανά…

Ο μεγάλος μου γιος, 11 χρονών πια, με κοίταζε απορημένος, ενώ έπλενε τον τάφο με νεράκι, όπως κάνει κάθε φορά -για να δροσίσω τον αδερφό μου τώρα που έχει ζέστη, όπως λέει πάντα.

Κι αφού έλεγα και έλεγα, και του μιλούσα του μικρού μου παιδιού, και γελούσα…

Ξαφνικά έβαλα τα κλάματα.

Εντελώς ξαφνικά.

Αμέσως μετά το γέλιο, το κλάμα.

Και δεν μπορούσα να συνέλθω.

Έκλαιγα για το παιδί μου που του μιλάω και δεν μου απαντάει.

Έκλαιγα για τα μωράκια γύρω, που πάω και τα χαιρετάω όλα, καινούρια και παλιά, καθώς διαβάζω τις ταφόπλακες και κοιτάζω τα λουλούδια και τα παιχνίδια που τα συντροφεύουν.

Έκλαιγα για μένα και τις δυσκολίες μου.

Διαδοχή συναισθημάτων η ζωή μας,

πλούτος συναισθημάτων που μπλέκονται,

και μεταξύ τους χωράνε μια χαρά το ένα το άλλο, και αγκαλιάζουν απλόχερα το ένα το άλλο.

Έφυγα με έναν κόμπο, αυτόν τον κόμπο που έχω πάντα όταν αφήνω πίσω τον τάφο του παιδιού μου.

Αλλά έφυγα και ανακουφισμένη, μαζί με μια ευχή:

Να καταφέρουμε κι εμείς μια μέρα,

να αγκαλιάσουμε όλα τα κομμάτια μας και όλες τις πτυχές μας, και όλες τις εκδοχές μας, και όλες τις επιλογές μας,

με τον ίδιο τρόπο που μας αγκαλιάζουν τα μωρά μας,

που ό,τι και να κάνουμε μας αγαπούν και μας λατρεύουν αιώνια
για αυτό που πραγματικά είμαστε:

Ολόφωτες Υπέροχες Υπάρξεις, στο διάβα της ζωής.
Μαρία – Love and Grief 

Δες το πακέτο στήριξης που προσφέρω, μετά από απώλεια: https://www.loveandgrief.gr/πακέτο-στήριξης-στην-απώλεια-εγκυμοσύνης