Γεννιέσαι αγκαλιά μαζί με την απώλεια-το πρώτο κλάμα σου είναι ο θρήνος για τη χαμένη ασφάλεια της μήτρας.

Και πορεύεσαι μετά παντού μαζί της:

Την πρώτη μέρα στον παιδικό σταθμό – αποχωρισμός από τη μάνα

το πρώτο σου σπίτι – αποχωρισμός της οικογενειακής εστίας

το πρώτο σου φιλί – απώλεια της αθωότητας

ο πρώτος χωρισμός – διάλυση της ουτοπίας.

Εξασκείσαι στην απώλεια, κάνεις πρόβες από γεννησιμιού, πρόβες πολλές, για τα Μεγάλα που έρχονται.

Για τους θανάτους.

Μα κανείς, και τίποτα, δε σε προετοιμάζει για την απώλεια του μωρού σου.

Πώς, εκεί που κυοφορείς το θαύμα της ζωής, να υποδεχτείς το θάνατο?

Δε γίνεται, μοιάζει αδιανόητο, δε χωρά πουθενά.

Να όμως που γίνεται.

Να που συμβαίνει.

Πρόβες πολλές, μα καμιά δεν της μοιάζει.

Το κενό, τα γιατί, η θλίψη που δε βρίσκει τρόπο να εκφραστεί.

Όλα τα δάκρυα που έριξες από τη στιγμή που ήρθες στον κόσμο αυτό, όλα, θέλουν να ενωθούν και να τρέξουν, ξανά, για το μωρό σου που δεν κατάφερε, όπως εσύ, να έρθει στον κόσμο αυτό.

Δεν έφτασε να δει τον ήλιο.

Αγαπήθηκε όμως, και αγαπιέται πολύ.

Κι ας λείπει, κι ας λείπει, τόσο, μα τόσο πολύ.

Απώλεια δύσκολη, απώλεια μοναχική, σαν κι αυτή άλλη καμιά,

μωρό μου, παιδί μου,

πού είσαι παιδί μου,

αστέρι μου, γλυκό μου, φως μου,

πού είσαι,

καρδιά μου,

κομμάτι μου,

λαχτάρα μου παντοτινή.