Κρυώνω.

Ψάχνω την θαλπωρή των Χριστουγέννων.

Αυτό το συναίσθημα των παιδικών μου χρόνων.

Τώρα που όλα είναι υπό αμφισβήτηση, και τίποτα δεν είναι σίγουρο πια,

μου λείπει τόσο εκείνη η ζεστασιά.

Και μου λείπει και το μωρό μου. Αυτό τουλάχιστον, θα μου έδινε αυτή τη ζεστασιά…

Αλλά το μωρό μου δεν ήρθε, δεν γεννήθηκε ούτε σε φάτνη, ούτε σε μαιευτήριο.

Αποβολή εμβρύου γράφουν τα χαρτιά.

Το κλάμα του δεν το άκουσα ποτέ. 

Μόνο η σιωπή του αντηχεί παντού, μεγαλώνοντας την μοναξιά μου.

Κι έχουν περάσει πολλοί μήνες πια…

Και κανείς δε μιλάει γι΄ αυτό.

Μόνο για τον covid και τα εμβόλια, και την τρίτη δόση.

Και πως θα είναι το γιορτινό τραπέζι.

Κι εγώ περιτριγυρισμένη από μάσκες, μόνη κάθομαι και ακούω, κουνάω το κεφάλι συμφωνώντας διστακτικά, ενώ νιώθω να συρρικνώνομαι όλο και πιο πολύ.

Κρυώνω.

Ψάχνω την θαλπωρή των Χριστουγέννων.

Αυτή που δεν έρχεται με λαμπιόνια, και δέντρα στολισμένα, με δώρα και τραγούδια.

Ψάχνω εκείνες τις αγκαλιές που τα χωράνε όλα,

εκείνα τα λόγια που χαϊδεύουν την ψυχή,

εκείνα τα χαμόγελα που φέρνουν δάκρυα στα μάτια.

Θα φτιάξω μια μικρή χειροτεχνία για το μωρό μου. Και δεν θα την κρεμάσω στο δέντρο, θα την βάλω στο κομοδίνο μου και θα την κρατάω απαλά, κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, αφού δεν το ‘χω να το ταΐζω, ή να με ξυπνάει τα βράδια, αφού δεν το ‘χω εδώ, ας έχω κάτι να κρατώ, κάτι να μου θυμίζει ότι είμαι μαμά κι εγώ, απλά χωρίς το μωρό μου εδώ.

Και στο τραπέζι των γιορτών θα μιλήσω για το μωρό μου.

Και θα κλάψω άμα μου βγει.

Και θα πω πως δεν αντέχω άλλο με τον covid, πόσο άλλο θα ζούμε έτσι πια.

Και θα κάνω μεγαλοπρεπή εμφάνιση, θα μείνουν όλοι άφωνοι.

Κι αν πάλι δεν τα καταφέρω,

δεν πειράζει.

Ίσως πάρω ένα τηλέφωνο μια φίλη, ή αγκαλιάσω πιο ζεστά από ποτέ τους δικούς μου ανθρώπους.

Ίσως φάω ένα μελομακάρονο κλαίγοντας, ή έναν κουραμπιέ χαμογελώντας.

Το μωρό μου δεν είναι εδώ. Και όλοι γύρω μου είναι μουδιασμένοι.

Μα σαν στέκομαι και βλέπω την ομορφιά ενός δέντρου,

το καθαρό φως του χειμωνιάτικου δειλινού,

σαν βλέπω μάτια φωτεινά που διαλύουν τις μάσκες,

όταν ένα ρόφημα ζεστό γλυκαίνει την ψυχή μου,

και ένα άγγιγμα στον ώμο μαλακώνει τον πόνο,

τότε σαν κάτι να αχνοφαίνεται, κάτι κάπως να αλλάζει.

Και εκεί που κρύωνα,

δεν κρυώνω τόσο πια.

Μαρία Στραγαλινού
Πιστοποιημένη βοηθός μητρότητας περιγεννητικού πένθους SBD