“Ακόμα κι αν βρεις κάποιον που μοιράζεται την ίδια εμπειρία απώλειας με σένα, όπως η θνησιγένεια ή η αποβολή, να θυμάσαι ότι οι βιωμένες εμπειρίες σας με σχέση με αυτές τις απώλειες πιθανότατα είναι διαφορετικές. Επίσης υπάρχουν και κάποιοι που θα σπεύσουν να ορίσουν την απώλειά σου για σένα. Και αυτό ακριβώς συνέβη στην πρώτη μου αποβολή.

Μόλις δύο μέρες μετά που είδα ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης, άρχισα να έχω κράμπες και να αιμορραγώ. Μια επίσκεψη στον γιατρό επιβεβαίωσε ότι αποβάλλω, κάτι που ήταν καταστροφικό για μένα. Κάθισα στην καρέκλα του ιατρείου και έκλαψα. Ο γιατρός έσπευσε να μου πει ότι δεν έπρεπε καν να ξέρω ότι ήμουν έγκυος. Ήταν πολύ νωρίς. Μου είπε πως αν δεν είχα κάνει αυτό το τεστ εγκυμοσύνης δύο μέρες πριν, θα πίστευα ότι ήταν περίοδος.

Ένιωσα τον εαυτό μου να συρρικνώνεται καθώς με επίπληττε για την έκρηξη των συναισθημάτων μου. Έφυγα ήσυχα από το ιατρείο νιώθοντας απελπιστικά χαμένη και μόνη. Αν δεν έπρεπε να νιώθω τόσο πληγωμένη, τότε ΓΙΑΤΙ ένιωθα τόσο πληγωμένη;

Επειδή ήμουν.

Η σύγχυσή μου εκείνη τη στιγμή δημιουργήθηκε γιατί είχα αφήσει κάποιον άλλον να ορίσει την εμπειρία μου. Αρχικά εμπιστεύτηκα την οπτική αυτού του γιατρού επειδή είχε βοηθήσει εκατοντάδες ανθρώπους σαν εμένα. Αλλά, αυτό που ξέρω τώρα και αυτό που παρέβλεψε ο γιατρός είναι ότι εκείνη τη στιγμή ήμουν εγώ, ένα άτομο ξεχωριστό, όχι άλλη μια στατιστική, που ζούσα την εμπειρία ΜΟΥ.

Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω ότι δεν χρειάζεται να κερδίσεις το δικαίωμά σου στο να θρηνείς. Δεν έχει σημασία πότε ή πού ή πώς βιώνεις την απώλεια σου, αυτή ανήκει σε σένα και μόνο εσύ μπορείς να ορίσεις τι σημαίνει αυτό.

Η ανάληψη της ευθύνης της εμπειρίας μου μού επέτρεψε να τιμήσω όσα είχα περάσει και όσα χρειαζόμουν για να θεραπευτώ. Και όταν μπόρεσα να σταματήσω να αφήνω τους άλλους να ορίζουν την εμπειρία μου, τότε ήταν που ξεκίνησα να βαδίζω το μονοπάτι της επούλωσης των πληγών μου”.

Τα παραπάνω είναι λόγια της Rachel Whalen, δημιουργού της σελίδας An Unexpected Family Outing.

Και όταν τα διάβασα αμέσως σκέφτηκα ότι θέλω να τα μεταφράσω. Με άγγιξαν πολύ τα λόγια αυτά, γιατί είναι πολύ μεγάλο το ποσοστό των γυναικών που βιώνουν απώλειες εγκυμοσύνης και οι εμπειρίες τους ετεροκαθορίζονται συνεχώς, από την πρώτη στιγμή:

είτε από επαγγελματίες υγείας, είτε από τους ανθρώπους γύρω μας.

Μόνο ο άνθρωπος που πενθεί ξέρει πως νιώθει, και τι σημαίνει η απώλεια αυτή για εκείνον.

Η Rachel βίωσε, όπως περιγράφει παραπάνω, μια αποβολή που αν δεν είχε κάνει το τεστ εγκυμοσύνης δε θα την μάθαινε πιθανόν ποτέ.

Ε, και? Αλλάζει κάτι αυτό? Αν η Rachel πονάει, πονάει. Και κανένα υποθετικό σενάριο, ή λόγια υποτίμησης του βιώματος δε θα βοηθήσουν.

Το αντίθετο.

Θα συρρικνώσουν τον πενθούντα, και θα καθυστερήσουν τη διαδικασία επούλωσης.

Είναι πολύ σημαντική ποιότητα η ενσυναίσθηση. Και χρειάζεται να καλλιεργηθεί στους ανθρώπους, προκειμένου να μπορούμε να μπαίνουμε, έστω για λίγο, στη θέση του άλλου, και να του δίνουμε τον χώρο που χρειάζεται για να βιώσει τη δική του εμπειρία, που δεν μοιάζει με καμία άλλη. Είναι μοναδική, όσο μοναδικός είναι ο καθένας και η καθεμιά από εμάς.

Είναι σημαντικό να αναλαμβάνουμε την ευθύνη της εμπειρίας μας, και να οριοθετούμε τους ανθρώπους γύρω μας όταν υποτιμούν το βίωμα μας, ή το ερμηνεύουν με βάση δικά τους κριτήρια.

Είναι όμως εξίσου σημαντικό να εκπαιδευτούμε όλοι, να εξελιχθούμε και να μην προβάλουμε τις δικές μας πεποιθήσεις ή τους φόβους μας στους ανθρώπους που πενθούν.

Σεβασμός στην μοναδική εμπειρία του κάθε ανθρώπου, και αυτιά ανοιχτά για να ακούμε πώς ένας άλλος άνθρωπος βαδίζει στη ζωή του, μέσα από τις δυσκολίες.

Και μια ζεστή αγκαλιά, για κάθε άνθρωπο που πονά.

Μαρία Στραγαλινού
Πιστοποιημένη βοηθός μητρότητας περιγεννητικού πένθους SBD