Σερφάροντας στο διαδίκτυο πριν λίγες μέρες, έπεσα πάνω σε ένα συγκινητικό άρθρο. Η Aμερικανίδα τραγουδίστρια Christina Perri έφτιαξε ένα άλμπουμ με τραγούδια-νανουρίσματα για την κόρη της Rosie, που πέθανε τον Νοέμβριο του 2020 μέσα στην κοιλιά της σε προχωρημένη εγκυμοσύνη. Η τραγουδίστρια έχει ακόμα μία κόρη τριών ετών, ενώ πριν τον ενδομήτριο θάνατο της Rosie είχε βιώσει και μία αποβολή πρώτου τριμήνου.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση στο άρθρο αυτό, και το παρατήρησα πρώτη φορά ενώ το πετυχαίνω συχνά, είναι η έκφραση που χρησιμοποιείται στα αγγλικά για τα μωρά που πεθαίνουν εντός μήτρας: born silent - “μωρά που γεννιούνται σιωπηλά”.

Και με άγγιξε τόσο αυτή η φράση, μου φάνηκε τόσο τρυφερή. Καταρχήν αναγνωρίζει ότι τα μωρά αυτά, γεννιούνται. Τοκετός, γέννα, δεν υφίσταται μόνο όταν το μωρό ζει. Υφίσταται και όταν το μωρό δε ζει πια. Ο τοκετός αυτός, η διαδικασία αυτή μας κάνει μητέρες, γινόμαστε μέσα από τη γέννα μητέρες, γεννιόμαστε ξανά, νέες, μπαίνουμε στον καινούριο κόσμο της μητρότητας, όχι όπως θα θέλαμε, όχι όπως ονειρευόμασταν, αλλά μπαίνουμε, και μαζί με εμάς γεννιέται και ένα παιδί, όσων ημερών, μηνών, όσων γραμμαρίων και αν είναι, ένα παιδί σιωπηλό. Ένα παιδί.

Ένα πλάσμα που το κλάμα του δεν ακούγεται, που δεν περιμένεις με αγωνία αυτή την πρώτη του φωνή στον κόσμο. Μόνο ησυχία. Και αυτή η ησυχία είναι ό,τι πιο εκκωφαντικό έχεις ακούσει. Γιατί ξέρεις ότι δε θα πάψει ποτέ. Γεννιέσαι μητέρα, και μαζί με σένα γεννιέται και το σιωπηλό παιδί σου, που ο απόηχος της ύπαρξής του, όσο μικρή και αν ήταν, θα αντηχεί για πάντα στη ζωή σου.

Και όπως τα ζωντανά μωρά έχουν ανάγκη από νανούρισμα για να κοιμηθούν, έτσι και τα “σιωπηλά μωρά” έχουν ανάγκη από νανούρισμα για να πάνε με ηρεμία, με φροντίδα και αγάπη προς τη νέα τους διαδρομή.

Αυτό ένιωσε η Christina Perri, και έγραψε νανουρίσματα για το μωρό της.

Το πρώτο που κυκλοφόρησε λέγεται "Here comes the Sun" και είναι το γνωστό τραγούδι των Beatles, ερμηνευμένο ζεστά μέσα από την απώλεια, και με εστίαση στη φράση: “Να, ο ήλιος έρχεται ξανά, και είναι εντάξει”.

   

Η απώλεια πονάει. Ειδικά η περιγεννητική απώλεια, που έχει πολλή σιωπή, που δεν έχει κανένα κλάμα μωρού, που συχνά δεν αναγνωρίζεται όπως της αξίζει, που δεν αναφέρεται, που ξεχνιέται γρήγορα από τους γύρω μας.

Με ένα γλυκό νανούρισμα μπορεί να μη φεύγει ο πόνος, αλλά η ψυχή μαλακώνει, και ο ήλιος δειλά-δειλά αχνοφαίνεται, και αυτό είναι εντάξει...

Μαρία Στραγαλινού
Πιστοποιημένη βοηθός μητρότητας περιγεννητικού πένθους SBD