Πρόσφατα, βρέθηκα σε ένα πάρτυ για μια στενή φίλη που περιμένει το πρώτο της παιδί. Εκεί, παρατήρησα ότι μπορούσα επιτέλους να συνεισφέρω στις λεγόμενες “μαμαδοσυζητήσεις”.

Μπόρεσα να μιλήσω για το πώς είναι να μεγαλώνω τις δίδυμες κόρες μου. Μπορούσα να συμμετέχω στις συζητήσεις για τον παιδικό σταθμό, για το τι χρειάζεται μια νέα μητέρα, για την εμπειρία του τοκετού, και άλλα σχετικά.

Για πρώτη φορά, δεν αισθάνθηκα ότι έμενα στην απέξω.

Δεν ένιωθα σαν “απατεώνας” ανάμεσα στις μητέρες.

Ωστόσο, είμαι μητέρα για πολύ περισσότερο από δύο μήνες, όσο δηλαδή η ηλικία των δίδυμων κοριτσιών μου.

Εξαρτάται από το πώς το βλέπεις, αλλά πραγματικά είμαι μητέρα από τον Απρίλιο του 2016 όταν έλαβα το πρώτο μου θετικό τεστ εγκυμοσύνης.

Μια αποβολή και μια θνησιγένεια αργότερα, ήμουν ακόμα μητέρα, μόνο που είχα άδεια χέρια.

 Τώρα η αγκαλιά μου ξεχειλίζει από μωρά, και η μητρότητά μου αναγνωρίζεται από τον έξω κόσμο.

Πριν από τη γέννηση των κοριτσιών μου, οι άνθρωποι μοιράζονταν μαζί μου τις ιστορίες γέννας τους σαν να ήταν η πρώτη μου φορά που θα έκανα παιδί.

Ωστόσο, είχα γεννήσει τον μεγαλύτερο αδερφό τους μου μόλις 18 μήνες πριν. Ήξερα πώς ήταν να γεννάς ένα παιδί.

Ήξερα επίσης πώς είναι να βιώνεις την εκκωφαντική σιωπή της γέννησης ενός παιδιού που δεν είναι πια στη ζωή.

 Η εμπειρία μου ήταν παρόμοια με αυτή των «κανονικών» μητέρων αλλά και πολύ διαφορετική.

Έφυγα από το νοσοκομείο με άδεια χέρια.

Αφού έχασα τον Άσερ, ένιωσα σαν “απατεώνας” όταν βρισκόμουν δίπλα σε άλλες μητέρες που δεν γνώριζαν την απώλεια. Θα μοιράζονταν τις ιστορίες τους σχετικά με τις εγκυμοσύνες, τη γέννηση και την ανατροφή των παιδιών.

Όταν προσπαθούσα να συνεισφέρω στη συζήτηση εκφράζοντας τις εμπειρίες μου, συνήθως αντιμετώπιζα μια πλήρη αλλαγή στον τόνο της συζήτησης ή του θέματος.

Το να αναφέρεις το γεγονός ότι βίωσες εγκυμοσύνη και γέννηση, και τελικά να πεθάνει το παιδί σου, δεν είναι ακριβώς κάτι που θέλουν να ακούσουν οι άνθρωποι.

 Δεν θέλουν να ξέρουν ότι τα μωρά πεθαίνουν.

Είναι σχεδόν σαν να είναι μεταδοτική η εμπειρία σου, κολλητική, και δεν πρέπει να συζητηθεί.

 Τώρα, όταν μοιράζομαι την εμπειρία μου από την ανατροφή των δίδυμων μωρών μου, δεν υπάρχει αλλαγή στον τόνο ή το θέμα της συζήτησης.

Είμαι σε θέση να συνεισφέρω όπως κάθε άλλη «κανονική» μαμά. Μπορώ να μιλήσω για τα συνηθισμένα θέματα «μαμάς» χωρίς να νιώθω σαν λεπρή, λες και η απώλεια του γιου μου θα μολύνει τους άλλους.

Ωστόσο, εξακολουθώ να αισθάνομαι ελαφρώς άβολα επειδή δεν μπορώ να μοιραστώ την πληθώρα των συναισθημάτων που έρχονται με την ανατροφή των παιδιών αφότου έχεις βιώσει απώλεια.

Δεν είναι κάτι με το οποίο μπορούν να συσχετιστούν και, πάλι, δεν είναι κάτι που οι άνθρωποι που δεν έχουν βιώσει αυτήν την απώλεια, θέλουν να σκεφτούν.

Το ότι είχα και έχασα τον Άσερ με άλλαξε.

Δεν νομίζω ότι θα νιώσω ποτέ πλήρως άνετα με τις μητέρες που δεν έχουν βιώσει κάτι αντίστοιχο, γιατί δεν είμαι μία από αυτές.

Είμαι μια μητέρα της απώλειας, που μεγαλώνει τα παιδιά της, μετά από τον θάνατο του μικρού μωρού της.

Το κείμενο είναι της Amy Lied. Ελεύθερη μετάφραση Μαρία Στραγαλινού, πηγή αρχικού κειμένου εδώ

Οι φωτογραφίες είναι των Lingchor, Luise and Nic και Adi Goldstein από το Unsplash.