Η Glennon πήγε στο Λούβρο στο Παρίσι. Καθώς κοιτούσε τον πίνακα, την πλησίασε μια γυναίκα και της εκμυστηρεύτηκε αυτή τη θεωρία για το πιο διάσημο χαμόγελο στον κόσμο:
“Η Μόνα Λίζα και ο άντρας της είχαν χάσει ένα μωρό. Λίγο καιρό αργότερα ο άντρας της παρήγγειλε αυτόν τον πίνακα στον Ντα Βίντσι για να γιορτάσουν τη γέννηση του επόμενου μωρού. Η Μόνα Λίζα πόζαρε για τον Λεονάρντο για να την ζωγραφίσει, αλλά αρνήθηκε να χαμογελάσει κατά τη διάρκεια της διαδικασίας. Τουλάχιστον όχι πλατιά. Η ιστορία λέει ότι ο Ντα Βίντσι ήθελε να του χαμογελάσει πιο πλατιά, εκείνη όμως αντιστεκόταν. Δεν ήθελε η αγάπη που ένιωθε για το καινούριο της μωρό να σβήσει τον πόνο που ένιωθε για την απώλεια του πρώτου. Εκεί λοιπόν, στο μισό της χαμόγελο, βρίσκεται και η μισή χαρά της. Ή μπορεί να βρίσκεται όλη της η χαρά και όλος της ο πόνος μαζί. Έχει την έκφραση μιας γυναίκας που έχει μόλις πραγματοποιήσει ένα από τα όνειρά της αλλά κουβαλάει ακόμη μέσα της ένα άλλο, χαμένο όνειρο. Ήθελε το πρόσωπό της να αντανακλά ολόκληρη τη ζωή της. Ήθελε να θυμούνται όλοι, γι’ αυτό και αρνήθηκε να υποκριθεί”.
Απόσπασμα από το βιβλίο “Αδάμαστη” της Glennon Doyle, Εκδόσεις Κλειδάριθμος, σελ. 130.
Όταν το διάβασα, δάκρυσα. Η Μόνα Λίζα είναι μία από εμάς! Σκέφτηκα. Έχει βιώσει απώλεια εγκυμοσύνης, και ήθελε το πρόσωπό της να αντανακλά ολόκληρη τη ζωή της! Ήθελε να θυμούνται όλοι, γι’ αυτό και αρνήθηκε να υποκριθεί.
-Πόσες φορές δεν έχουμε καταπιέσει τα συναισθήματά μας για να χωρέσουμε στα κοινωνικά κουτάκια, στα οικογενειακά κουτάκια, στα κουτάκια που φτιάχτηκαν πριν καν εμείς γεννηθούμε, και αποφάσισαν άλλοι για εμάς ότι εκεί πρέπει να χωράμε…
-Πόσες φορές δεν κρύψαμε την αλήθεια μας, για να μην ενοχλήσουμε, να μην φέρουμε σε δύσκολη θέση, να μην δυσαρεστήσουμε…
-Πόσες φορές πενθήσαμε σιωπηλά, χωρίς και εμείς οι ίδιες να ξέρουμε αν αυτό που τώρα κάνουμε είναι “σωστό” ή “λάθος”…
-Και πόσες φορές βιώσαμε πόνο και χαρά μαζί, ταυτόχρονα…
Η Μόνα Λίζα είναι μία από εμάς! Και θα μας θυμίζει για πάντα πώς είναι να είσαι αληθινή, και να μην υποτάσσεσαι στις επιθυμίες και τις προσδοκίες των άλλων…
Άραγε να είχε η Μόνα Λίζα έναν ασφαλή χώρο, όπου μαζί με άλλες γυναίκες να μοιραζόταν την αλήθεια της, χωρίς να κρίνεται, αλλά μόνο να αγκαλιάζεται? Για να έχει τόσο θάρρος, φαντάζομαι πως είχε!
Οι εμπειρίες της απώλειας εγκυμοσύνης και της νεογνικής απώλειας χρειάζονται αναγνώριση, αγκάλιασμα, φροντίδα. Έλα να συναντηθούμε κι εμείς σε ομάδα, με οδηγούς την αλληλοστήριξη, την αυτοφροντίδα και την αγάπη, να ακουμπήσουμε η μία πάνω στην άλλη, να εκφραστούμε, να πάρουμε δύναμη από ανθρώπους που μας καταλαβαίνουν!
Η πρώτη ομάδα για φέτος θα ξεκινήσει την Τρίτη στις 4 Οκτωβρίου ώρες 6.30-8.00μ.μ., μέσω zoom, και θα συναντηθούμε τέσσερις φορές, ανά εβδομάδα, ίδια ώρα και μέρα (4-11-18-25 Οκτ.). Για τις υπόλοιπες ομάδες της χρονιάς, δείτε εδώ.
Θεματολογία: 1η συνάντηση: γνωριμία, μοίρασμα εμπειριών, 2η συνάντηση: αγκάλιασμα εαυτού, μοίρασμα συναισθημάτων και καθημερινότητας, 3η συνάντηση: πώς λειτουργεί το περιγεννητικό πένθος, τρόποι διαχείρισης, 4η συνάντηση: ενδυνάμωση, αυτοφροντίδα, κλείσιμο.
Κόστος συμμετοχής: 90 ευρώ συμπ. ΦΠΑ. Θέσεις περιορισμένες.
Για κράτηση θέσης, τρόπο πληρωμής και λοιπές πληροφορίες/απορίες, στείλε μου email στο maria@loveandgrief.gr
Με αγάπη
Μαρία Στραγαλινού
Βοηθός μητρότητας περιγεννητικού πένθους SBD
Εκπαιδεύτρια πένθους by David Kessler