Έχουμε μάθει από μικρά παιδιά να προτείνουμε λύσεις.

Κάθε φορά που κάποιος άνθρωπος μας πλησιάζει και μας εκφράζει τα δύσκολα συναισθήματά του, εμείς γρήγορα-γρήγορα του λέμε τι να κάνει για να μετακινηθεί από το συναίσθημα αυτό, ή για να αλλάξει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται.

Το νιώθουμε κάπως σαν υποχρέωση να προσφέρουμε την βοήθειά μας έτσι. Τι φίλοι είμαστε αν δεν ψάξουμε με αγωνία για λύσεις?

Ίσως μας βγάζει και από την άβολη συνθήκη του να χρειαστεί να δούμε κατάματα τον πόνο, να κάτσουμε με τον φίλο μας στο σκοτάδι και να είμαστε εντάξει με αυτό.

Αλλά πώς να νιώσουμε άνετα στο σκοτάδι…

Ας θυμηθούμε λίγο:

Πάντα μας έλεγαν να μην κλαίμε.

Κι όταν κάτι μας πλήγωνε, για να ξεχαστούμε μας έπαιρναν παγωτό.

Δεν θυμάμαι κάποιον ενήλικα στα παιδικά μου χρόνια να κάτσει μαζί μου στη θλίψη μου, και να την χωρέσει, να είναι άνετος μ’ αυτήν.

Πάντα υπήρχε η αγωνία να στρογγυλέψουμε τις γωνίες, να φωτίσουμε τα γκρίζα, να είναι τα μαλλιά καλοχτενισμένα και τα φορέματα καλοβαλμένα.

Κι έτσι δεν μάθαμε να διαχειριζόμαστε τον πόνο.

Την απώλεια.

Τις μαύρες τρύπες μας δεν τις αγγίξαμε ποτέ, κάναμε ότι δεν τις βλέπαμε.

Πώς λοιπόν να χωρέσουμε στο σήμερα, μια δύσκολη εξομολόγηση?

Κάτι που μας κάνει να βγαίνουμε από τα κουτάκια μας?

Πώς?

Κι όμως, μπορούμε.

Ακόμη κι αν το κάνουμε πρώτη φορά, μπορούμε να δοκιμάσουμε.

Να ακούσουμε. Να μην βιαστούμε.

Να χωρέσουμε.

Να μην μετακινηθούμε, αλλά να μείνουμε εκεί, μαζί με τον συνάνθρωπό μας που πονάει,

να μείνουμε εκεί, μαζί του,

στο ιερό κατώφλι του πόνου,

και να του κρατήσουμε το χέρι, απαλά.

Κάτι τέτοιες στιγμές είναι δώρο.

Γιατί ανοίγει η ψυχή,

και δειλά εκφράζει τον πλούτο της.

Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που βλέπουμε τον άνθρωπο απέναντί μας

όπως πραγματικά είναι,

εύθραυστος, ανοιχτός, ένα λουλούδι με χιλιάδες αποχρώσεις.

Ας το αφήσουμε να ανθίσει,

να πει αυτό που θέλει,

να ανοίξει όλα του τα πέταλα,

αυτά που μένουν χρόνια τώρα κλειστά.

Καμία λύση, καμία πρόταση δεν θα βοηθήσει,

δεν θα θεραπεύσει τόσο,

όσο το να δώσουμε χώρο, και κατανόηση, και αποδοχή

στο πολύπλοκο και σκοτεινό και αληθινό κομμάτι της ύπαρξης του καθενός μας.

Να το δεχτούμε, να το δούμε κατάματα και να μην στρέψουμε το βλέμμα.

Όχι πια.

Όχι ξανά.

Ας βαδίσουμε πλάι στον πόνο τιμώντας τον.

Για κάποιο λόγο είναι εδώ.

Και δεν θα φύγει, αν δεν τον ακούσουμε.

Μαρία Στραγαλινού
Πιστοποιημένη βοηθός μητρότητας περιγεννητικού πένθους SBD