Φέτος τον Αύγουστο κλείσανε 6 χρόνια από τότε που πέθανε το μωρό μου εντός μου. Και για πρώτη φορά, πήγαινα προς τον τάφο χαρούμενη. Ναι, χαρούμενη.

Ακριβώς δέκα χρόνια πριν, την 1η Απριλίου το τεστ εγκυμοσύνης βγήκε θετικό, χωρίς να το περιμένουμε. Λόγω της αυτόματης σύλληψης στα 45 μου ο γιατρός μιλούσε για "πολύτιμη" κύηση.

Παραμονή Χριστουγέννων λίγο πριν μπει το 2023 είχα μια υπέροχη αυχενική διαφάνεια. ΠΙΣΤΕΥΑ ότι εφόσον η αυχενική βγήκε καλή, θα έβγαινε και η Β Επιπέδου. Εγώ να σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που ποτέ στην ζωή μου δεν είχα ούτε μια αποβολή.

Το μωρό μου νοσηλεύτηκε στην εντατική των νεογνών, όπου ο μικρός μου ήρωας αγωνίστηκε για 12 ημέρες.

"Για Καλό" ήταν που βρέθηκα στο νοσοκομείο με το μωρό στην κοιλιά μου νεκρό στις 17 εβδομάδες κύησης κι εγώ με 40 πυρετό σε σηψαιμικό σοκ?! 

Η Δράση “Για πάντα μωρά μας” έφτασε στο τέλος της! Από τον Οκτώβριο ανέβηκαν ιστορίες ανθρώπων που βίωσαν μια τέτοια εμπειρία, μαζί με μια φωτογραφία με τη φράση που τους ενόχλησε περισσότερο.

Η γιαγιά μου, έχασε το μεσαίο της γιο, όταν εκείνος ήταν 5 χρονών. Με το κλάμα της και τον πόνο της μεγάλωσα κι εγώ και τη φωτογραφία του Βαγγελάκη της κρεμασμένη στο σαλόνι 92 χρόνια.

Γνώρισα τον άντρα μου 38, παντρεύτηκα 39 έμεινα έγκυος με την πρώτη στα 40, η απόφαση για δεύτερο παιδί ήρθε στα 46 που πάλι έμεινα έγκυος με την πρώτη. Αυτή τη φορά όμως κατέληξε σε αποβολή την 9η εβδομάδα κύησης.

Δύο χρόνια πριν κάπου μέσα στον πανικό του κόβιντ έζησα την μεγαλύτερη απώλεια μου. Είχαν προηγηθεί 1 σπερματέγχυση και 4 εξωσωματικές.

Μετά από 10 χρόνια προσπαθειών και μετά από μια επιτυχημένη εξωσωματική είχε έρθει επιτέλους η σειρά μας να νιώσουμε τι σημαίνει ΕΛΠΙΔΑ..