Θα πήγαινε τρίτη τώρα; Tετάρτη; Θα άλλαζε δόντια, για να πάει στο μεγάλο σχολείο, πρωτάκι;

Όταν ο Χρήστος έγινε 2 χρονών, είπαμε να ξεκινήσουμε προσπάθειες για δεύτερο. Προσπάθειες που κράτησαν τέσσερα χρόνια, μιας και πάλεψα με την δευτερογενή υπογονιμότητα.

Η Μόνα Λίζα είναι μία από εμάς! Και θα μας θυμίζει για πάντα πώς είναι να είσαι αληθινή, και να μην υποτάσσεσαι στις επιθυμίες και τις προσδοκίες των άλλων.

Δεν ξέρεις πότε θα το χρειαστείς. Να μιλήσεις. Να μη νιώθεις μόνη, ή μόνος, πια. Να ακουμπήσεις την ιστορία της αποβολής σου, της διακοπής κύησης, της υπογονιμότητας, σε ανθρώπους που θα σε καταλάβουν.

Οι εμπειρίες της απώλειας εγκυμοσύνης και της νεογνικής απώλειας χρειάζονται αναγνώριση, αγκάλιασμα, φροντίδα. Ελάτε να συναντηθούμε σε ομάδα, με οδηγούς την αλληλοστήριξη, την αυτοφροντίδα και την αγάπη.

Αν έχεις αποβάλει, αν το μωρό σου έχει πεθάνει λίγο μετά τη γέννα, όποτε και με όποιον και αν έχεις βιώσει απώλεια εγκυμοσύνης, έλα μαζί μας.

Ομάδες στήριξης στην υπογονιμότητα, στην προωρότητα, στην αποβολή, σε θνησιγένεια, σε διακοπή κύησης, σε άμβλωση. Σπάμε τη μοναξιά, αλληλοστηριζόμαστε, αγκαλιαζόμαστε.

Μια αποβολή πρώτου τριμήνου συχνά δεν αναγνωρίζεται όπως της αξίζει από τους γύρω μας, και ένα τελετουργικό μπορεί να βοηθήσει σε αυτό, γιατί την φωτίζει, ενώ παράλληλα βοηθά στη διαχείριση των συναισθημάτων και του πένθους.