Έμεινα έγκυος αρχές του 2012, γρήγορα και εύκολα, στο πρώτο μου παιδί τον Χρήστο. Ήταν μια εγκυμοσύνη με δύσκολα συμπτώματα σε όλη τη διάρκειά της (ζαλάδες, εμετούς, αδιαθεσία, έντονη σιελόρροια), αλλά ευτυχώς με αίσιο τέλος.

Όταν ο Χρήστος έγινε 2 χρονών, είπαμε να ξεκινήσουμε προσπάθειες για δεύτερο. Προσπάθειες που κράτησαν τέσσερα χρόνια, μιας και πάλεψα με την δευτερογενή υπογονιμότητα, κάτι που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα μου συμβεί, ειδικά μετά την πρώτη μου εμπειρία. Ένας αγώνας που δεν τελείωνε, και κάθε μήνα η διάψευση να με πληγώνει όλο και πιο πολύ.

Τελικά τα καταφέραμε και αρχές του 2017 έμεινα έγκυος στο δεύτερο παιδί μου, που τελικά πέθανε μέσα μου μέσα Αυγούστου, στην 25η εβδομάδα κύησης, και αυτό ήταν που με φέρνει σήμερα εδώ, να γράφω αυτό το ποστ, και να έχει αλλάξει η ζωή μου τόσο μα τόσο ριζικά, από τον ερχομό και την γρήγορη αποχώρηση του μωρού αυτού.

Όμως σήμερα δεν θέλω να εστιάσω στις δύο αυτές εγκυμοσύνες.

Θέλω να εστιάσω σε μία άλλη.

Που ακόμα και σήμερα, δεν είμαι σίγουρη αν υπήρξε.

Τα χρόνια εκείνα που προσπαθούσαμε για δεύτερο παιδί, κάποια στιγμή βίωσα μια πολύ έντονη περίοδο. Μεγάλα κομμάτια έβγαιναν από μέσα μου, ήμουν εξαιρετικά φουσκωμένη, και πονούσα. Ήταν ίσως ο πιο οδυνηρός κύκλος της ζωής μου – ακόμα θυμάμαι πού στεκόμουν όταν πέθαινα στον πόνο, δύο τετράγωνα δίπλα από το σπίτι μου, και κάθε φορά που περνάω, αλήθεια, θυμάμαι…

Όμως ήμουν ανυποψίαστη. Και έχω έτσι κι αλλιώς δυσμηνόρροια, ακόμα και σήμερα, ήταν και κοντά στην περίοδο όλο αυτό επομένως δεν πήγε κάπου το μυαλό μου.

Μετά από καιρό όμως… άρχισα να σκέφτομαι.

Ρώτησα και τον γυναικολόγο μου.

“Μπορεί να ήταν αποβολή γιατρέ?”.

Και αυτός μου απάντησε πως ναι, μπορεί να ήταν, καθόλου απίθανο.

Όλο αυτό έγινε μετά την απώλεια εγκυμοσύνης μου το 2017. Μετά άρχισα να σκέφτομαι ότι τότε μπορεί να είχα βιώσει αποβολή,

ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΗΞΕΡΑ.

Και ακόμα και σήμερα, δεν ξέρω. Αλλά νιώθω ότι ήταν.

Και δεν την έχω τιμήσει εκείνη την απώλεια.

Την έθαψα κάπου βαθιά, μέχρι που ξύπνησε, χρόνια μετά.

Είναι η πρώτη φορά που μιλάω για αυτήν, ίσως η πρώτη φορά γενικά – δεν θυμάμαι καν αν το έχω πει στον σύντροφό μου.

Με το κείμενο αυτό, τιμώ την απώλεια εκείνη, κλαίω για τον εαυτό μου που πονούσε φριχτά ανήμπορος στη μέση του δρόμου φορώντας μια σερβιέτα πλημμυρισμένη στο αίμα, και με ρούχα βαμμένα στο αίμα κι αυτά.

Με το κείμενο αυτό, τιμώ όλες τις απώλειες που βιώσαμε και δεν τις καταλάβαμε ποτέ.

Η μάλλον, δεν τις κατάλαβε ο νους.

Γιατί το σώμα, και η ψυχή,

τις κατάλαβαν πολύ-πολύ καλά.

Και βαθιά.

*Έψαξα πολύ να βρω μια φωτογραφία της εποχής εκείνης, να δω λίγο τα μάτια μου, πώς ήμουν, δεν θυμάμαι, ήθελα να θυμηθώ. Βρήκα αυτήν. Αρχές του 2016.

Έχετε βιώσει παρόμοια εμπειρία; Σας λέει κάτι όλο αυτό;

Μαρία 
Love and Grief