Κάθε αλλαγή που δεν θέλησα, ένα αγκάθι στην καρδιά

Ο θάνατος πονάει.

Δεν μπορείς πια να επικοινωνήσεις με τις αισθήσεις σου με το αγαπημένο πλάσμα.

Τα μάτια δεν έχουν να κοιτάνε πια.
Τα αυτιά λυγίζουν στη σιωπή.
Τα χέρια παγώνουν χωρίς άγγιγμα.
Το στόμα μένει στεγνό χωρίς φιλιά.
Και οι μυρωδιές ξεθωριάζουν σιγά-σιγά.

Στο μυαλό παίζουν ξανά και ξανά οι στιγμές,
και σε κάθε replay η καρδιά σκίζεται για άλλη μια φορά.

Τι διαδικασία κι αυτή, έπρεπε να έρθουμε στη ζωή για να βιώσουμε την απώλεια, αυτή την πολυπλοκότητα του κενού που μένει μετά, αχ πώς θα καλυφθεί το κενό αυτό, πώς θα ανανοηματοδοτηθεί η σχέση, η σχέση που δεν τελειώνει ποτέ με το αγαπημένο πλάσμα...

26092023png

Όταν πέθανε το μωρό μου εντός μου, δεν μπορούσα να χωρέσω την απώλεια αυτή.

Δεν πρόλαβα να το δω ζωντανό, δεν είχα μνήμες, μόνο κάποιες απ' την κοιλιά, δεν μου φτάνανε όμως...πού να ακουμπήσω όλο αυτόν τον πόνο που τον κουβαλούσα μόνη, αφού κανείς δεν καταλάβαινε, ότι θάνατος είναι κι αυτός, ένας δυσνόητος θάνατος μάλιστα, που δεν μου άφησε παρά ελάχιστες αναμνήσεις...

Η αγαπημένη μου κωφή θεία που μεγάλωσα μαζί της από την γέννησή μου, πέθανε στα χέρια μου.
Ήμασταν οι δυό μας στο σπίτι, και εκεί που τακτοποιούσε τα μαξιλαράκια στον καναπέ, έγειρε το κεφαλάκι της, παραπάτησε...Έτρεξα και την κράτησα, και ξεψύχησε στην αγκαλιά μου. Σαν πουλί...

Αυτές είναι οι δύο πιο μεγάλες απώλειες της ζωής μου, γιατί συνέβησαν πολύ κοντά μου, συνέβησαν στο σώμα μου επάνω.

Κι έχω κι άλλες, που πονέσανε και πονάνε καθεμιά με το δικό της χώρο και σημασία, θανάτους, μεταβάσεις, χωρισμούς, αποχαιρετισμούς, τόσα πολλά,

κάθε αλλαγή που δεν θέλησα, ένα αγκάθι στην καρδιά.

Όλοι και όλες έχουμε απώλειες που τις κουβαλάμε μέσα μας, μας καθόρισαν, έχουν συμβάλλει σε αυτό που είμαστε τώρα, με τις ζωές τους και με τον θάνατό τους τα πλάσματα που αγαπήσαμε θα είναι πάντα φάροι που θα μας οδηγούν.

Ο πόνος μαλακώνει σιγά-σιγά αν τον φροντίσεις, αν τον ακούσεις, αν τον αφήσεις να σου πει αυτά που θέλει.

Δεν τον αντέχουμε πάντα και είναι οκ, και δεν είναι και όλες οι απώλειες ίδιες, άλλες χρειάζονται περισσότερο νοιάξιμο, άλλες και την φροντίδα ειδικού, άλλες την αγάπη των ανθρώπων που μείνανε πίσω μαζί μας, και καταλαβαίνουν, και ξέρουν.

Μέσα από τις απώλειές μου έχω μάθει πολλά. Έχω αλλάξει, έχω δυναμώσει, έχω πλουτίσει -γιατί και τα συναισθήματα πλούτος είναι. Συχνά νιώθω ότι δεν θα ήθελα να έχουν συμβεί, γιατί υπάρχουν αφορμές, μεγάλες ή μικρές, που μου θυμίζουν, που με βγάζουν από τον αυτόματο της καθημερινότητας και με βυθίζουν ξανά στο σκοτάδι. Και δεν είναι εύκολο πράγμα το σκοτάδι.

Αλλά αν αγαπάς πονάς,
πονάς μέχρι να καταφέρεις ξανά να αγαπήσεις με έναν άλλο τρόπο,
δεν πονάς επειδή αγαπάς,
η αγάπη δεν έχει πόνο είναι καθαρή,
αλλά η μετάβαση πονάει, ναι, αυτή ναι.

Για όσα κρατάμε μέσα μας και δεν είναι έτοιμα να βγουν,
για όσα κρατάμε μέσα μας και δεν θα βγουν ποτέ,
και για όσα βγαίνουν έξω στο φως και λούζονται μ' αυτό,

και μετά ξαναμπαίνουν μέσα ή φεύγουν για πάντα,

Για όλα όσα είμαστε εμείς τα πολύπλοκα όντα της ζωής και του θανάτου,

της ποικιλομορφίας και της αέναης ροής,

στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά,

δεν είναι εύκολο το ξέρω,

είναι μια διαδρομή,

με σκιερά δρομάκια και φωτεινά σταυροδρόμια,

και φτου κι απ' την αρχή,

πονάω κι εγώ

και πονάς κι εσύ...

Κλείσε για λίγο τα μάτια...

Είμαστε μαζί.