Μας είπανε όταν έχουμε περίοδο να μην δείχνουμε ότι πονάμε.
Μας γέμισαν αναλγητικά, και σούπερ προϊόντα, για να μην φαίνεται ότι είναι “μία από αυτές τις μέρες”.
Από μικρά κορίτσια μάθαμε να κρύβουμε καλά τις σερβιέτες μας και να ντρεπόμαστε γι’ αυτές.
Μας είπανε όταν έχουμε περίοδο να μην δείχνουμε ότι πονάμε.
Κι έτσι συνηθίσαμε, και πάμε στη δουλειά ακόμα κι αν ζαλιζόμαστε από την αδυναμία, από την μεγάλη απώλεια αίματος, ακόμα κι αν τρέχουμε κάθε τρεις και λίγο να αλλάξουμε.
Μας πείσανε ότι πρέπει όλες οι μέρες να είναι ίδιες.
Όλες τις μέρες να είμαστε, και να δείχνουμε, δυναμικές και αγέρωχες.
Και μετά…υπάρχει και μια ακόμα όψη.
Υπάρχουν φορές,
που μια σταγόνα από αυτό που πάντα μας έκανε να νιώθουμε άβολα,
φέρνει τον πιο μεγάλο πόνο.
Υπάρχουν φορές,
που για μήνες ελπίζεις να μην δεις αυτή την σταγόνα.
Μα αυτή έρχεται, ξανά, και ξανά.
Μικρό πένθος λένε πως είναι κι αυτό.
Μικρό, μεγάλο, ποιος τα ζυγίζει άραγε;
Κάθε μήνα πενθούμε για το παιδί που δεν ήρθε, για άλλη μια φορά.
Κι αλλάζουμε τις σερβιέτες, αλλάζουμε ταμπόν ή κύπελλα περιόδου,
και τα δάκρυά μας μπλέκονται με το αίμα της μήτρας μας.
Αυτή η περίοδος, που από μικρά παιδιά μας δυσκόλευε,
που δεν μας έμαθε κανείς να την αγαπήσουμε και να την τιμήσουμε,
αυτή η περίοδος, το αίμα αυτό,
τώρα μας απομακρύνει ακόμα πιο πολύ από το σώμα μας.
Το αίμα της περιόδου, το αίμα που σηματοδοτεί μια αποβολή,
σημάδια πόνου και απώλειας πάνω στα εσώρουχά μας,
σημάδια χαραγμένα σιωπηλά,
μέσα στις τουαλέτες,
εκεί που μόνες μας,
στην εκκωφαντική ησυχία,
ανακαλύπτουμε κάτι που διαλύει τα πάντα μέσα μας.
Για όλες αυτές τις μικρές στιγμές στα μπάνια,
για το βλέμμα της απόγνωσης μπροστά σε μια κόκκινη σταγόνα,
για όλες μας,
απλώνω ξανά την κόκκινη κλωστή του πόνου που μας ενώνει,
να την κρατήσουμε η μία μετά την άλλη,
και να μοιραστούμε, δίπλα-δίπλα,
όλο τον πόνο που νιώσαμε,
όλο τον πόνο που νιώθουμε,
και να μοιραστούμε κρατώντας γερά την κόκκινη κλωστή μας,
την αλήθεια μας,
τις φωνές μας,
κι όλα τα όνειρα που πνίγηκαν,
μέσα σε λίγες,
κόκκινες σταγόνες.