Όταν μου είπαν “Λυπάμαι, δεν βρίσκω καρδιακό παλμό”,
δηλαδή ότι το μωρό μου πέθανε,
δεν το άκουσα.
Δεν κατάλαβα, δεν ήθελα να καταλάβω τι μου λέγανε.
Θυμάμαι που ρώτησα: “Ωραία, και τώρα τι μπορούμε να κάνουμε;”.
Πραγματικά περίμενα για μια λύση.
Το μυαλό μου δεν μπορούσε να κάνει την σύνδεση:
Δεν υπάρχει καρδιακός παλμός = θάνατος.
Δεν ήθελα να το πιστέψω.
Δεν μπορούσα να το πιστέψω.
Η άρνηση ήταν η πρώτη μου αντίδραση.
Και πιστέψτε με, κράτησε αρκετή ώρα.
Όταν τελικά δεν υπήρχε άλλη επιλογή
για τον νου μου και το σώμα μου και την ψυχή μου,
τότε άνοιξα τα μάτια στην εικόνα του θανάτου.
Και κατέρρευσα.
Έκλαιγα ούτε ξέρω για πόση ώρα.
Πόναγαν όλα μέσα μου, δεν ήξερα πραγματικά πώς να φερθώ και τι να κάνω.
Το να βιώνεις τον θάνατο εντός σου,
είναι μια ασύλληπτα οδυνηρή εμπειρία.
Και μόνο η απώλεια στην εγκυμοσύνη έχει
αυτό το αδιανόητο και βαρύ χαρακτηριστικό.
Γι’ αυτό, και για πολλά άλλα,
αξίζει και πρέπει να μιλάμε
και να κοιτάμε κατάματα
τις εμπειρίες αυτές.
Για να καταλάβουν όλοι γύρω μας
ότι αυτή η ενσώματη εμπειρία θανάτου
έχει τόσα πολλά επίπεδα,
✔️ την φυσική απώλεια του μωρού
✔️ την διατάραξη της σχέσης με το σώμα
✔️ την μετακίνηση των ισορροπιών στις σχέσεις
✔️ την βίαιη αλλαγή σχεδίων ζωής
Να μας ακούτε.
Να μας μιλάτε.
Για την εμπειρία μας, για τα μωρά μας.
Να προσπαθείτε έστω λίγο, να αντιληφθείτε.
Να σκύψετε με σεβασμό στον πόνο.
Μην γυρνάτε το κεφάλι.
Είναι αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα
η αναγνώριση και η τίμηση του πόνου και της απώλειας.
Μην μας το στερείτε!
Μαρία – Love and Grief