Αγαπημένη μου γυναίκα,

ξέρω ότι νιώθεις μόνη. Έχει μοναξιά το πένθος,

όταν δε σε καταλαβαίνουν οι γύρω σου,

όταν κλαις σε δωμάτια σκοτεινά,

όταν στο μαιευτήριο γύρω σου ακούγονται κλάματα ζωντανών μωρών.

Αγαπημένη μου γυναίκα,

στάσου λίγο και σκέψου, νιώσε:

πόσες γυναίκες πριν από σένα δεν κράτησαν τα μωρά στην αγκαλιά τους.

Σε χωριά μακρινά, σε πόλεις, σε νησιά.

Και πόσο πονούσαν, αλλά δεν μπορούσαν να το πουν. Δεν προλάβαιναν, έπρεπε να πάνε στο χωράφι, έπρεπε να μεγαλώσουν τα άλλα παιδιά, να φροντίσουν τους ηλικιωμένους της οικογένειας.

Σκέψου, νιώσε.

Πόσες γυναίκες τώρα, αυτήν ακριβώς τη στιγμή, γεννάνε μωρά νεκρά, κάνουν απόξεση, ή αποβολή στο σπίτι τους.

Και πόσες πενθούν ξανά, ενώ βλέπουν την περίοδό τους να έρχεται, για άλλη μια φορά.

Κλείσε τα μάτια και συνδέσου μαζί τους.

Ένωσε τη μοναξιά τους, με τη δική τους.

Άπλωσε το χέρι, νιώσε τις παλάμες τους να σε ακουμπούν ζεστά.

Ξέρω, δεν είναι εύκολο.

Και πολλές φορές, ακόμα και αν έχει περάσει καιρός, και “το έχεις ξεπεράσει”,

έρχεται μια αφορμή, μια αναπάντεχη μικρή αφορμή,

και στα φέρνει όλα μπροστά σου, ξανά.

Στα κύτταρά σου είναι γραμμένη η ιστορία σου.

Κάθε μικρή και μεγάλη εμπειρία σου είναι μαζί σου,

αλλάζει, μεταμορφώνεται, αλλά είναι πάντα εκεί.

Και οι γυναίκες που βίωσαν την απώλεια όπως εσύ,

οι γυναίκες του παρελθόντος, οι γυναίκες του παρόντος, ακόμα και αυτές του μέλλοντος,

υφαίνουν αιώνια ένα πολύχρωμο σάλι από δάκρυα και στεναγμούς και χαμένες ελπίδες,

αλλά και από δύναμη και θάρρος και φως και κουράγιο,

πολύχρωμο, βελούδινο, σάλι απαλό,

που σε σκεπάζει τα βράδια στο σκοτάδι,

που σε σκεπάζει τις μέρες τις ηλιόλουστες,

μας σκεπάζει όλες, και μας ενώνει,

μας φέρνει κοντά σε έναν κύκλο αέναης αγάπης και έκφρασης,

γιατί το πένθος είναι αγάπη, είναι έκφραση, είναι όλος ο πλούτος της ψυχής μας που δεν καταφέραμε να δώσουμε στα μωρά μας που δεν επέζησαν.

Αγαπημένη μου γυναίκα,

είσαι συνδεδεμένη διαγενεακά με όλες τις γυναίκες του κόσμου που υποφέρουν.

Ενωμένες βαδίζουμε, γυναίκες υπέροχες, γυναίκες τόσο μοναδικές, όλες μαζί και η καθεμιά ξεχωριστά φέρνει τα δώρα της στον κόσμο αυτό,

κι αν η αγκαλιά σου είναι άδεια, ξέρω, δεν είναι το ίδιο,

αλλά εγώ στη γεμίζω με τα πανέμορφα λουλούδια που μας χαρίζει απλόχερα η Άνοιξη που μόλις μπήκε.

Λουλούδι είσαι κι εσύ, ολάνθιστο, κι ας μην το νιώθεις.

Αφέσου, εκφράσου, ζήσε την κάθε στιγμή όπως εσύ επιλέγεις και επιθυμείς.

Κι εμείς, οι γυναίκες γύρω σου, από όλες τις διαστάσεις του χρόνου και του χώρου,

είμαστε εδώ,

για να σε κρατήσουμε.

Μαρία Στραγαλινού
Πιστοποιημένη βοηθός μητρότητας περιγεννητικού πένθους SBD