21 Οκτωβρίου, και διανύουμε τον Μήνα Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης για την περιγεννητική απώλεια (απώλεια εγκυμοσύνης και νεογνική απώλεια).
Όλο τον Οκτώβριο θα ανεβαίνουν ιστορίες ανθρώπων που βίωσαν μια τέτοια εμπειρία, μαζί με μια φωτογραφία με τη φράση που τους ενόχλησε περισσότερο.
Σήμερα τα λόγια της Άννας-Ράνιας, της Αγγελικής και της Κατερίνας.
Ξεκινάμε με την Άννα-Ράνια:
“Μόλις δεις αυτές τις πολυπόθητες 2 γραμμούλες στο τεστ η καρδιά σου φτερουγίζει και τα όνειρα ξετυλίγονται σαν παραμύθι.
Το σκέφτεσαι και το ονειρεύεσαι, φτιάχνεις πλάνα, οργανώνεσαι, σκέφτεσαι το όνομα του! Μέρα με την μέρα χαϊδεύεις το σποράκι αυτό που ανθίζει μέσα σου!
Και μια μέρα ξαφνικά όλα τελειώνουν. Ό,τι μα ό,τι και αν έφερε το τέλος αυτό ΠΕΝΘΕΙΣ, όσα παιδιά και αν έχεις!!!!! Είτε είναι το πρώτο σου, είτε είναι το δέκατό σου!!
Μαζί με αυτό το μωρό πεθαίνουν και μερικά από τα όνειρα σου και μαζί του φεύγει ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού σου, αυτό που είχες να του αφιερώσεις!
Σίγουρα συνεχίζεις να ζεις, να γελάς και χρειάζεται να σταθείς για την οικογένεια σου είτε έχεις αλλά παιδιά είτε όχι, αλλά ΤΙΠΟΤΑ δεν θα ναι ίδιο με πριν, ούτε ο ίδιος σου ο εαυτός, ούτε το χαμόγελο σου!!!
«Δεν πειράζει θα κάνεις άλλο, είσαι μικρή ακόμα!» Και άλλο να κάνω θα εξαφανιστεί το βίωμα αυτό; Θα ξεχάσω το παιδί μου; Ή θα γίνει αντικατάσταση;
Φυσικά δεν σου επιτρέπεται να κλαις «έχεις ήδη 3 παιδιά!!», «δεν έγινε τίποτα!!» , πρέπει να βλέπεις ότι είσαι τυχερή που ήδη τα έχεις, μα φυσικά είμαι, αλλά είμαι και τρομερά θλιμμένη που δεν έχω το τέταρτο μου παιδί που το λαχταρούσα όσο τα αλλά, πως είναι δυνατόν να παραβλέψω/ξεχάσω αυτό που μου συνέβη!
Και μόλις βγαίνεις από «την κόλαση» κενή/άδεια, είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ αυτό το μωρό για τους άλλους!!! Δεν σου μιλάνε για αυτό λες και δεν έγινε ποτέ! Δεν σου μιλάνε για αυτό, για να μην στο θυμίσουν και κλαις!
Λες και πρόκειται να το ξεχάσεις ποτέ!!! Λες και δεν κλαις μόνος σου με κάθε πρώτη ευκαιρία, βλέπω τα παιδιά μου να τρέχουν να παίζουν και ονειρεύομαι και τον μικρούλη να βρίσκεται ανάμεσα τους, ουρλιάζω μέσα μου βουβά, θα ήθελα πολύ να μπορώ να το συζητήσω ανοιχτά, να μου πουν ότι θυμούνται, να κλάψω για το μωρό μου, να μην προσποιούμαι για τους άλλους ότι όλα είναι καλά ειδικά τις μέρες που δεν είμαι πραγματικά καλά.
Ένα «Λυπάμαι πολύ για ότι σου συνέβη», μια αγκαλιά, ένας ώμος να κλάψεις και λίγος χώρος να βγάλεις προς τα έξω ότι αισθάνεσαι θα λειτουργούσε λυτρωτικά.
Θα ήθελα να το θυμάσαι και εσύ αυτό το μωρό!!!
Αυτό είναι η ελπίδα μου, ότι έστω και έτσι αυτό το μικράκι θα παραμείνει ζωντανό στην μνήμη μας!
Μικρέ μου είσαι ένα κομμάτι της καρδιάς μου, το τέταρτο μου μωρό και σε ευχαριστώ για αυτούς του 4 μήνες που είμασταν ένα!!!
Είμαι σίγουρη ότι και εσύ είχες την αποστολή σου εδώ, ήρθες ίσως για να με κανείς καλύτερο άνθρωπο… Σε αγάπησα από την πρώτη στιγμή, θα σε αγαπώ και θα σε σκέφτομαι μέχρι να κλείσω τα μάτια μου ακόμη και αν πάθω Αλτσχάιμερ!! Κάποια στιγμή ίσως να συναντηθούμε!”
Ακολουθεί η ιστορία της Αγγελικής:
“Είσαι μικρή θα κάνεις άλλο μην κάνεις έτσι δεν το γνώρισες.
Το βράδυ της Πέμπτης 10/3/22 πήγα στο μαιευτήριο από ένστικτο. Την επόμενη ημέρα 11/3/22 γέννησα φυσιολογικά την μικρούλα αλλά νεκρή. 2.918 γραμμάρια. (37 εβδομάδων ενδομήτριος θάνατος) .
Ένιωσα το συναίσθημα της απόγνωσης. Περιμέναμε πώς και πώς. Τις επόμενες ημέρες πέρασα μια απαίσια λοχεία. Είχα ότι ακριβώς περνάει μια λεχώνα αλλά χωρίς μωρό. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι ΜΟΝΟ κάποιος που το έχει βιώσει καταλαβαίνει. Μετά από εφτά μήνες υπάρχουν στιγμές που τρέχουν τα μάτια μου, πάω στο μνηματάκι κάνω αυτά που πρέπει. Αυτό το μωρό (τη Ζωίτσα μου) δεν θα την ξεχάσω ποτέ.
Υπομονή και κουράγιο σε όλες. Με αγάπη Αγγελική Στρουζιώτου…”
Και τελειώνουμε το σημερινό άρθρο, με την ιστορίας της Κατερίνας:
“Είμαι η Κατερίνα, 38 ετών, μαμά 4 παιδιών αλλά ένα στην αγκαλιά, το τυχερό αστέρι μου, η Εβίτα μου.
Στα 26 μένω έγκυος απρόσμενα, αναπάντεχα, στην πρώτη ελεύθερη επαφή. Ήταν κορίτσι κ όλα φαίνονταν υπέροχα, την περιμέναμε με ανυπομονησία…στη Β επιπέδου, εμφανίζεται δισχιδής ράχη με μυελομηνιγκοκήλη, η σπονδυλική στήλη δεν έχει διαμορφωθεί σωστά, στην καλύτερη να γεννηθεί ανάπηρη, στο επικρατέστερο σενάριο, μαζί με εγκεφαλική βλάβη. Σύσταση γιατρών κ γενετιστών, διακοπή κύησης, 5.5 μηνών…
Ακολουθεί κατάθλιψη. Απόγνωση, στενοχώρια, ενοχές ότι εγώ φταίω, ότι δεν κατάφερα να τη φέρω στη ζωή, ότι τη σκότωσα…
Έρχεται δεύτερη εγκυμοσύνη σε 6 μήνες. Αποβολή στην 6η βδομάδα. Απόξεση, κατάθλιψη. Γιατί πάλι? Γιατί σε μένα??? Τι δεν κάνω καλά???
2 μήνες μετά, ξαναπροσπαθούμε, ναι, ΠΑΛΙ ΕΓΚΥΟΣ. Το σώμα μάλλον διαμαρτύρεται και στη 12η βδομάδα, ενδομήτριος θάνατος κ σύνδρομο turner, πάλι κορίτσι. Αυτό το παιδί μπορούσε να τα έχει καταφέρει, αλλά “έφυγε” μόνη της….
Κ έρχεται η 4η εγκυμοσύνη: με κρίσεις πανικού, αποκόλληση, διαβήτη κύησης….κ φέρνει το θαύμα της ζωής, την Εβίτα μας στις 2.12.2011.!!!!3 αστεράκια στον ουρανό, το πιο πολύτιμο στην αγκαλιά μου!!!!
3 μήνες μετά τη γέννηση της, νόσησα με όγκο στο κεφάλι. Οι γιατροί λένε ίσως από τις αλλεπάλληλες εγκυμοσύνες, εγώ λέω από τη συναισθηματική κ σωματική εξάντληση… κράτησα το μωρό στην αγκαλιά μου, το πολυπόθητο παιδί μου, άντλησα δύναμη από εκείνη και εκείνη από εμένα και τα καταφέραμε. Μου είπαν να μην φέρω άλλο αδερφάκι στη ζωη της Εβίτας γιατί ενδεχομένως να προκαλέσω κακό στον εαυτό μου και στην υγεία μου.
11 χρόνια μετά, ξέρω πλέον ότι όλα έρχονται για κάποιο λόγο. Κάθε δυσκολία που έρχεται αποδεικνύει τη δύναμη και την αντοχή που κρύβεται μέσα μας. Το ”γιατί σε μένα” μπορεί να γίνει ”γιατί όχι και σε εμένα”.
Κάποτε έλεγα σε άλλες μαμάδες που πέρναγαν απώλειες, μην το βάζετε κάτω κ θα τα καταφέρετε. Τώρα, 13 χρόνια μετά, έχοντας την Εβίτα, έχοντας περάσει ακτινοβολίες με το μωρό μου μαζί, θα πω φροντίστε τον εαυτό σας, την ψυχολογία σας, ζητήστε ΒΟΗΘΕΙΑ από το τραύμα της απώλειας κ εφόσον τα καταφέρατε, θα έρθει πάλι όχι επειδή το λένε οι άλλοι, αλλά επειδή το θέλετε ΕΣΕΙΣ…
Με αγάπη,
Κατερίνα Μαγουλά”
#γιαπάνταμωράμας #οκτώβριος #ιστορίες #ενημέρωση #ευαισθητοποίηση #περιγεννητικήαπώλεια #απώλειαεγκυμοσύνης #νεογνικήαπώλεια #loveandgrief
Είμαστε οι γονείς της απώλειας.
Τα μωρά μας δεν είναι πια εδώ, όμως εμείς είμαστε εδώ.
Ας γίνουμε η φωνή τους!
Λάβε κι εσύ μέρος σε αυτή τη δράση! Στείλε μου email στο maria@loveandgrief.gr ή δες εδώ πώς: https://bit.ly/3SITfRS