Έχουμε μια τριανταφυλλιά κάτω στον κήπο της πολυκατοικίας. Κάθε χρόνο, εκεί γύρω στο Πάσχα, ξεκινά αυτή η αγαπημένη μου περίοδος, που βλέπω τα μπουμπούκια να πληθαίνουν, και να ετοιμάζονται σιγά-σιγά να σκάσουν.

Κι έτσι, κάθε μέρα, τελετουργικά, περνώ από δίπλα της και την κοιτάζω, να δω την εξέλιξή της.

Μέχρι τη μέρα που θα δω το πρώτο τριαντάφυλλο να σκάει.

Και τότε ξεκινούν οι πιο όμορφες μέρες.

Γιατί κάθε μέρα αυξάνονται τα τριαντάφυλλα, κάθε μέρα αλλάζει αυτό που βλέπω, το κόκκινο πληθαίνει και εγώ μένω έκθαμβη μπροστά στο θαύμα της φύσης, που μας δίνει τόση ομορφιά, ακόμα και όταν όλα τα άλλα είναι δύσκολα και σκοτεινά.

Αυτή η τριανταφυλλιά ήταν μέρος της επούλωσης των πληγών μου από την απώλεια του μωρού μου θυμάμαι, πριν τέσσερα χρόνια.

Στην αρχή δεν ήθελα καθόλου να την κοιτάζω. Μου θύμιζε πως όλα γύρω μου συνεχίζουν, ενώ εγώ ήμουν κολλημένη στον πόνο μου, και δεν είχα και καθόλου όρεξη να προχωρήσω.

Ώσπου μια μέρα, πηγαίνοντας προς το αμάξι, κι αφού περνούσα πάντα από δίπλα της, ένα κλαδί της πιάστηκε επάνω στην μπλούζα μου.

Κι έτσι με έκανε να σταματήσω, αναγκαστικά.

Είχε ήδη ανοίξει αρκετά από τα μπουμπούκια της, και κατακόκκινα πέταλα είχαν πλημμυρίσει τον πολυκαιρισμένο τοίχο της αυλής.

Στην προσπάθειά μου να ξεμπλέξω το κλαδί από την μπλούζα μου, έπεσε το βλέμμα μου πάνω στο μικρό τριανταφυλλάκι που μου χάιδευε τα μαλλιά.

Μόλις είχε ανοίξει, ίσως και εκείνο το πρωί, και μοσχοβόλαγε, και όπως το κοίταζα ήταν σαν να μου μιλούσε, και το ένιωθα να ρίχνει μέλι και ροδόνερο στην πληγωμένη μου καρδιά.

Το άγγιξα απαλά, το κοίταξα για ώρα, αφέθηκα στην σιωπηλή θεραπεία που μου προσέφερε, και τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα.

Μετά από λίγο έφυγα, κι ένιωσα το σώμα μου πιο ανάλαφρο, και στην ψυχή μου αντίκρυσα χρώματα πολλά.
 

Η ομορφιά αυτού του κόσμου μπορεί να γιατρέψει τις πληγές μας.

Κάθε τριαντάφυλλο, κάθε μικρό κλαράκι, ένα πράσινο λεμονάκι, τα φύλλα μιας λεύκας που στον άνεμο χορεύουν, όλα αυτά περιμένουν να τα δούμε, να τα αγγίξουμε, να συνδεθούμε μαζί τους, όταν και όποτε είμαστε έτοιμες,

και να μας προσφέρουν το μέλι τους, αυτό το μέλι που μαλακώνει τις πληγές,

και αγκαλιάζει τρυφερά τις άδειες μας αγκαλιές.

Υστερόγραφο: Η φωτογραφία είναι από την τριανταφυλλιά μου φέτος, που αυτές τις μέρες είναι στα καλύτερά της! Και ο πίνακας ζωγραφικής είναι του Claude Monet, “Ο κήπος του ζωγράφου στο Giverny”.

 

Μετά από απώλεια εγκυμοσύνης, η θεραπευτική δύναμη της φύσης μπορεί να γίνει ακόμα πιο βαθιά όταν έχεις και αυτιά που σε ακούνε, και μάτια που κοιτούν την αλήθεια σου…

Τα ατομικά ραντεβού στην Αθήνα, μπορούν αν το επιθυμείς, να γίνουν και στη φύση λοιπόν!

Δες και λίγο πως δουλεύω:

Η ατομική στήριξη (ή σε ζευγάρια) γίνεται σε τρεις ωριαίες συναντήσεις:

– στην πρώτη γίνεται η αφήγηση

– στη δεύτερη μια απλή χειροτεχνία διαχείρισης συναισθημάτων

– στην τρίτη αγγίζουμε τον τρόπο που δουλεύει το περιγεννητικό πένθος και τρόπους διαχείρισης της απώλειας

(όλα τα προαναφερθέντα προσωποποιούνται και προσαρμόζονται ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε γυναίκας ή του κάθε ζευγαριού. Οι συναντήσεις γίνονται και μέσω skype/messenger). 

Επικοινώνησε μαζί μου στο τηλ. 6944140481 ή στο email maria@loveandgrief.gr για περισσότερες λεπτομέρειες!

Σε τριανταφυλλώ!Μαρία Στραγαλινού
Πιστοποιημένη trauma-informed βοηθός μητρότητας SBD