23 Οκτωβρίου, και διανύουμε τον Μήνα Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης για την περιγεννητική απώλεια (απώλεια εγκυμοσύνης και νεογνική απώλεια).
Όλο τον Οκτώβριο θα ανεβαίνουν ιστορίες ανθρώπων που βίωσαν μια τέτοια εμπειρία, μαζί με μια φωτογραφία με τη φράση που τους ενόχλησε περισσότερο.
Σήμερα τα λόγια της Ζωής, της Μαρίνας και της Ελένης.
Ξεκινάμε με την Ζωή:
“Πριν χάσω το παιδάκι μου, δεν κοίταζα σχεδόν ποτέ τον ουρανό, δεν σήκωνα εύκολα το βλέμμα μου τόσο ψηλά, από την στιγμή που έφυγες όμως δεν υπάρχει ημέρα που να μην κοιτάζω τον ουρανό κ να σκέφτομαι πως είσαι εκεί κ με κοιτάς…παράξενο συναίσθημα!!Ίσως εμείς οι μαμάδες αγγέλων να είμαστε λιγάκι παραπάνω ευλογημένες…
Ίσως εμείς οι μαμάδες αγγέλων να είμαστε λιγάκι πιο δυνατές…από τις υπόλοιπες…δεν ξέρω, εγώ σίγουρα νιώθω πιο δυνατή πιο ευλογημένη!
Περίμενα εκείνο το παιδί να το πάρω στην αγκαλιά μου, περίμενα εκείνο το παιδί να ολοκληρωθεί η ευτυχία της οικογένειας μας, να τελειοποιηθεί το παζλ της “ευτυχίας” έλειπε εκείνο το μικρό κομματάκι εκείνο που θα τα άλλαζε όλα κ θα γινόντουσαν πιο όμορφα, εκείνο όμως το κομματάκι έγινε άγγελος, πήγε εκεί ψηλά κ μας προσέχει μας βλέπει καθημερινά…
Εμείς δεν την ξεχνάμε την Μυρτώ μας, είναι κοντά μας, μιλάμε συχνά για εκείνη, είναι ένας πόνος βουβός εκείνος ο πόνος που νιώθω καθημερινά, είναι εκείνος ο πόνος που κάνεις δεν μπορεί να καταλάβει επί της ουσίας αλλά όλοι σου λένε πως σε νιώθουν, όλοι σου λένε είμαι εδώ για εσένα ό,τι θελήσεις…
Στην ουσία όμως;;; Είσαι μόνη σου, είναι κ εκείνες οι ειδικές περιπτώσεις που οι σύζυγοι μας είναι εκεί σε όλα, αλλά όλα μόνες μας τα περνάμε, κάποιες φορές μου λέει ο σύζυγος μόνο εσύ ξέρεις τι πέρασες εκεί μέσα, στο χειρουργείο μόνη σου να νιώθεις την απώλεια αντί για την χαρά!
Έμεινε κοντά μας το κοριτσάκι μας 36 ημέρες, την είδα την άγγιξα, είδα τι είχα μέσα μου 8 ολόκληρους μήνες!!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, δεν θέλω να σε ξεχάσω ποτέ!!! Είσαι κοντά μας, είσαι στην καρδιά μας, είσαι το παιδί του ουρανού, όταν με ρωτάνε πόσα παιδάκια έχω;;; Η απάντηση μου;;
“Έχω γεννήσει δύο, έχω δύο, ένα παιδάκι στην γη κ ένα παιδάκι στον ουρανό”
Το πόσο λείπεις….το τι νιώθουμε για εσένα το βλέπεις καθημερινά…”
Και συνεχίζουμε με την Μαρίνα:
“Ήμουν 32 εβδομάδων, την είχα δει στον υπέρηχο και ήταν όλα καλά! 4 μέρες μετά δεν την ένιωσα. Πήγα για τοκογράφο. “Λυπάμαι η μικρή έχει φύγει” μου είπε. Και εκεί ξεκίνησε ο εφιάλτης! Την γέννησα. Σιωπή στην παγωμένη αίθουσα του χειρουργείου. Κανονικά θα έπρεπε να ακουστεί το κλάμα της. Ζήτησα να την δω αλλά δεν με άφησαν. Θα με τρομάξει, μου είπαν. Μα τι να με τρομάξει, σκεφτόμουν. Ηταν ολόκληρο μωρό, το δικό μου μωρό, απλά κοιμόταν. Δεν την αγκάλιασα, δεν την φίλησα, δεν της είπα πόσο πολύ την αγαπώ! Η καρδιά μου χίλια κομμάτια. Λεχώνα χωρίς μωρό. Συνεδρίες με ψυχολόγο, χάπια, ηρεμιστικά. Όλοι να μου λένε μην κλαις θα κάνεις άλλο, μικρή είσαι, τουλάχιστον δεν την έζησες! Την έζησα όμως, την είχα τόσους μήνες μαζί μου, έκανα όνειρα. Ακόμα και τώρα όταν αναφέρομαι στο πρώτο μου κοριτσάκι μου λένε πάει πέρασε έχεις κάνει άλλο παιδάκι τώρα, τι το σκέφτεσαι αυτό. Αυτές οι αναμνήσεις, αυτός ο πόνος είναι όμως ό,τι μου έμεινε από το μωρό που έχασα, άρα μην μου λες να ξεχάσω. Δεν θέλω και δεν μπορώ να ξεχάσω. Καλύτερα πες ένα λυπάμαι και κάτσε χωρίς να μιλάς, απλά να ακούσεις αυτά που έχω να σου πω. Θα ευχόμουν καμιά γυναίκα να μην το περάσει αυτό, αλλά επειδή αυτό δεν θα γίνει θα ευχηθώ καμιά γυναίκα να μην νιώσει μόνη της όπως ένιωσα εγώ τότε.
Είμαι η Μαρίνα. Μαμά της Άννας που πετάει ψηλά στον ουρανό και της Μαρκέλλας που αυτή τη στιγμή κοιμάται στην αγκαλιά μου!!!”
Και ολοκληρώνουμε το σημερινό άρθρο με την ιστορία της Ελένης:
“(Καταρχήν δε θέλω να προσβάλλω κανέναν ούτε να προσβάλλω τα Θεία) Είμαι η Ελένη ετών 36 κ πιστεύω στον Θεό… σε έναν μεγαλόψυχο Θεό… πιστεύω πως κανένας Θεός δε «θέλει» να πεθαίνουν αγέννητα μωρά, μωρά, κ παιδιά γενικά. Η ιστορία μου ξεκινάει το 2019 όπου μετά από 4 περίπου χρόνια προσπάθειας για παιδί λόγω πρόωρης ωοθυλακικής ανεπάρκειας κ δέκα μέρες πριν ξεκινήσω τις ενέσεις για εξωσωματική ανακαλύπτω ότι είμαι έγκυος!! Είχα μια τέλεια εγκυμοσύνη κ το αγοράκι μου ήταν κ αυτό μια χαρά! Στις 36+6 εβδομάδες αρχίζω να έχω πόνους κ πήγα κλινική να δούμε αν γεννάω. Όταν άρχισαν να έρχονται μαίες προϊστάμενες κ γιατροί στο δωμάτιο κατάλαβα ότι κάτι δε πάει καλά με το μωρό, ώσπου ήρθε ο εφημερεύων γιατρός κ μου είπε ότι δυστυχώς το μωρό δεν έχει καρδιακό παλμό συγνώμη. Οι στιγμές δε περιγράφονται καθώς εγώ είχα πόνους τοκετού κ ουσιαστικά γεννούσα! Στις 26/7/2019 γέννησα φυσιολογικά τον μικρό μου άγγελο! Το μετά ήταν δύσκολο! Με τη βοήθεια της ψυχολόγου μου όμως στάθηκα ξανά στα πόδια μου κ όταν ένιωσα έτοιμη, ξανά ξεκινήσαμε τις προσπάθειες! Ήμουν από τις τυχερές που με την πρώτη εξωσωματική έμεινα έγκυος! Τώρα κρατάω στην αγκαλιά μου τον δέκα μηνών Κωνσταντίνο μου, κ στη καρδιά μου και τον μπέϊμπη μου! Σε εσάς κορίτσια μου θέλω να πω να έχετε υπομονή κ ελπίδα! Ό,τι απόφαση κ να πάρετε για τη ζωή σας κ το σώμα σας είναι σεβαστή! Να προσέχετε την ψυχική σας υγεία κ να φτάσετε μέχρι όπου μπορείτε! Δύναμη έχουμε όλες! Όπως κ απέραντη αγάπη για τα μωρά μας!
Με σεβασμό,
Ελένη”
#γιαπάνταμωράμας #οκτώβριος #ιστορίες #ενημέρωση #ευαισθητοποίηση #περιγεννητικήαπώλεια #απώλειαεγκυμοσύνης #νεογνικήαπώλεια #loveandgrief
Είμαστε οι γονείς της απώλειας.
Τα μωρά μας δεν είναι πια εδώ, όμως εμείς είμαστε εδώ.
Ας γίνουμε η φωνή τους!
Λάβε κι εσύ μέρος σε αυτή τη δράση! Στείλε μου email στο maria@loveandgrief.gr ή δες εδώ πώς