“Αυτή η εποχή του χρόνου μπορεί να είναι δύσκολη, ανοίγοντας μια πύλη σε συναισθήματα και αναμνήσεις βαθιάς μοναξιάς, ντροπής, θλίψης και οργής, ενεργοποιώντας πληγές που κουβαλούν οι οικογένειές μας εδώ και αιώνες, καθώς και αγγίζοντας τη διαγενεακή μετάδοση του τραύματος και του πόνου.
Μπορεί βεβαίως να έχουμε και κάποιους θετικούς συσχετισμούς με τις γιορτές – χαρά, σύνδεση, παιχνίδι, αίσθηση του ανήκειν-, μια παιδική αθωότητα ως προς το τι συμβολίζουν οι γιορτές για τον καθένα μας.
Σίγουρα πάντως, για πολλούς από εμάς η εποχή αυτή είναι ένα καθημερινό βίωμα μια περίπλοκης και άλυτης μίξης όλων των παραπάνω.
Ας δοκιμάσουμε κάτι: Ας αφιερώσουμε λίγο χρόνο να τα πλησιάσουμε όλα αυτά μεταξύ τους, να τα φέρουμε κοντά, συμπεριλαμβανομένης της χαράς και της θλίψης, της μοναξιάς και της σύνδεσης, της γλυκύτητας και του πόνου.
Και ας επιχειρήσουμε να είμαστε ανοιχτοί προς τα αρχέτυπα μυστήρια της γέννησης και του θανάτου, της σταύρωσης και της ανάστασης, της μεταμόρφωσης και της μετατροπής, που το καθένα από αυτά αποτελεί μια μοναδική πύλη στα βάθη της ψυχής.
Έχουμε περάσει τόσα φέτος, και χάσαμε πολλά από τα γνωστά σημεία αναφοράς μας. Δεν είμαστε σίγουροι πού να αναζητήσουμε καταφύγιο και νόημα, τώρα που το χαλί έχει τραβηχτεί για τα καλά κάτω από τα πόδια μας.
Βιώνουμε όχι μόνο εξωτερική, αλλά και εσωτερική καραντίνα, που μας προκαλεί, μας καλεί συνεχώς να στραφούμε προς τα διαλυμένα και τα αβίωτα κομμάτια εντός μας.
Μας καλεί, έστω για μια στιγμή, να αγγίξουμε και να φροντίσουμε όλο αυτό που ζούμε – όχι μόνο την απώλεια της υγείας και της ζωής, αλλά και την απώλεια του ονείρου για τον τρόπο με τον οποίο πιστεύαμε ότι όλο αυτό, η ζωή μας, θα εξελισσόταν.
Η αναγέννηση συνδέεται στενά με την προθυμία και την ικανότητά μας να θρηνούμε, μια ιερή δραστηριότητα που δεν τιμάται πάντα στον κόσμο μας.
Αλλά να, εδώ είμαστε, οι δυσπροσάρμοστοι της απελπισίας, της έκστασης, της θλίψης και του θαύματος, γνωρίζοντας ότι η ζωντάνια που τόσο λαχταρούμε μπορεί να βρεθεί μόνο στον σωματοποιημένο συντονισμό του πλήρους φάσματος αυτών που νιώθουμε, και αυτών που μας συμβαίνουν.
Όσο για τη διαδικασία της “κατάρρευσης”, αυτή δεν είναι κάποια στραβοτιμονιά του σύμπαντος, ή ένα λάθος που πρέπει να διορθώσουμε, αλλά ένας απεσταλμένος της ολότητας, ένας καθοδηγητής του τι θα προκύψει από τις στάχτες της αναδιοργάνωσης.
Φυσικά, όπως πάντα, η αγάπη θα καθοδηγήσει την αναδιοργάνωση αυτή.
Όπως επίσης η αγάπη είναι και το βασικό συστατικό των σταχτών, και των δακρύων…”
Matt Licata
(Ελεύθερη μετάφραση δική μου από εδώ)
Μαρία Στραγαλινού – βοηθός μητρότητας περιγεννητικού πένθους SBD