Σε ένα πάρκο στην περιοχή Ολύμπια της Ουάσιγκτον, o Κόρεϊ Ντέμπεκ τοποθέτησε ένα τηλέφωνο επάνω σε έναν κορμό δέντρου. Μόνο που το τηλέφωνο αυτό δεν είναι συνδεδεμένο στο ρεύμα, ούτε με κάποιον τοπικό τηλεπικοινωνιακό φορέα. Αν σηκώσεις το ακουστικό, δεν θα ακούσεις κανέναν ήχο. Ή μήπως θα ακούσεις όλους του ήχους;

Η ιδέα αυτή δεν θα μπορούσε να είναι πιο απλή, ή πιο βαθιά. Ο Κόρεϊ απλά τοποθέτησε ένα τηλέφωνο μέσα στο δάσος, διαθέσιμο για όποιον περαστικό θέλει να μιλήσει σε ένα αγαπημένο του πρόσωπο που δεν μπορεί να τον ακούσει πια.

“Το τηλέφωνο του Ανέμου: αυτό είναι ένα τηλέφωνο για όποιον άνθρωπο έχει χάσει αγαπημένο του πρόσωπο. Είναι ένα μέσο για αυτούς που έχουν μηνύματα που θέλουν να μοιραστούν με τους αγαπημένους τους που έχουν πεθάνει. Ένα τηλέφωνο για αναμνήσεις, και για να πεις τους αποχαιρετισμούς που δεν είπες ποτέ.”

Η Λόρι χρησιμοποίησε το τηλέφωνο για να μιλήσει με τον Τάιλερ, τον γιο της που πέθανε ξαφνικά στα 27 του χρόνια.

“Την Παρασκευή ζούσε, και το Σάββατο πέθανε. Όταν έφυγα από το νοσοκομείο, όλα γύρω μου ήταν ομιχλώδη. Γυρίζοντας πίσω, θα ήθελα τόσα πολλά να του είχα πει, που δεν του τα είπα ποτέ. Όταν σήκωσα το τηλέφωνο, δεν είχα τίποτα συγκεκριμένο στο νου μου να εκφράσω. Ήξερα ότι απλά θα ξεκινούσα να μιλάω, και θα έβγαινε ένα ορμητικό ποτάμι από λέξεις. Και έτσι έγινε”.

Την ιδέα ο Κόρεϊ την εμπνεύστηκε από ένα αντίστοιχο τηλέφωνο που είχε τοποθετηθεί πριν χρόνια στην πόλη Otsuchi της Ιαπωνίας, μετά από έναν καταστροφικό σεισμό-τσουνάμι που προκάλεσε την απώλεια πολλών ζωών. Στο τηλέφωνο αυτό, η ουρά των ανθρώπων που περίμεναν για να στείλουν ένα μήνυμα στους ανθρώπους τους που χάθηκαν ξαφνικά, ήταν ατελείωτη. Και τους έλεγαν τόσα πολλά: νέα της καθημερινότητας, λόγια που δεν πρόλαβαν να πουν, τις σκέψεις τους για το μέλλον κ.ο.κ.

Την εγκατάσταση αυτή ο Κόρεϊ την αφιερώνει στην τετράχρονη Τζόελ, φίλη της κόρης του, που πέθανε ξαφνικά ένα πρωινό. “Θα θυμάμαι για πάντα την ημέρα εκείνη”, λέει χαρακτηριστικά. “Ήμασταν για ώρες κολλημένοι στο τηλέφωνο, να μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας για το τραγικό συμβάν”.

Ο δημιουργός του, ήταν και ο πρώτος που το χρησιμοποίησε. “Κάλεσα την μητέρα μου, που είχε πεθάνει πρόσφατα. Ήταν λίγο άβολα στην αρχή, αλλά στο τέλος έφυγα νιώθοντας καλύτερα. Θα το έλεγα θεραπευτικό. Σήκωσα το ακουστικό και πάτησα μερικά τυχαία νούμερα. Στην αρχή ήταν περίεργο, όμως ενώ ξεκίνησα να μιλάω τα συναισθήματα άρχισαν να βγαίνουν με έναν τρόπο που δεν το περιμένεις. Δεν είχα πάει προετοιμασμένος, ξεκίνησα με ένα “Γεια”, και μετά συνέχισα με τα νέα της ζωής μου.

“Σου δίνει τον ιδιωτικό χώρο να πεις αυτά που χρειάζεσαι να πεις”, λέει ο Κόρεϊ. “Περνάνε πολλά από το μυαλό σου, αλλά αν δεν μπορείς να μιλήσεις για αυτά σε κάποιον, δεν θα τα πεις ποτέ δυνατά. Το τηλέφωνο αυτό σε βοηθάει να εξωτερικεύσεις όλο αυτό το εσωτερικευμένο στρες”.

Μου κίνησε την περιέργεια το ρεπορτάζ αυτό, για αυτό επέλεξα και να μεταφράσω ένα μέρος του (δείτε όλο το ρεπορτάζ εδώ).

Και σκέφτηκα πώς θα μπορούσε να αξιοποιηθεί στην περιγεννητική απώλεια... Να μπορείς να μιλήσεις στο μωρό σου, που δεν πρόλαβες να το ζήσεις εκτός μήτρας, ή το έζησες πολύ λίγο... Να του πεις όλα αυτά που σκέφτεσαι και που νιώθεις, αλλά δεν έχεις βρει ακόμα τον τρόπο, ή τον χώρο, να τα εκφράσεις...

Αν βρισκόταν μπροστά σας ένα τέτοιο τηλέφωνο, στη μέση ενός όμορφου δάσους,

θα σηκώνατε το ακουστικό;