Στη γυναίκα που κάθε μήνα βλέπει αίμα στο εσώρουχό της και πενθεί για το παιδί που για άλλη μια φορά δεν ήρθε.

Στη γυναίκα που βλέπει κοιλιές εγκυμοσύνης στο δρόμο και νιώθει απέραντη μοναξιά.

Στη γυναίκα που κάθε φορά που κάνει σεξ, είναι σίγουρη ότι έμεινε έγκυος και πριν ακόμη σηκωθεί απ’ το κρεβάτι έχει ήδη υπολογίσει την ΠΗΤ της.

Στη γυναίκα που λαχταράει τόσο μα τόσο πολύ ένα μωρό, που έχει χάσει τον εαυτό της.

Στη γυναίκα που αφήνεται στον πόνο της ζωής, όταν οι γύρω της την σχολιάζουν λέγοντας πως φτάνει πια, τώρα θα έπρεπε επιτέλους να γελάει.

Στη γυναίκα που αφήνεται στη χαρά της ζωής, όταν οι γύρω της την σχολιάζουν λέγοντας ότι είναι πολύ νωρίς, ότι θα έπρεπε ακόμα να κλαίει.

Στη γυναίκα που μαγκώνεται, που αφήνεται, που δυσκολεύεται, που ξεπερνάει, που δεν ξεπερνάει, που κάθε μέρα και κάθε λεπτό αντιμετωπίζει την κοινωνία, τους δαίμονές της…

Σε όποιο σημείο της διαδρομής σου κι αν είσαι, είσαι αποδεκτή.
Όπως κι αν επιλέγεις να ζεις τη ζωή σου, είσαι αποδεκτή.
Όπως κι αν διαχειρίζεσαι τα θέματά σου, είσαι αποδεκτή.
Ότι κι αν αισθάνεσαι, είσαι αποδεκτή.

Είσαι μια ύπαρξη σε συνεχή μεταμόρφωση, που σε κάθε της βήμα αξίζει και είναι όμορφη για αυτό που ακριβώς είναι.

Για αυτό το μοναδικό, το υπέροχο, το αγωνιζόμενο Είναι της. 

Μαρία Στραγαλινού – βοηθός μητρότητας περιγεννητικού πένθους SBD