Φέτος τον Αύγουστο κλείσανε 6 χρόνια από τότε που πέθανε το μωρό μου εντός μου. Και για πρώτη φορά, πήγαινα προς τον τάφο χαρούμενη. Ναι, χαρούμενη.

Όταν ο Χρήστος έγινε 2 χρονών, είπαμε να ξεκινήσουμε προσπάθειες για δεύτερο. Προσπάθειες που κράτησαν τέσσερα χρόνια, μιας και πάλεψα με την δευτερογενή υπογονιμότητα.

Οι εμπειρίες της απώλειας εγκυμοσύνης και της νεογνικής απώλειας χρειάζονται αναγνώριση, αγκάλιασμα, φροντίδα. Ελάτε να συναντηθούμε σε ομάδα, με οδηγούς την αλληλοστήριξη, την αυτοφροντίδα και την αγάπη.

Αν έχεις αποβάλει, αν το μωρό σου έχει πεθάνει λίγο μετά τη γέννα, όποτε και με όποιον και αν έχεις βιώσει απώλεια εγκυμοσύνης, έλα μαζί μας.

Η ομορφιά αυτού του κόσμου μπορεί να γιατρέψει τις πληγές μας.

Η ανάληψη της ευθύνης της εμπειρίας μου μού επέτρεψε να τιμήσω όσα είχα περάσει και όσα χρειαζόμουν για να θεραπευτώ.

'Ενας κύκλος γυναικών που μας χωράει όλες εμάς που βιώσαμε απώλεια εγκυμοσύνης, και μας ενώνει, μας κρατάει, γεμίζει τα άδεια χέρια μας με ολάνθιστα λουλούδια.

Εξαρτάται από το πώς το βλέπεις, αλλά πραγματικά είμαι μητέρα από τον Απρίλιο του 2016 όταν έλαβα το πρώτο μου θετικό τεστ εγκυμοσύνης. Μια αποβολή και μια θνησιγένεια αργότερα, ήμουν ακόμα μητέρα, μόνο που είχα άδεια χέρια.

Ομάδες στήριξης στην υπογονιμότητα, στην προωρότητα, στην αποβολή, σε θνησιγένεια, σε διακοπή κύησης, σε άμβλωση. Σπάμε τη μοναξιά, αλληλοστηριζόμαστε, αγκαλιαζόμαστε.

Μια γυναίκα που έχει βιώσει αποβολή εμβρύου, βιώνει τη μοναξιά των Χριστουγέννων εν μέσω πανδημίας, ψάχνοντας να βρει τη χαμένη θαλπωρή των παιδικών της χρόνων.