Μιλάμε συχνά τον τελευταίο καιρό για τις θετικές δηλώσεις στην εγκυμοσύνη, και το πώς αυτές βοηθάνε στο να βιώσεις έναν πιο ενσυνείδητο και ευχάριστο τοκετό.

Όμως πάντα κάτι μέσα μου κλώτσαγε με τις δηλώσεις αυτές... Όχι πως δε βοηθάνε, βοηθάνε πολύ.

Αλλά όχι πάντα.

Ειδικά σε περιπτώσεις υπογονιμότητας, αποβολής, εγκυμοσύνης μετά από απώλεια, οι θετικές αυτές δηλώσεις - affirmations μπορεί να μην ταιριάζουν στην γυναίκα που καλείται να τις εφαρμόσει στην καθημερινότητά της.

Για αυτό άλλωστε είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε πως δεν υπάρχει το “one size fits all” ή αλλιώς δεν ταιριάζουν όλα, σε όλες μας.

Γιατί καθεμιά είναι διαφορετική, έχει διαφορετικό παρελθόν, διαφορετική προσωπικότητα, άλλες προσλαμβάνουσες, άλλο περιβάλλον και τόσα ακόμα, που κάνουν την κάθε εμπειρία εγκυμοσύνης πραγματικά μοναδική.

Ειδικά λοιπόν όταν μια εγκυμοσύνη έρχεται μετά από απώλεια ή μετά από κάποια άλλη τραυματική εμπειρία, θέλει ακόμα περισσότερη προσοχή και φροντίδα στο πως θα προσεγγίσουμε και θα βιώσουμε την εμπειρία μας, και οι ίδιες οι εγκυμονούσες και οι άνθρωποι που τις στηρίζουμε.

Αν λοιπόν νιώθεις ότι δεν σου ταιριάζουν οι θετικές δηλώσεις για τον οποιοδήποτε λόγο, να μια πολύ ενδιαφέρουσα οπτική που πέτυχα στο Instagram και στον λογαριασμό της msjenniferrobertson και μου άρεσε:

Να πάμε ένα βήμα πίσω...και να κάνουμε τις δηλώσεις...ερωτήσεις!!

Αν δεν είμαι έτοιμη να πω την δήλωση, μπορώ να αναρωτηθώ...

Και έτσι, αντί για:

“Ξέρω ότι το μωρό μου έρχεται σε μένα”,

να δοκιμάσουμε: “Μήπως το μωρό μου έρχεται σε μένα?”.

Αντί για: “Το σώμα μου είναι ικανό για εγκυμοσύνη”

να δοκιμάσουμε: “Μήπως το σώμα μου είναι ικανό για εγκυμοσύνη?”

Αντί για: “Ξέρω ότι θα είμαι μια καταπληκτική μητέρα”

να δοκιμάσουμε: “Μήπως θα είμαι μια καταπληκτική μητέρα?.

Και αντί για:

“Έχω όλα όσα χρειάζονται για να κυοφορήσω ένα υγιές μωρό”

να δοκιμάσουμε: “Μήπως έχω όλα όσα χρειάζονται για να κυοφορήσω ένα υγιές μωρό?”.

Αν δεν είμαστε έτοιμες να πούμε την δήλωση, αν δεν την πιστεύουμε, αν έχουμε τραυματιστεί και πονάμε από προηγούμενες εμπειρίες και δεν μπορούμε, απλά δεν μπορούμε να πούμε τις δηλώσεις αυτές,

τότε η αναρώτηση, η περιέργεια είναι μια καλή αρχή, ένα σημείο που δείχνει φροντίδα στην φάση που βρισκόμαστε, που ανοίγει ένα πολύ σημαντικό σημείο παρατήρησης του εαυτού, και παράλληλα ρίχνει το σποράκι της πίστης, της ελπίδας, και αυτό θα φυτρώσει όταν θα είναι η ώρα του.

Αυτό το ένα βήμα πίσω νιώθω ότι μπορεί να βοηθήσει κάποιες από εμάς, και μου φάνηκε μια ωραία ιδέα που θέλησα να μοιραστώ.

Μαρία Στραγαλινού
Πιστοποιημένη βοηθός μητρότητας περιγεννητικού πένθους SBD